Lieve lezer,

Een artikel over bevrijd leven. Wat houdt dat in? Is dat ook mogelijk wanneer je je alles behalve bevrijd voelt? Of is het alleen maar weggelegd voor een aantal happy few?
Laat ik daar meteen maar duidelijk over zijn. Bevrijd leven is mogelijk, zodra je perspectief verschuift van opgaan in de wereld van doen, naar aanwezig zijn. Op het moment dat je zakt in zijn, merk je dat je in essentie vrij bent. Van daaruit kan de innerlijke vrijheid van je natuur, in een bij jou passend tempo, uitlijnen met je lichaam, geest en levensomstandigheden. Het voelt bevrijd als de loden last van je persoonlijkheid van je afvalt, wat een gevoel van gewichtsloosheid geeft, van ruimte en diepe oké-heid. Het neemt iets overbodigs weg wat alleen werkelijkheidsgehalte heeft als je erin gelooft. Zodra dit wegvalt blijft je natuurlijke staat van zijn en het zich ontvouwend leven over.

Ons kleine en grote ik

In dit artikel heb ik het over ons kleine ik en ons grote ik om het verschil aan te geven tussen ons ego en onze ware natuur. De reden dat ik klein en groot noem is omdat dat precies is hoe het voelt. Wanneer we geloven dat we een persoon zijn dan voelt dat klein, beperkt en benauwd. Meestal hebben we niet door hoe klein dat is als we geen vergelijkingsmateriaal hebben. De meeste van ons zijn gewend geraakt aan de beknelling van ons ego en zijn de onmetelijkheid van onze natuur vergeten, hoewel de fluistering ervan altijd voelbaar is in ons hart. Zodra je echter geproefd hebt van je ware natuur dan wordt het steeds lastiger om als persoonlijkheid te leven. Omdat dat eenvoudigweg te pijnlijk is. Mensen die de Vragen naar Vrijheid of vergelijkbaar zelfonderzoek toepassen geven aan dat dit precies is wat ze ervaren tijdens en na het zelfonderzoek. Een overtuiging geloven geeft een verkrampt en klein gevoel, terwijl zodra deze doorzien wordt de ruimtelijkheid en vrede van je natuur blootgelegd wordt.

Een constructie

Ons kleine ik bestaat vrijwel volledig uit pogingen om ons te beschermen tegen mogelijk gevaar en tegelijkertijd is het juist de constructie van het kleine ik die ons gevangen houdt in zich eindeloos herhalende pijnpatronen. Het kleine ik is opgebouwd rondom beperktheid-denken door herinneringen aan oud zeer en manieren om dit te overleven. Het ziet wat er allemaal mis kan gaan, afwezig is en onmogelijk, want dat is wat het heeft meegemaakt. Zodra we als kind leren ons te identificeren met (hechten aan) ons lichaam en onze geest dan begint het ploeteren en ons best doen om ons als individu staande te houden. Ik heb hier vaker over geschreven en zal hier vandaag niet uitgebreid op in gaan. Waar het op neer komt is dat we zo graag gelukkig willen worden door daar vreselijk ons best voor doen. Onderwijl vergetende dat geluk onze natuur is en dat het niet iets is wat bereikt kan worden omdat het er al is.

Hoe mislukkingen je een groots geschenk kunnen geven

Juist wanneer het leven ervoor zorgt dat (ego) geluk niet meer bereikt kan worden, kan dat ons ego openbreken. Bijvoorbeeld in de vorm van mislukkingen, dat we niet krijgen waar we zo naar verlangen of dat het leven tegen zit. Hoewel dit pijnlijke perioden zijn, kan het ook bevrijdend zijn. Toen ik het boek Het ja-gevoel had geschreven, hechte ik op een gegeven moment aan een uitkomst; het uitgeven van het boek. Zodra dat plaatsvond stokte de energie en kwamen er tegenkrachten op gang die ervoor zorgden dat alles leek te mislukken. Ik kreeg bijvoorbeeld afwijzing op afwijzing van uitgevers. In werkelijkheid ging alles juist precies goed en werd alleen maar de gehechtheid aan een uitkomst opengebroken om plaats te maken voor het zich ontvouwend leven. De tegenkrachten waren alleen maar tegenkrachten voor mijn ego en zodra ik dat zag en voelde, was de tegenstroom niet meer nodig. Ik weet nog hoe na het openbreken zachte vrede alles vulde en hoe ik tot stilstand kwam. Het was bevrijdend om mijn ego-dromen en verlangens op te geven en het gaf een bereidheid om aan te nemen wat er wel was.

