Soms krijg ik vragen over het omgaan met mensen die zichzelf gerealiseerd noemen terwijl in hun gedrag vooral veel onbewustheid lijkt te zijn. Vooral in relaties kan dat een ware uitdaging zijn. Erover praten lijkt weinig zin te hebben want ‘er blijkt niet iemand te zijn’ met wie je daarover kan praten. Het kan voor veel verwarring zorgen. Hoe zit dat? Ik kom het zelfs wel eens tegen bij sommige spiritueel leraren die duidelijk de diepte van zijn kennen, en die tegelijkertijd vanuit een absoluut perspectief mensen met een non-duaal kluitje het riet in sturen. Ondertussen in eindeloze discussies terecht komende over het niet bestaan van een ‘ik’. Heel eerlijk gezegd voelen dit soort discussies voor mij vaak als een heerlijk koel biertje dat vervolgens volkomen dood slaat. In dit artikel werp ik er mijn licht op.

Verlichting als een proces van openen

Met zelfrealisatie vindt er een verschuiving plaats van opgaan in, en identificeren met de wereld van doen naar eenvoudigweg zijn. Met deze verschuiving vindt er een openen plaats in je bewustzijn. Wat op verschillende lagen/niveaus kan plaatsvinden. In dit artikel ga ik vooral in op de verwarring die kan ontstaan wanneer er een mentaal openen plaatsvindt terwijl de hartslaag en de onderbuik nog (deels) gesloten zijn. Mocht je meer willen lezen over de verschillende fasen dan kan dat hier >>

De diepte van zijn

Op wat voor laag het openen ook plaatsvindt, kenmerkend is de stille, vormloze diepte van zijn en de is-heid van het bestaan wat oplicht. Een openen voor de openheid die we zijn. De diepte van zijn en de is-heid voelen absoluut. Het ís. En afhankelijk van de laag waar het openen plaatsvindt, zijn deze absolute diepte en is-heid op verschillende manieren ervaarbaar. Op het niveau van het hoofd ervaar je het bijvoorbeeld als een gevoel van ruimtelijkheid en helder inzicht. Op het niveau van het hart is het voelbaar als verbinding, liefde en één-zijn. En op het niveau van de onderbuik als overgave.

Omdat de openheid absoluut, volledig en volkomen voelt kan, op welke laag er ook een openen is, het idee wortelen dat een verder openen op de andere lagen niet nodig is. Het is immers al volledig. Pure realisatie op een laag kan ertoe leiden dat vooral vanuit die laag wordt gekeken. Naar mijn indruk hebben veel van de discussies hiermee te maken. Wanneer je vanuit verschillende lagen met elkaar spreekt kan er een Babylonische spraakverwarring ontstaan. Met herhalende discussies tot gevolg omdat er simpelweg vanuit verschillende perspectieven wordt gesproken.

Helderheid en verwarring bij het openen op het niveau van het hoofd

Openen op de laag van het hoofd kan dus het absolute karakter van zijn blootleggen, waardoor een diepe helderheid voelbaar is. Wanneer iemand daaruit deelt, voelt dat sprankelend fris en glashelder. Je voelt de bron waaruit geput wordt. Tegelijkertijd kan er grote verwarring optreden over zaken die zich op de menselijke lagen afspelen; zoals projectie, ontkenning of machtsstrijd. Of vermijding, bypassen en belanden in de dynamiek van de dramadriehoek.

Het is een immense sprong en bevrijding om te zien dat je niet bent wie je dacht dat je was: een mens die iets goed of fout kan doen. Het ik-idee lost met het mentaal openen op. Dat is wat mij betreft de kracht in teachings die vooral wijzen naar het absolute perspectief. En tegelijkertijd is daar, ook zonder ik-idee, nog steeds je menselijkheid. En in je menselijkheid is verdiepende realisatie mogelijk. Een uitlijning tussen je vormloze natuur van liefde en de uitdrukking daarvan in je dagelijkse leven. Juist door de belichaming hiervan op aarde in een menselijk lichaam.

