Toen ik nog werkte als maatschappelijk werkster werd ik regelmatig gevraagd om hulp te verlenen in situaties die om onmiddellijk handelen vroegen. In de beginjaren was dat ook wat ik deed, brandjes blussen. De ene na de andere. Huisuitzettingen voorkomen of afsluiting van gas, water en licht. Mensen beschermen voor huiselijk geweld, voedselhulp regelen enzovoort. Ik schoot volledig in de doe-modus, handelen, handelen, handelen, redden, redden, redden. Terwijl wanneer mensen mijn begeleiding vroegen bij verwerking, persoonlijke groei of omgaan met bijvoorbeeld angst, ik wel in zijn kon verblijven om van daaruit mensen te begeleiden. Ik wist dus dat het mogelijk was. Wanneer brandjes geblust waren, ontstonden er altijd weer nieuwe. Eigenlijk deed ik meer van hetzelfde wat deze mensen zelf ook al jarenlang deden. Het voelde als water naar de zee dragen en mijn lichaam reageerde met stress, spanning en een gevoel van onmacht. Waarop ik dan nog harder mijn best ging doen.
Uitzoomen
Tot het besef begon te dagen dat zolang de onderliggende overtuigingen en conditioneringen onveranderd bleven liggen (ook in mij!), er niets wezenlijks zou veranderen. En juist in situaties waarin het leek of onmiddellijke actie het enig belangrijke en nodige was, begon ik te leren om dan een pas op de plaats te maken. Om uit te zoomen, in plaats mee te rennen en redderen. Natuurlijk waren ook praktische handelingen nodig maar veel wezenlijker en levens-veranderd bleken de gesprekken die ik met de mensen had. En door ze een plek te bieden waar ze tot stilstand konden komen, was reflectie mogelijk. Het waren mensen die bereid waren tot zelfonderzoek, zodat de wortels van hun patronen aan het licht kwamen en doorzien werden. De spanning in mijn lichaam maakte plaats voor bezieling, inspiratie en sprankeling.
Bevrijding
De reden dat ik dit deel is omdat we allemaal met beperkende patronen te maken hebben. (En opgaan in de doe-modus heeft de hele maatschappij in zijn greep.) Maar hoe hardnekkig patronen ook kunnen zijn, het is mogelijk ze te bevrijden, als je maar doorzet. Door iedere keer wanneer een patroon aan het stuur van je leven is gaan staan, jezelf tot stilstand te dwingen en zelfonderzoek toe te passen. Vaak is er sprake van levensthematiek en meerdere generatie-problematiek. Misschien herken je het zelf ook dat een centraal thema steeds in verschillende gedaanten in je leven oppopt. De hechting aan zo’n thema los je (zeer waarschijnlijk) niet met een keer zelfonderzoek volledig op. Maar zelfs als je voor de allereerste keer zelfonderzoek toepast, lost er al zoveel op dat de vrede en vrijheid van je natuur blootgelegd worden. En zodra je eenmaal van die vrede geproefd hebt dan is het hek van de dam. Wellicht dat er patronen zijn die blijven, dat kan. Je zult dan merken dat ze de vrede niet meer verduisteren. En nieuwe, heilzame handelingen dienen zich aan, doordat je daar ruimte voor biedt. Handelingen die voortkomen uit de stille wijsheid van je hart en die afgestemd zijn op het geheel.
Dus, merk je dat je vast zit in de doe-modus? Is je lichaam gevuld met stress en lijkt het alsof je nu, nu, nu in actie moet komen? Maak dan, naast wijs handelen, tijd voor een pas op de plaats. (Bijvoorbeeld door de shift van doen naar zijn te maken) Onderzoek vervolgens het patroon waarin je verwikkeld bent en wat je daarover gelooft. Je kunt daar bijvoorbeeld de Vragen naar Vrijheid voor gebruiken, The Work of je eigen vorm van zelfonderzoek.
Dat het je goed mag gaan.
Liefs,
Linda
