In 539 voor Christus werden door Cyrus de Grote de eerste mensenrechten vastgelegd na de verovering van Babylon. Hij liet alle slaven vrij en stelde dat iedereen het recht had om zijn eigen religie te kiezen en dat er rassengelijkheid moest zijn. Vanuit Babylon verspreiden deze rechten zich via India, Griekenland naar Rome. De eerste vier rechten die Cyrus de Grote beschreef, zijn opgenomen in de huidige vier artikelen van de universele rechten van de mens. Deze wetten zouden in verschillende tijden opnieuw vastgelegd worden, zoals in de grondwet van Amerika die in 1787 werd vastgelegd en die van grote invloed was op de Franse revolutie, waar in 1789 de verklaring van de mens en de burger werd vastgelegd. _{Zie bron>>}

Wat ik nu ga schrijven gaat niet over vrijwillige vaccinatie. Ik ben daar niet tegen. Velen van mijn dierbaren zijn gevaccineerd en ik begrijp dat, steun dat en sta daarachter. Dit artikel gaat over de mensenrechten, over pijn waarin ik vanmorgen schoot en over hoe ik daarmee omga. Ter bemoediging en inspiratie voor mensen die ook in pijn schieten, wat de trigger ook mag zijn.

Ik heb me altijd veilig en vrij gevoeld in de wetenschap dat er in Nederland en Europa sprake is van democratie en dat de mensenrechten hier gewaarborgd zijn. Natuurlijk regeert ook hier het ego, maar dat is waar we als mensheid nu eenmaal nog mee te maken hebben. En hoewel de mensenrechten de afgelopen jaren onder grote druk staan en zelfs worden overschreden, verantwoord vanuit het idee dat we te maken hebben met een oorlog tegen een virus, heeft vandaag in Frankrijk een kanteling plaatsgevonden. In Frankrijk moet je als zorgpersoneel straks verplicht een vaccin en als je dat niet doet dan volgt ontslag. Ga je op vakantie naar Frankrijk dan moet je ook een vaccin, of iedere twee dagen een test doen, en er wordt gezinspeeld op een voor iedereen verplichte vaccninatie. Toen ik dit las was ik, ondanks dat ik wist dat dit eraan zat te komen, in shock. Het land waar gelijkheid, vrijheid en broederschap de leus is.

Je bent vrij als

En wat nu verworden is tot: Je bent vrij als je voldoet aan … en je houdt aan… Ofwel voorwaardelijke vrijheid. Wat natuurlijk geen vrijheid is. Net zoals voorwaardelijke liefde geen liefde is. Dat is gewoon een grens. Met deze maatregel is een mensenrecht teniet gedaan en dat raakt me. Toen ik als maatschappelijk werkster werkte en er een kanteling plaatsvond in het sociaal domein, zouden mijn werkzaamheden verengd worden tot regievoeren vanuit controle en beheersing. Ik wist dat ik dat niet kon/wilde en stopte met mijn werk. Op dit moment zie ik hoe controle en beheersing, de twee machtsmiddelen van het ego, op grote schaal maatschappelijk ingezet worden. En ik zie mensen dit slikken en er zelfs om vragen, vanuit angst en het idee dat het nodig is. Dat er anders slachtoffers zullen vallen, dat er geen alternatieven zijn. Terwijl de alternatieven die er zijn de das om worden gedaan, onbespreekbaar en ondeelbaar zijn. Alternatieven die aansluiten bij het verhogen van de natuurlijke weerstand en het aanpakken van ziekte wanneer blijkt dat het lichaam dit niet zelf kan. Een holistische benadering die ook rekening houdt met de oorzaken van wat zich nu afspeelt. Een breder kijken en onderzoeken naar wat er mogelijk is. Je hoort er maar weinigen over, als het al op het internet blijft staan. Omdat wanneer je je daarover uitspreekt je je baan kan verliezen of tot paria wordt. En wie wil dat?

