Beste lezer,
Wanneer iets ons pijnlijk raakt, voelen we vaak een instinctieve neiging om de aandacht naar buiten te richten, in plaats van naar binnen. Weg van het gevoel van pijnlijk geraakt zijn. Weg van de onrust in ons lichaam. Ook de beweging in onszelf, omhoog naar ons hoofd en het denken, reken ik hieronder.
Ik deed dit mijn hele leven, tot vier jaar geleden. Toen ik tot het besef kwam dat het me in cirkels deed gaan, zonder de essentie te raken. Ik had verschillende (spirituele) therapie opleidingen gevolgd maar veel van wat ik daar leerde deed me ook in cirkels gaan. Het bleven varianten van naar buiten gericht zijn. (Waarmee ik doel op de beweging van het anders willen maken dan het is. Zoals het willen verbeteren van de persoonlijkheid. Ook een succesvolle, spirituele of verlichte persoonlijkheid is een persoonlijkheid!)
De uitnodiging van het leven is om bewust te zijn met wat zich op dit moment ontvouwt, zonder erdoor gevangen te worden. In dit geval in de onrust te verblijven. Waarachtig.
Zodat de beweging zich kan ontvouwen in je lichaam, geest en ziel. Zodat de bron van onrust zich kan laten zien, waar je lichaam en geest het liefst vandaan bewegen. Bijvoorbeeld door naar de drank of sigaretten te grijpen, gaan piekeren, jezelf verdoven, opgaan in wat er ook maar voor is op de televisie. Overwerken, steeds opgaan in het huishouden of het bakken van de nieuwste taarten. Slapen, een nieuwe hobby die alle aandacht vraagt, een nieuwe cursus of opleiding. Orakels raadplegen, opgaan in de sociale media, analyseren en piekeren, de nieuwste methode om pijn op te lossen… Het kunnen machten der gewoonte zijn om weg te bewegen van een vaag gevoel van onrust van binnen. Weg te bewegen van innerlijke verdeeldheid, die eigen is aan onze persoonlijkheid.
Wat kan de beweging naar buiten toe soms krachtig zijn!
Je te geven aan het leven.
Beweging in stilte…
Er gebeurd iets magisch wanneer je stopt met automatisch opgaan in een beweging, zonder deze weg te drukken. Terwijl je hart en ziel open zijn voor wat zich in dit moment ontvouwt, vindt natuurlijke heling plaats. Wat van een heel andere orde is als de beweging weg willen poetsen of willen veranderen. De beweging is op geen enkele manier verkeerd! En onthult misschien wel ongekende wijsheid. Sta je de wijsheid toe, zich in je te ontvouwen?
Vrede kun je niet buiten jezelf vinden. Hier rekening ik ook de persoonlijkheid onder evenals ons lichaam en onze geest. Wanneer je het buiten jezelf zoekt, zul je er altijd overheen kijken. Zoekend buiten jezelf, vindt je verdeeldheid en tegenstrijdigheid in de wereld van dualiteit. Maar daar midden in, altijd, is de vrede van wie je werkelijk bent. Heel bewustzijn. Het is de vrede van je essentie, van het Leven. Wat voor naam je daar ook aan geeft.
Het gaat allemaal om de liefde van het leven toe te laten in je lichaam en geest, zodat het je kan verlichten. Het gaat om jezelf te laten smelten in liefde.
Mocht je tijd en zin hebben om verder te lezen dan beschrijf ik hieronder een situatie die ik vandaag meemaakte en ik zo mooi vind weergeven waar deze mail over gaat. Mocht deze mail al lang genoeg zijn geweest voor je, dan wens ik je innerlijke vrede toe en tot de volgende mail!
Oh ja, dit filmpje van Rupert Spira kan ik je aanraden. Mocht je moe zijn van het zoeken naar innerlijke of uiterlijk vrede, geluk en verlichting dan kan het op het juiste moment komen. De titel luidt: Waarom ben ik nog steeds niet verlicht?!: http://youtu.be/GVCeCqwAkFE
Liefs,
Linda Rood
Ken je het begrip ‘pijnlichaam’ van Eckhart Tolle? (Wist je trouwens dat hij een mooi kinderprentenboek heeft geschreven: het geheim van Pepijn? En dat Byron Katie een prentenboek over de vier vragen heeft geschreven: Tijgertje, tijgertje?) Onze dochter kwam vandaag in haar pijnlichaam terecht. Zodra een pijnlichaam actief is, maakt het eigenlijk niet meer zoveel uit wat de inhoud is. Het haalt ieder willekeurig voorval erbij en slurpt het op. Eerst was ze boos en gefrustreerd omdat ze naar bed moest, terwijl ze op wilde blijven. Toen wilde ze perse touwtje springen, wat niet meer mocht omdat ze naar bed moest en vervolgens was ze in tranen omdat ze een hoogslaper wilde, die niet in haar kamer past. Ze wilde van alles wat niet kon of mocht en voelde zich zwaar gefrustreerd. Ik wilde onze dochter graag helpen en stelde voor Tijgertje, tijgertje te ‘doen’. Het was haar wel duidelijk dat de vragen haar geliefde bronnen van verlangen zouden wegnemen en dat wilde ze juist niet! (Op willen blijven, touwtje springen en die ene speciale hoogslaper.)
Ik zag haar betraande en verwrongen gezichtje en merkte opeens dat ik de vragen gebruikte om haar ervaring weg te willen poetsen! Ik aaide haar en zei haar dat het fijn kan zijn om de tranen gewoon te laten stromen. Terwijl ik haar zo aaide en vasthield, stortte ze haar hartje uit. Ze zei dat ze niet wist waarom ze zo huilde. Het was niet zozeer om de hoogslaper, het touwtje springen en op willen blijven zei ze. Ik antwoordde dat ik soms ook huil zonder te weten waarom. Het was zo mooi om te zien wat er gebeurde. In een paar seconden wasten de tranen haar gezichtje van verkrampt naar open, fris, helder en levendig. Ik zei: “Zo, dat luchtte op?” Allebei lachten we.
Ik was in mijn hoofd gevlucht om een oplossing te zoeken, omdat ik de situatie wilde veranderen. Terwijl ik er alleen maar hoefde te zijn, zodat het leven zich vanzelf kon ontvouwen, in zijn eigen wijsheid. Ik vond het zo’n mooi moment en een mooi voorbeeld van hoe een pijnlichaam vanzelf oplost, wanneer we het licht van ‘er zijn’ laten schijnen.
Ik wens je een fijne tijd!