Lieve lezer,

Een artikel over verkramping en hoe de kramp een signaal is die je vertelt dat je je ergens tegen verzet. Verkramping ontstaat namelijk wanneer je je verzet tegen wat je denkt dat er is. Hoe kan dit besef je behulpzaam zijn? En wat hebben ideaalbeelden, grenzen, angsten en beperkingen hiermee te maken?

Angst, grenzen en beperkingen als leermeesters

Door de jaren bleken angst, grenzen en ‘beperkingen’ mijn grootste leermeesters te zijn. En wat ik leerde was niet zozeer hoe ik de angsten kon overwinnen en hoe ik beperkingen kon omzetten naar mogelijkheden, maar hoe ik de verhalen over de angsten en beperkingen kon doorzien en loslaten. Het bleken keer op keer de verhalen óver de angst en óver de zogenaamde beperkingen te zijn,  die verkramping en werkelijke beperking veroorzaakten.

Een zegen

Veel grenzen en beperkingen bleken namelijk helemaal niet beperkend, zoals ik had gedacht! Maar juist een zegen. In het Engels zeggen ze ‘a blessing in disguise’, en dat is precies wat ze waren en zijn. Ze hebben me op mijn unieke levenspad gezet en ze laten me keer op keer de richting van mijn zielepad hier op aarde zien. De grenzen en beperkingen zorgen er bijvoorbeeld voor dat ik geen werk doe en kan doen waar ik energie in verlies en waarin mijn licht niet tot zijn recht komt. Ik volg trouw waar de flow stroomt en wat het leven (on)mogelijk maakt. En dat doe ik imperfect perfect. Dus al struikelend, ‘fouten’ makend, onhandig en soms verrassend handig. Wanneer ik me daartegen verzet, doordat ik er van alles van vind en over geloof, dan ontstaat er weerstand en spanning. Dát is wat werkelijk beperkt.

Leven vanuit ideaalbeelden

In plaats van leven vanuit aanvaarding, overgave en vertrouwen in wat er is, kun je ook leven vanuit ideeën over hoe je leven eruit zou moeten zien (ideaalbeelden). Voor mij bleek leven vanuit ideaalbeelden uiteindelijk te destructief en pijnlijk om erin te volharden. En juist die kant van mij die ik ooit het meeste afwees, namelijk mijn gevoeligheid, zorgde ervoor dat ik leven vanuit ideaalbeelden niet volhield. Het gevolg van leven vanuit ideaalbeelden was: mijzelf afwijzen als ik iets niet durfde, ergens niet goed in was of ergens gewoonweg geen interesse voor voelde.
En wat je gelooft is wat je ervaart. Ik zag dagelijks hoe ik faalde en tekort kwam op allerlei gebieden; op werkgebied, spiritueel en persoonlijk gebied. En doordat ik dat geloofde, was het in mijn beleving ook zo en bevestigde het leven dit steeds. Het leven gaf me daarmee de kans om de situatie onder ogen te komen, doorzien en het eindelijk aan te nemen.

Wat het leven geeft aannemen

Wat geeft het leven je op dit moment? En nog belangrijker, wat geloof je daarover? Het is dit laatste waar bevrijding in mogelijk is. Wanneer je de beperkende conclusies doorziet lost de hechting op aan hoe jij wilt dat jij en de situatie zijn, en open je je voor de werkelijkheid. Zodra je de verhalen doorziet wordt de situatie van troebel naar helder en kun je weer zien wat er werkelijk is, wat ‘de bedoeling’ is en wat de juiste actie is.
Het leven kan dan ook weer energie steken in je behulpzaam zijn bij het volgen van de flow en daarvoor hulp en mogelijkheden op je pad brengen. In plaats van dat het leven alle energie moet steken in je tegenwind geven zodat je de situatie eindelijk onder ogen komt. Uiteindelijk zal het leven je met tegenwind helpen om alle verhalen die je gelooft over een niet werkelijk bestaand ‘ik’ versus ‘de wereld’ onder ogen te komen. Zodat leven overblijft, één en onderling onlosmakelijk verbonden. De perfectie in de imperfectie kan dan oplichten, je grondnatuur, wat voelbaar is als zachte vrede. Een vrede die ook angst, schuld, schaamte, verdriet, boosheid, frustratie, ongeduld, saaiheid, onvrede maar ook vreugde, bliss en extase doordrenkt. Alles waarvan je dacht dat het zo persoonlijk was, blijkt gewoon het ontvouwend leven te zijn.

De bron van leven wil zijn directe levensstroom als liefde door je heen doen stromen. Deze liefde wil belichaamd worden. Niet in ideaalbeelden zoals perfecte handelingen of bijvoorbeeld stralende jeugdigheid terwijl je bijvoorbeeld tachtig bent. Het wil stromen door hoe het nu in werkelijkheid is. Dus als er jeugdigheid is dan stroomt het daar doorheen. En als er ouderdom is, dan stroomt het daar doorheen. Dat betekent dat dit moment niet anders hoeft te zijn dan het is en dat je de (im-)perfectie van dit moment aanneemt. Je zult merken dat de imperfectie zich enkel in je denken bevindt.

Dat de woorden een snaar in je mogen raken om je te openen voor wat er is.

Liefs,

Linda