Het lijkt wel of er nog nooit zoveel verdeeldheid is geweest. En hoewel dat volgens mij niet werkelijk zo is, wordt het nu wel flink uitvergroot en daardoor zichtbaar. Achterdocht, verzet, een verdelen in wij en zij, angst voor wat er kan gebeuren en angst voor wat je misschien denkt dat er al gebeurt… Dit artikel gaat over de dynamiek achter verdeeldheid en het hervinden van ons één zijn.

Zodra ik denk iets zeker te weten, ontstaat er verdeeldheid en oppositie. Terwijl de werkelijkheid is dat ik het niet weet.
De ruimte die dat geeft!

De schuldgedachte

Een klassiek recept voor verdeeldheid is om te kijken naar onze (menings)verschillen en je dan af te vragen wie er gelijk heeft. Voeg dat bij de neiging van het ego om zich af te vragen wie ergens verantwoordelijk voor is, en schuldig aan, en je hebt de ideale voedingsbodem voor conflicten. Opeens is ons onderlinge één zijn uit het oog verloren.
Wanneer je verantwoordelijkheid en schuld vooral binnen jezelf waarneemt dan zie je hoe ‘jijzelf verantwoordelijk bent voor, en schuldig bent aan, van alles en nog wat’. En wanneer je verantwoordelijkheid en schuld overwegend buiten jezelf waarneemt dan zie je hoe ‘anderen verantwoordelijk zijn voor, en schuldig zijn aan, van alles en nog wat‘. Waarschijnlijk is het een mengelmoes van beiden. Binnen de psychologie wordt dit ‘spel’ van het innemen van verschillende posities van (onbewuste) verantwoordelijkheid en schuld de dramadriehoek genoemd. Waarbij je afwisselend verschillende rollen kunt spelen: redder, slachtoffer en aanklager/dader.

De dramadriehoek

Meestal hebben we een voorkeur voor één van de rollen maar kenmerkend voor de dramadriehoek is dat wanneer je erin opgaat, de rollen heel gemakkelijk kunnen switchen. Als je bijvoorbeeld vanuit een reddersrol iemand probeert te redden die in de rol van slachtoffer zit, en deze persoon slaat je adviezen in de wind, dan ligt de aanklagersrol op de loer. Het kan dan heel gemakkelijk gebeuren dat je van redder naar aanklager switcht. ‘Ja, logisch dat het niet goed gaat met je! Het is je eigen schuld dat je je zo voelt, dan had je ook maar…’ Het bijzondere aan de dramadriehoek is dat de verschillende rollen niet zonder elkaar kunnen. Ze versterken elkaar en houden elkaar in stand. Een aanklager kan niet zonder een slachtoffer en een slachtoffer kan niet zonder aanklager enz. Dat betekent dus ook dat zodra één persoon uit de dramadriehoek stapt, de hele dynamiek in de relatie verandert en kan helen. Zolang we ons echter nog identificeren met een rol, bevestigt alles wat op ons pad komt de rollen en het spel. ‘Zie je wel, …’ Om je hieruit te bevrijden is het dus allereerst nodig om je bewust te worden dat je je identificeert met een rol en met een spel. En om vervolgens de ermee verbonden pijn en de onjuiste conclusies over jezelf, de ander en de situatie onder ogen te komen.

Verantwoordelijkheid nemen

Allereerst is het dus belangrijk om je ideeën over schuld onder ogen te komen en daar verantwoordelijkheid voor te dragen. Dat is echter een ander soort verantwoordelijkheid dan die uit de dramadriehoek. Het is een verantwoordelijkheid die rechtstreeks voortkomt uit liefde en onschuld.
Het is dus niet zo dat de ander verantwoordelijkheid moet nemen. 🙂 Niet de in jouw ogen andersdenkenden, onwetenden, gevaarlijke of domme mensen die het nog niet zo zien zoals jij. Dat verlangen ontstaat juist uit de dynamiek van het spel. Dit kun je alleen zelf doen. De ander zal dat voor zichzelf moeten doen, wanneer hij of zij daaraan toe is. (En als je dit tot aan hier leest dan vermoed ik dat wat in deze alinea staat al vanzelfsprekend voor je is.)

Kijken met ogen van liefde

Belangrijk bij het onder ogen komen van de ideeën en gevoelens over schuld en verantwoordelijkheid is dat het plaatsvindt vanuit de ruimtelijkheid en liefde van jouw zijn. In plaats vanuit het schuldpatroon, het spel, zelf. Want dat zal de ideeën over schuld en verantwoordelijkheid juist voeden en zal je eindeloos in de cirkelende beweging van de dramadriehoek doen gaan. Adem eventueel in en uit door je hart en spreek hardop de woorden ‘onvoorwaardelijke liefde‘ uit. En open je dan voor wat je voelt, denkt, doet en ervaart. Als hulpmiddel kun je jezelf afvragen wat je gelooft over de situatie. ‘Het ligt aan mijzelf, mijn collega, mijn vriend(in), mijn leidinggevende, complotdenkers, mensen die juist niet in complotten geloven, de media, de overheid, degenen die de macht hebben, want …’ ‘En dat betekent dat ik …’

Bevrijding

In het antwoord op die vragen ligt een poort naar bevrijding wanneer je je ervoor opent en het vanuit je hart doorziet. Wat je daar vindt gaat over jouw pijn, jouw (oud) zeer en jouw conclusies en overtuigingen daarover. En zolang je die nog niet hebt aangenomen, daar nog geen verantwoordelijkheid voor draagt, gaat je aandacht en energie op in overlevingspatronen van verwarring, lijden, slachtoffer- en daderschap. En hoe begrijpelijk dat ook is, het vormt dan de werkelijkheid die je ervaart. Het is de derde dimensie die we allemaal zo goed kennen en waar dualiteit de beleefde ervaring van de werkelijkheid is. Terwijl de werkelijkheid zoveel ruimer, weidser en intelligenter is. De werkelijkheid draagt alle perspectieven, alle dimensies en alle vormen.

Een interessante oefening is om een paar dagen op te merken hoe je op mensen reageert, met in je achterhoofd de dramadriehoek. Welke positie voelt voor jou het meest comfortabel? En welke positie ben je vanuit je conditioneringen gewend om in te nemen? Herhaalt zich een patroon?

Onschuld

Alchemie vindt plaats zodra we aannemen wat er is en er de bedding voor zijn. Zodra we verantwoordelijkheid dragen voor wat we denken, voelen, doen en ervaren openen we in een ruimere werkelijkheid. Een werkelijkheid waar alles zijn unieke plek heeft, een werkelijkheid van onschuld en liefde. In een split second is schuld vergeven, en voelen we dat zowel wijzelf als de ander nooit werkelijk schuldig waren. Een realisatie die onmetelijk veel verder reikt dan wat mentaal te begrijpen is.

Hier is voelbaar dat alles liep zoals het liep en dat het niet anders had kunnen gaan. Je voelt hoe alles met alles te maken heeft en onderling met elkaar is verbonden. Zelfs de dramadriehoek met zijn verschillende rollen en de verdeeldheid kloppen precies. Door het verruimde bewustzijn, is het nu mogelijk om vanuit helderheid en liefde te reageren, omdat je niet meer vastzit in een pijnpatroon. De karmische cirkel van schuld is doorbroken. En wonderen blijken mogelijk. 🙂

Liefs,

Linda