Een artikel over hoe er ook bij zoiets moois als zelfrealisatie desoriëntatie plaats kan vinden. Iets wat mensen zich niet altijd beseffen wanneer ze aan dit pad beginnen. Verlichtingservaringen beloven toch bliss, vrede en vrijheid?!

Vanuit welk perspectief kijk je?

Het kan zo belangrijk zijn om te begrijpen waar je doorheen gaat wanneer je ego begint op te lossen. Wanneer je (h)erkent wat er gebeurt kan dat overgave en vertrouwen in het proces bekrachtigen. Maar het omgekeerde kan ook wanneer je kijkt naar je proces vanuit ideeën over wat gebruikelijk is in de maatschappij. Deze ideeën kunnen je aan het twijfelen brengen en wegleiden van de waarheid die je werkelijk bent.

Ik zal het toelichten met een voorbeeld. Laatst deelde iemand tijdens een consult over een flinke uitdaging en ik merkte dat in mij de maatschappelijk werkster op ‘aan’ ging. Gelukkig voelde ik het gebeuren; de neiging om te gaan helpen en meedenken op de praktische laag. Terwijl haar uitdaging juist lag in het daaraan voorbij durven gaan. (Wat niet betekent dat je dan praktisch gezien niets meer doet.) Haar ware zelf is ontwaakt en haar ego is bezig op te lossen, inclusief de manier waarop die geleerd heeft om zich staande te houden. Een nieuwe invulling was er nog niet. En haar omgeving zag daardoor vooral hoe ze gestopt was met zich staande houden en maakten zich heel begrijpelijk zorgen.

Je spiegelen aan doen

Wanneer ze zich zou spiegelen aan haar omgeving dan zou de verleiding groot zijn om opnieuw te gaan investeren in haar oude overlevingspatronen en trauma. Het was wat ze gewend was. Daarover zei ze: ‘Vanuit wat ik gewend was zou ik vertrouwen proberen ‘te doen’. Maar ik besefte me laatst hoe dat voortkwam uit controle proberen te hebben vanuit mijn angstbrein. En dat bevestigt juist de angst! Vertrouwen kun je niet doen, het is er al.’ Diep van binnen voelde ze hoe haar ziel haar uitnodigde tot totale overgave.

Er vond heling plaats, transformatie en de geboorte van een nieuwe wereld in haarzelf. Alleen voelde dat totaal niet zoals je zou willen dat het zou voelen; fijn. Het voelde als het ineenstorten van de haar bekende wereld en als dolen in de duisternis. Ze wist het allemaal niet meer, terwijl alles in en om haar heen instortte. Ze verloor haar inkomen, huis, partner … En je zou denken dat er dan actie gevraagd wordt. Zorgen dat je je leven op de rails krijgt! Doen!!! En hoewel dat in de meeste gevallen ook zo is, werd er in haar geval op dat moment vanuit haar diepste zijn totale overgave van haar gevraagd. Zoals ook haar lichaam haar tot stilstand dwong.

Wanneer we het hebben over het licht dat we zijn
dan stellen we ons daar letterlijk licht bij voor.
Dat dit licht ook donker is als de nacht,
dat ontdekken we pas wanneer we erin oplossen.

Deze tekst schreef ze een paar dagen na ons contact. Ik deel het met toestemming:

Ik sta niet aan
Voelt onveilig
Ik sta niet menselijk aan
Mijn doen doet het niet
Mag stoppen
Er mag een nieuwe “aan” komen
Vanuit God
Mijn ego gaat en voelt dood
Niet Ik
Laten gebeuren
Niet mee bemoeien
Mijn leven wat ik ben wil niet langer aangevlogen worden vanuit angstbrein
Maar vanuit overgave aan Mij
Mijn zuivere Zijn
Dus heb ik geen levenszin
Of sterft een oude manier af
waaruit ik geen actie meer kan ondernemen
Nu even niets doen
Anita doet niets niets en nog eens niets

Je spiegelen aan zijn

Dat zelfrealisatie ook het verlies van het vertrouwde met zich meebrengt is zo voelbaar in bovenstaande woorden. Er was een reden dat ze mij benaderde en niet een maatschappelijk werkster. En dat was dat omdat zij diep van binnen voelde hoe belangrijk het was dat de waarheid in haarzelf gezien, (h)erkent en bevestigd werd. En niet de illusie. Alles was er al; het ontwaken, de realisatie van haarzelf, de wijsheid en het inzicht. En toch was deze bevestiging belangrijk. Omdat we vanuit onze conditionering gewend zijn te geloven dat de illusie de waarheid is.

