Jaren geleden fietste ik door de natuur op weg naar een afspraak met vriendinnen. Ik weet nog dat ik ergens verdriet over had. Opeens voelde ik Gods aanwezigheid (Zelf/ Bron/ Leven/ Liefde) en hoe het me helemaal liefhad. Het verdriet werd opgenomen in Liefde en mijn hart opende zich. Ik voelde hoe aanwezigheid in alle delen van mij wilde schijnen, ook in dat wat ik verafschuwde en afwees in mijzelf. Het wilde mij weer heel en éénmaken. Het was vervullend, en op dat moment wist ik dat ik de rest van mijn leven wilde weiden aan het belichamen van deze aanwezigheid. Liefde wil ons liefhebben. Liefde wil jou liefhebben. Helemaal. Ook dat wat je nog afwijst in jezelf of veroordeelt. Ook dat wat je in anderen veroordeelt en waar je moeite mee hebt. En hoewel de werkelijkheid (dat we liefde zijn, één-zijn) lange tijd ontkent, verdraaid en onderdrukt kan worden, kan het niet ontlopen worden. Omdat het ís. Er is alleen maar Zelf De essentie is dat je helemaal goed bent zoals je bent. Nu. …