Soms stellen mensen me vragen over de aard van bewustzijn en iets waar ze op dat gebied tegenaan lopen. Onlangs kreeg ik twee vragen die overeenkomst met elkaar hebben en die ik graag met je deel. Wellicht geeft het inzicht op je pad van spiritueel ontwaken. De vragen luidde ongeveer zo: Wat kan ik doen om mijn zelf weer te ervaren? Want alles wat ik nu voel is (fysieke of emotionele) pijn.

Ik weet wie ik ben maar ervaar dat niet (meer)

De vragen kwamen van twee mensen die beide uit ervaring ‘weten’ wie ze wezenlijk zijn. Bij de ene persoon is die realisatie wat meer gestabiliseerd dan bij de ander, maar beiden ‘weten’ het. En bij beiden raakte die realisatie overschaduwd doordat er pijn voorschoof. Bij de één oud zeer en een overlevingspatroon en bij de ander schoof er een flinke griep voor.

Harmonie

Het hele punt is dat ons zelf geen vorm, kleur, geur, geluid, smaak of sensatie heeft, zoals ons lichaam dat bijvoorbeeld wel heeft. Het is dan ook niet voelbaar of ervaarbaar zoals gevoelens en sensaties dat zijn. Wanneer je de shift maakt van doen naar zijn dan kun je wel de ruimtelijkheid en de weidsheid van bewustzijn ervaren, wat ‘voelt’ als vrede en vrijheid. Je zou het ook openheid kunnen noemen.

Wat we verlichting noemen is wanneer de binnenkant van bewustzijn, jouw diepste zelf, in lijn en harmonie is met de buitenkant van bewustzijn, de tastbare wereld. En wanneer je dit bewust bent. Wanneer het één is en heel. Dat kan dus ook met ziekte of ongemak zijn. Harmonie verwijst hier dus niet naar iets de tastbare wereld. Wat er ook door je heen gaat, het is vrij en in vrede. Er blijft niets haken en wat er is, is eenvoudigweg wat er is. Je zou ook heel kort door de bocht kunnen zeggen dat verlichting de afwezigheid is van lijden, of van het ego.

Harmoniseren, ofwel uitlijnen

Maar in het proces van verlichting wil ook datgene wat nog niet in harmonie is met ons diepste zelf, daarmee uitlijnen en harmoniseren. Het lijden en het ego ‘willen’ verlicht worden door het licht van ons diepste zelf. En in die momenten, als een oud patroon en oud zeer aan het licht komen, dan is de ruimtelijkheid, vrede en vrijheid van het zelf niet altijd voelbaar. Het is er nog wel, het draagt net als altijd je ervaringen. Alleen voel je dan vooral de intensiteit van de pijn en het ongemak. Om daarmee te zijn is dan de uitnodiging.

Een helingsproces voelt dus niet altijd als vrede en vrijheid. Het voelt vaak rauw, pijnlijk en ongemakkelijk. ‘Zijn met wat er is’ klinkt misschien mooi, de werkelijkheid is weerbarstiger.

Harmoniseren dankzij getriggerd oud zeer

Bij degene bij wie een overlevingspatroon en oud zeer getriggerd waren, was de uitdaging om het patroon en de pijn bewust te verduren. Ze had de onderliggende overtuiging doorzien met de Vragen naar Vrijheid en het oude trauma was bezig te verwerken. En die verwerking was intens, wat soms het geval is na het zelfonderzoek.

Zijn met wat er is

Voor haar was dus de uitnodiging om met de intense gevoelens en het overlevingspatroon te zijn. Daar de bedding voor te zijn. Dat zijn we natuurlijk altijd, maar dat ook daadwerkelijk bewustzijn maakt een wereld van verschil. Om bewust en wakker te zijn terwijl je doet wat je doet, voelt wat je voelt en denkt wat je denkt. Om het oude patroon door je systeem te voelen razen en dat te verdragen. Als je hier bekend mee bent dan weet je hoe intens en pittig dit kan zijn. Hoe je waarschijnlijk het liefst hard gillend weg zou willen rennen. En om dan toch te blijven staan. Eigenlijk is het zo logisch dat we op deze momenten de ruimtelijkheid, vrede en vrijheid van onze bedding van zelf niet ervaren. Immers, dat is vormloos. Wat we ervaren is de intensiteit van de ervaringen. En het is ook logisch dat we door de intensiteit van de gevoelens naar de stille vrede van zijn verlangen.

Weerstand en verzet door verwarring

Wat behulpzaam kan zijn is om te begrijpen wat er plaatsvindt. Om te begrijpen dat een heling- en verlichtingsproces plaatsvindt. En dat er dus niets mis gaat, maar juist heel erg goed! Wat aan het licht komt is verwarring (het geloof in dualiteit en daardoor ook de ervaring van dualiteit). We geloven nog iets wat heel erg waar lijkt, wat angst creëert en wat tot een innerlijk verzet leidt tegen wat we denken dat er is. Het innerlijk verzet is vaak onderdeel van het oude overlevingspatroon. Met spanning, stress, angst, frustratie en dergelijke als gevolg. Bijvoorbeeld doordat we denken dat er iets verkeerd gaat en dat de ervaring niet voorbij zal gaan. Bang dat we meer (of weer) afgescheiden raken in plaats van dat heling plaatsvindt.