De bedding zijn, in plaats van onderdeel van het probleem

Meer dan ooit tevoren is het belangrijk om, als je hier kritisch instaat, te realiseren dat zodra je in de machtsstrijd terecht komt, je deel van het probleem wordt. En de kans hiertoe is groot, ik voel hem nu zelf en ga straks het zelfonderzoek ‘Vragen naar Vrijheid’ hierop toepassen. Want ik ben geschokt, ontdaan en ik voel strijd in mij ontstaan. Dat is niet verkeerd, het geeft een grens aan en is een belangrijk signaal dat er iets niet klopt. Het geeft me informatie. Maar wanneer ik het daarbij laat en blijf hangen in deze laag, dan vorm ik deel van het probleem. Dan klopt er iets niet meer in mij. En dat is niet hoe transformatie plaatsvindt. Het is belangrijk dat sommigen strijden. Het is nodig voor evenwicht. Wanneer het echter voortkomt uit machtsstrijd en innerlijke verdeeldheid dan is het onderdeel van de duale derde dimensie waar het overgrote deel van de mensheid zich in bevindt. En transformatie naar liefde vindt plaats door radicaal liefde te zijn. Door de verhalen die als een sluier voor liefde hangen te doorzien.

In liefde ontmoeten wat er is

En dus ben ik de bedding voor deze innerlijke storm. Het voelt als complete losgeslagen gekte wat er door mij heen raast. En ik weet: deze ego-storm valt niet op te lossen binnen het domein van het ego. Alleen liefde lost ego op, juist doordat liefde ego aanvaardt en niet buitensluit. Zou je je nu identificeren met wat er plaatsvindt dan verlaat je de eenheid (wat natuurlijk in essentie altijd blijft en is) en kunnen wijsheid en liefde niet voluit meer door je heen stromen. Strijd, angst en meer van hetzelfde wat er buiten je plaatsvindt, stromen dan door je heen, zonder belichaamd bewustzijn van de bodem van liefde en wijsheid. Dus maak de shift van doen naar zijn en vorm de bodem voor wat er plaatsvindt. De bedding voor je gevoelens, gedachten en ervaringen. Wees het transformatiehuis waar de nieuwe wereld uit geboren wordt. En weet dat verlichting en bevrijding vaak plaatsvinden na samenkrimpen, ook maatschappelijk gezien.

Ik schrijf dit vanuit de bedding terwijl de storm door me heen raast. Dus nog voordat ik het zelfonderzoek gedaan heb en vrede de storm opgenomen heeft. De reden dat ik dat doe is omdat ik vast niet de enige ben door wie dit als storm raast en zich hier druk over maakt. Ik wil het je hier druk over maken dus niet afdoen als ‘niet goed’ of ‘een probleem’ of dat het weg zou moeten. Het is een belangrijk signaal. Vrede is echter niet in de storm an sich te vinden, maar in dat wat de storm draagt.

…

Update

Inmiddels heb ik de angel(s) onderzocht. Er waren verschillende overtuigingen mee verbonden die vanzelfsprekend allemaal onjuist waren. 🙂 En ondanks dat ik dit vooraf wist, was het toch belangrijk om ze te onderzoeken zodat ik het ook echt kan voelen. De meest krachtige helende uitspraak was: Ik ben in vrede en in vrijheid.
Ik sta nog steeds volledig achter wat ik hierboven beschrijf. Tegelijkertijd voel ik een diep en onbeschrijfelijk vertrouwen, vrede en vrijheid. Wanneer je inzoomt op wat zich afspeelt dan kun je het grotere perspectief uit het oog verliezen. En wanneer je je vervolgens verliest in het ingezoomde perspectief dan regeert al snel angst. Angst opent echter niet de deur naar liefde en wijsheid. Liefde opent de deur, is de deur, en vormt een bredere werkelijkheid waar alles van is gemaakt.

Namasté,

Linda