Bereidheid om te nemen wat er is

Zodra je bereid bent om te ontvangen wat het leven je geeft dan opent het leven zich voor je. De hele energetische constructie van de persoonlijkheid die weerstand biedt tegen de werkelijkheid valt daarmee weg, wat aanvoelt als een enorme bevrijding. Zachte vrede opent zich, een vrede die er altijd is maar waar de spanning van een persoonlijkheid als een statische deken overheen kan liggen. Op het moment dat de weerstand wegvalt zie je dat er in werkelijkheid geen kleine ik bestaat. ‘Ahhh, er is helemaal niets om te bereiken! Er is helemaal geen ‘ik’ die iets hoeft te doen of zelfs kan doen. Alles ontvouwt zich precies zoals het zich ontvouwt.’ En hoe bevrijdend! Met het doorzien en wegvallen van het kleine ik vindt acute vergeving en ontschuldiging plaats en een zware last valt van de schouders. De last van valse verantwoordelijkheden, schuld, schaamte en nagejaagde verlangens. Er is een diepe vrede en een weten dat alles zich precies ontvouwt zoals ‘de bedoeling is’. Het bevrijdt je van alle lasten die samenhangen met denken een persoon te zijn, van je zelfbeeld, van de noodzaak om aan beelden te voldoen en van het afspelen van steeds dezelfde riedeltjes. Wat overblijft is het zich ontvouwend leven dat niet meer gehinderd wordt door beperktheid-denken. En hoewel je potentieel dan ten volle benut kan worden, is dat niet meer persoonlijk. Het kan dan zijn dat waar de levensstroom naartoe vloeit samenvalt met de verlangens van het kleine ik maar het kan evengoed zo zijn dat de levensstroom een heel andere kant opstoomt. Een kant die nog veel meer voor jou opent en mogelijk maakt.

Vrij zijn

Het fijne is dat je niet volledig verlicht hoeft te zijn om de vruchten te plukken van je verlichte natuur. Iedere keer dat je afdaalt in je zijns-natuur dan lijn je er vanzelf mee uit. Langzaam groeit een diep vertrouwen in je ware natuur, je grote Ik. Dat zou je de natuur of God kunnen noemen, onze Boeddha-natuur of Christus-bewustzijn waar al het leven uit voortkomt. Je realiseert je steeds diepgaander dat je niet hoeft te ploeteren, dat alles van werkelijke waarde er al is, zodat deze realisatie zich steeds dieper kan ontvouwen. Voor ons kleine ik is het niet te bevatten dat al zijn dromen en verlangens niet werkelijk de vreugde zullen schenken waarvan we denken dat het dat zal doen. Het lijkt zo echt. ‘Als ik een partner heb, dan ben ik gelukkig.’, ‘Als ik voldoende inkomen heb, dan ben ik gelukkig.’, ‘Als ik slank ben, dan ben ik gelukkig.’, ‘Als ik dat huis heb, dan ben ik gelukkig.’ En zelfs: ‘Als ik gezond ben, dan ben ik gelukkig.’ En natuurlijk is het fijn om voldoende inkomen te hebben, gelukkig te zijn in de liefde en een gezond lichaam te hebben. Het punt is dat wanneer dat op dit moment niet het geval is, dat geluk in de weg lijkt te staan. Misschien is het juist de grootste uitdaging en uitnodiging om het geluk te leren kennen en realiseren dat er altijd is, onder alle omstandigheden. Want je zult nu eenmaal een imperfect leven houden en uiteindelijk takelen we allemaal af. Daarin te midden is een diepe vrede die alles omvat en wil omvatten.

Over deze vrede, wat ik de vreugde van zijn noem, gaat het filmpje hieronder.

Dat je deze vrede mag ontdekken en belichamen.

Liefs,

Linda