Openen op het niveau van het hart

Wanneer er een openen plaatsvindt op het niveau van het hart ervaar je dat alles het Ene is. Niet als een wetend-realiseren zoals dat op het niveau van het hoofd gerealiseerd wordt, maar als een voelend-realiseren.

Je ziet hier niet zozeer wat je allemaal niet bent, zoals dat op het mentale niveau plaatsvindt wanneer dat opent. Hier zie en ervaar je tegelijkertijd wat je wel bent, namelijk alles wat je ervaart. Niets uitgesloten. Op deze laag ervaar je dat doen en zijn niet werkelijk tegengesteld zijn aan elkaar. In wezen is er alleen maar zijn wat belichaamd wordt via het doen.

De gelaagdheid en subtiliteit hiervan is mentaal niet te begrijpen, wanneer er (deels) nog een sluiten plaatsvindt in de hartslaag. Het is dan niet te bevatten dat er zowel heling/ uitlijning kan plaatsvinden van afgescheiden delen terwijl er tegelijkertijd een volkomen heel zijn is. Tijd en tijdloosheid, vorm en leegte, beweging en roerloos zijn, hier vallen ze samen in je ervaring. Via het hart vindt ook een uitlijning, een veréniging, plaats tussen hoofd, hart en onderbuik.

Openen op het niveau van het lichaam

En dan is er nog de laag van de instincten en het mechanisme van overleven dat diep in onze onderbuik en in de rest van ons lichaam huist. De laag waar trauma’s nog verborgen liggen en waar nog een ik-gevoel kan huizen in gevoelens, fysieke sensaties en overlevingsstrategieën die zichzelf automatisch afspelen. Een laag waar de neigingen tot controle en beheersing, tot vechten, vluchten of verstarren smelten in overgave wanneer hier een openen plaatsvindt. Dit is de laag waar heling plaatsvindt in alle nog afgescheiden delen ook in het nog gestolde oud zeer. Dit is de laag waar het gaat over het
belichamen van je heel-zijn. Een zichzelf eindeloos verdiepend proces.

Er is in dit proces geen einddoel te bereiken. Het gaat niet over vrij zijn van trauma, over een gezond lichaam hebben enzovoort. Het gaat over nu zijn.

Dus?

Wanneer iemand je met een non-duaal kluitje het riet in stuurt, wens ik je toe dat je dit herkent. Dat je herkent dat er mogelijk vanuit een bepaalde laag wordt gesproken. Een laag waar grote helderheid kan zijn en waar tegelijkertijd ruis mee kan komen. Ruis uit lagen waar nog verwarring heerst of ruis door iets absoluut te maken of eenzijdig te belichten. Dat iemand de diepte van zijn kent zegt niet altijd iets over de belichaming ervan, iemands karakter of wijsheid.

Het moge duidelijk zijn dat mijn voorkeur uitgaat naar teachings die gelaagd, inclusief en subtiel zijn. Tegelijkertijd kan ik ook genieten van teachings die wat eenzijdiger zijn. Omdat ze door de eenzijdigheid soms juist heel helder en krachtig één zijde belichten, zodat deze ten volle aangeraakt, belicht en bevrijd wordt. Gelukkig is er een ruime keuze en vullen we elkaar allemaal aan.

In dit artikel trek ik op een kunstmatige manier de verschillende lagen uit elkaar terwijl die in werkelijkheid met elkaar vervlochten zijn en in elkaar overvloeien.

Mocht je het fijn vinden dan kun je hieronder een meditatieve talk beluisteren over één-zijn en het proces van openen. En mocht je willen lezen over de reis van doen naar zijn dan kan ik je van harte het gelijknamige boek aanraden wat ik erover schreef.

Op eindeloos verdiepend bewustzijn, proost!

Linda

Mocht je een ja voelen bij het steunen van mijn werk dan kan dat via een donatie>>