Het artikel van deze maand gaat over verdragen wat er is. Niet met de kiezen op elkaar maar vanuit een aannemen wat er is. Dat is inclusief het ergens moeilijk mee hebben en het als onverdraagzaam ervaren. Ook dat kun je verdragen. Het is een andere invalshoek op ‘zijn met wat er is’. Zodra je aanwezig bent met wat er is, kan zich ook de diepere dimensie van zijn openen. Verdraagzaamheid betekent overigens niet dat je alles maar voor zoete koek aanneemt en dat je geen krachtige grenzen meer stelt.
Heldhaftig
Ik kan me voorstellen dat het woord verdraagzaamheid associaties oproept aan lijdzaamheid. Lijdzaam verdragen dat je onrecht wordt aangedaan bijvoorbeeld, vanuit nobele ideeën over vrede. Wat mij betreft is het verdragen van wat er is allesbehalve lijdzaam en heeft het niets te maken met verhalen over goed en slecht. Daarom wil ik verdraagzaamheid in dit artikel graag belichten vanuit het perspectief van heldenmoed. Een held is iemand die geconfronteerd met moeilijkheden, bereid is om ze aan te gaan. Waarbij door het aangaan van de moeilijkheden bovenmenselijke krachten vrij kunnen komen waarbij je je achteraf soms afvraagt hoe je iets in hemelsnaam voor elkaar kreeg. Aanwezig zijn met lichamelijke of emotionele pijn vraagt bijvoorbeeld heldenmoed. Zijn met gedachten die door pijn getriggerd worden, vraagt heldenmoed. Zijn met willekeurig wat voor getriggerde conditionering ook, vraagt heldenmoed. Omdat het zovele malen gemakkelijker is om slachtoffer of dader te worden, een schuldige aan te wijzen, pijn of een overlevingspatroon te verdoven, vermijden, onderdrukken of uit te leven. Zoals ik me helaas soms wel eens laat gaan in het me afreageren op mijn geliefden omdat dat zovele malen gemakkelijker is dan het verdragen van wat er is. Zeker als er van alles samenkomt. Arghh, zijn met wat er is kan soms zo intens zijn.
Terug naar de feitelijkheid
Dit heb je vast al vele malen gehoord: wat er nu is vormt geen probleem. Het is je reactie op wat er is, wat een probleem van vormen.
En hoewel dat ontzettend begrijpelijk is en we dat riedeltje allemaal heel goed kennen, helpt het je niet verder. Dus om een probleem te ontwarren is het nodig om je te openen voor wat er is. Gewoon heel feitelijk door op te merken wat je hoort, ruikt, proeft, voelt en denkt en daarmee te zijn.
Dit zijn met wat er is kan voor de persoonlijkheid voelen als kopje onder gaan, omdat het compleet anders is dan hoe we geleerd hebben om met moeilijkheden om te gaan. Namelijk door er iets ermee te doen. En ‘iets doen’ heeft zijn tijd en plaats, maar om een probleem wezenlijk te ontwarren is er eerst een shift nodig van ‘doen’ naar ‘zijn’. Dus in plaats van met de persoonlijkheid controle proberen te houden en jezelf en anderen te beheersen en manipuleren, zak je als het ware in de is-heid van het leven. En juist in een ego-storm en wanneer een pijnpatroon opkomt kan dit een flinke uitdaging zijn. Het is de overgave aan wat er is wat je opent voor de grote intelligentie en liefde van het bestaan. In plaats van je persoonlijkheid staat dan je wezenlijke natuur aan het roer. En dat kan behoorlijk spannend zijn omdat het niet manipuleerbaar is.
Een radicale shift
Wat je dan ‘doet’ is dat je draagt wat van jou is. Je bewustzijn draagt in werkelijkheid altijd je ervaringen, sterker nog; de ervaringen die je hebt zijn manifestaties in en van jouw bewustzijn. En door te zijn met wat er is en dat te verdragen vind er bijna ongemerkt een verschuiving plaats van het zwaartepunt van je aandacht. In plaats van dat je aandacht volledig opgaat in, en zich vereenzelvigd met, gedachten, gevoelens en ervaringen, verplaatst het zich naar zijn bron; bewustzijn. Waarmee ook je gevoel van zelf verschuift. Je bent het allemaal, alle kleurschakeringen van het kleurloze licht dat je bent. Ook die kleuren waarvan je denkt dat ze niet van jou zijn. Het denken ervaart de wereld als duaal, lineair, in tijd en ruimte en begrensd. Dat is het domein waar je problemen ervaart. En hoewel het denken onderdeel is van jezelf ben je er niet toe beperkt. Dus verdragen wat er is, kan een radicale shift teweegbrengen. Een shift van het domein van doen, naar het domein van zijn. En dat domein is inclusief en sluit niets uit. Het (ver)draagt en is alles, inclusief de grote intelligentie van het bestaan; de diepere dimensie van zijn.
Uitlijning
Dus door de shift van ‘opgaan in doen’ naar ‘aanwezig zijn met’ lijnen ‘doen’ en ‘zijn’ als het ware met elkaar uit. Ze waren natuurlijk nooit twee, maar door de shift kunnen ze ook samenvallen in jouw ervaring.
Dit kun je heling noemen. Omdat deze heling soms de vorm aanneemt van dat ziekten genezen of dat problemen als sneeuw voor de storm oplossen, kan dat de illusie voeden dat heling gelijk staat aan genezing. Terwijl in werkelijkheid het heel-zijn wat er al is, oplicht. Hoe die heelheid zich vervolgens uitdrukt is onpersoonlijk. Het is niet perse fijn, plezierig of gewenst maar wel oké omdat het zo is. Dit is de diepere betekenis van perfect imperfect zijn. Een diepe vrede licht op en doordat je ja zei tegen wat is, voel je de ja waarmee het bestaan antwoord.
Dus als je een beoefening wilt, dan is verdraagzaamheid, ofwel zijn met wat er is, een bijzonder krachtige. Je leert daarmee steeds meer opmerken wat in werkelijkheid al zo is en dat ontspant en geeft innerlijke vrede en rust. Het opent de diepere dimensie van zijn, wat je herkent als je thuis.
Liefs,
Linda