Van het pad af

Wanneer je het pad van de waarheid volgt, de diepste waarheid, dan heeft het geen zin om je te spiegelen aan wat maatschappelijk gebruikelijk is. En wanneer je dat dan toch desondanks doet, hoe begrijpelijk en logisch ook, is verwarring het gevolg. De maatschappij kan je voor gek verklaren. En vanuit het gebruikelijke perspectief ben je ook van het padje af. Ik heb het ook wel eens te horen gekregen. En ze hadden gelijk, ik verliet ook de gebaande paden. Ik was en ben ook van het padje af. Geen enkele routekaart kan je hier nog ten dienste zijn. De ‘ik’ die aan het stuur stond lost op en het leven ontvouwt zich eenvoudigweg.

Wat nu?

De fase waarin het ‘ik’ oplost kan dus een uitdaging zijn. Want met het oplossen van de ego-kracht vallen niet alleen de pijnlijke aspecten van het ego weg, het lijden. Ook de positieve kanten van de ik-energie vallen weg. Bijvoorbeeld het behalen van succes op ego kracht, vanuit de drijfveer om jezelf en anderen te bewijzen dat je goed en waardevol genoeg bent. Als dat wegvalt kan dat angst oproepen. Wat nu?!

Vanzelfsprekend rijst uiteindelijk een nieuwe kracht in je op, rechtstreeks uit de bron. Maar in de fase van uiteen vallen is dat vaak nog niet zichtbaar en voelbaar. En dat vraagt vertrouwen en om te koersen op het midden. Je kunt hier een video bekijken die ik opnam over vertrouwen>>. Met koersen op het midden bedoel ik dat je in deze overgangsfase enerzijds het ja-gevoel volgt en anderzijds vaak nog te maken hebt met omstandigheden die aansluiten bij je oude manier van in het leven staan en wat waarschijnlijk een nee-gevoel geeft. Ik schrijf er uitgebreid over in het boek Het ja-gevoel.

Kijken vanuit de helderheid en wijsheid van je hart

Dus wanneer je op een punt bent gekomen dat de waarheid in jou ontwaakt en je kijkt in de spiegel van de tastbare wereld vanuit het duale perspectief, dan zie je risico’s, je ziet een afgrond, je ziet de dood en je ziet sterven. Je ziet stommiteit. Het kan gebeuren dat je je realisatie en het proces wat zich in je voltrekt daardoor in twijfel trekt. Vooral als je kijkt door een filter van oude overtuigingen gebaseerd op oud zeer en pijnlijke ervaringen, die je influisteren dat je verkeerd en gevaarlijk bezig bent.

Juist op deze momenten is het van belang om vanuit de wijsheid en liefde van je hart te kijken. Of om in een heldere spiegel te kijken die jouw pure zijn reflecteert en niet de illusie die je dacht te zijn. Soms is deze spiegel een ander mens, een dier of de natuur. Door jezelf werkelijk te zien en door werkelijk gezien te worden krijgt het bodyloze body in jou.

Weet je nog? 
Overgave en aanvaarding zijn de snelwegen naar vrede en vrijheid.

Dat betekent dat je onder ogen komt wat er nu is.
Daarvoor opent. En het aanneemt als de werkelijkheid van dit moment.

Dit is de weg.
Hierbij zou ik het kunnen laten. 

Alles zit hier in. Wat er vervolgens plaatsvindt vloeit hieruit voort. 
Het duiken in het diepe en ondoorgrondelijke water van zijn. 
Om te drijven in, en als, het niet weten.
In en als de ondoorgrondelijke stilte van je wezen.

Wanneer dit nieuw is voor je dan kan het in het begin best spannend zijn.
De ego-kracht als motor achter je handelen valt hier weg.
En soms is er dan een poosje windstilte.
Als een schip op zee, waarvan de zeilen stilvallen.
Wie doet?

Wanneer je oude patronen en impulsen geen nieuw leven meer inblaast
dan komt er een moment dat Gods adem als een wind in je zeilen blaast.
Je voelt hoe ieder moment, iedere uitdrukking daarvan, liefde is. Zijn, God.

Mocht je dit proces herkennen dan hoop ik dat dit artikel je bemoedigt. Bemoediging heeft mij enorm geholpen in de jaren dat ik hier doorheen ging. Wanneer in en om je heen alles lijkt in te storten dan kan inzicht in het proces soms het verschil maken. Neemt niet weg dat wat ik beschrijf uiteraard mijn ervaring is en dat geen proces hetzelfde is. Ieder bewandelt zijn unieke pad.

Hartegroet,

Linda

Mocht je mijn werk willen steunen dan kan dat met een donatie>>

Dankjewel!