Toen deze vrouw haar ervaring deelde in een groepsapp van een verdiepingsgroep waaraan ze deelneemt, kreeg ze een prachtige reactie van een mede-deelnemer. Je kunt de reactie hier lezen, wellicht dat het jou ook bemoediging en een handvat geeft>> Het geeft krachtig, helder en liefdevol weer hoe heling plaats kan vinden en wat daarbij behulpzaam kan zijn. 

Harmoniseren dankzij griep

Iets vergelijkbaars kan ook gebeuren bij zoiets als de griep. Alles wat er dan voelbaar is, is de intensiteit van je ziek voelen. Ook dan kan het gebeuren dat de diepere dimensie van zijn, voelbaar als ruimtelijkheid en weidsheid, tijdelijk niet ‘voelbaar’ is. Degene die griep had, was al bekend met, en enigszins gestabiliseerd in, zijn natuur van stille vrede. Hij had alleen het idee en de ervaring dat hij daar als persoon iets voor moest doen. (Mediteren, actief de shift maken van doen naar zijn, zelfonderzoek enz.) En door het ziek zijn had hij daar eenvoudigweg geen energie voor. Alles wat normaal ‘werkte’ om weer harmonie en ruimtelijkheid te ervaren, werkte niet (meer). Wat angst opriep. En dat was ook de bedoeling! Het licht scheen op een subtiele vorm van beheersing en controle van het ego, met lijden (afgescheidenheid) als gevolg.

Overgave doordat er te weinig ego was om grip te houden

Voor hem was de uitdaging om te stoppen met zoeken naar zichzelf. Het zoeken naar zichzelf was een subtiele vorm van ego-beheersing geworden. Want wie zoekt?

Hij werd door het ziek zijn uitgenodigd om de illusie dat het zelf en dat wat daarin verschijnt te doorzien. Kopje onder gaan in het ziek zijn voelde voor hem als onbewust worden. Wat echter kopje onder ging was de persoonlijkheid die dacht dat hij grip had. De doener ging kopje onder. In het zelf! De zoek-beweging was een restant van de persoonlijkheid die bang was om opnieuw (in zichzelf) verdwaald te raken. Bang om opnieuw afgescheiden te raken van de liefde van het zelf. En precies daar vond harmonisatie in plaats.

Door het ziek zijn was er te weinig ego-kracht om gecenterd te blijven in het stille zijn. En tegelijkertijd was het die beweging van centeren die nog een illusie van scheiding aanbracht tussen het stille zijn en de ervaringen die erin verschijnen. Het was precies die scheiding die aan het licht kwam en mocht oplossen.

De golf en de oceaan

Lange tijd worden we ons bewust van ons ‘stille zelf’ via ons ‘kleine zelf’, via ons persoonlijk bewustzijn. Om de bekende vergelijking van de oceaan en golf te gebruiken: via ons golf-zijn worden we ons bewust van ons oceaan-zijn. Of zo lijkt het. De golf (de doener, het kleine zelf) denkt dat het daar invloed op heeft, dat het iets kan doen om bewust te worden van zijn oceaan-zijn. En dat is ook een poos onze ervaring tot we voldoende gestabiliseerd zijn in ons oceaan-zijn. Dan kunnen momenten van ziek zijn, of wanneer een oud patroon ons bij de lurven grijpt, behulpzaam zijn om die dualiteit te doorzien, zodat het oplost. Maar niet doordat we daar ook maar iets in kunnen doen. We merken juist dat niets meer ‘werkt’ omdat ‘degene die werkt’ doorzien wordt en oplost. Het vindt plaats door overgave. (Toevoeging voor de doener: dat is niet iets wat je kunt doen. 😉

Dus wat ‘werkt’?

Normaal gesproken adviseer ik mensen om waar ze kunnen de shift te maken van doen naar zijn. Wanneer je in de rij voor de kassa staat. Wanneer je de trap oploopt, de afwas doet, een wandelingetje maakt, naar de toilet gaat enzovoort. Het maken van deze shift gaat over zelfrealisatie, wat onmiddellijk is. Lange tijd is dit behulpzaam voor het stabiliseren in je stille zijn. En lange tijd zal het waarschijnlijk voelen alsof jij dat als persoon doet. Alsof ‘jij’ kunt afdalen en rusten in je zijns-natuur. Alsof er twee jijen zijn.

Eenmaal min of meer gewend aan jouw stille zijn, komt er een moment dat ook deze illusie aan het licht komt om te worden doorzien. Dat de dualiteit van ‘jij’ en ‘je zijns-natuur’ doorzien wordt en oplost. Ofwel dat er harmonisatie plaatsvindt tussen bewustzijn en dat wat erin verschijnt.

Het ga je goed.

Hartegroet,

Linda