Wanneer je je in een transformatieproces bevindt waarbij het ik-idee of/en ik-gevoel oplost dan overzie je meestal niet precies wat er gebeurt. Je kunt wel een diep innerlijk weten opmerken, wat vertrouwen geeft. Een diep voelend weten dat er zich iets moois voltrekt. En al weet je niet hoe dat eruit gaat zien, je ‘weet’ dat een natuurlijk evolutieproces zich in je voltrekt. Zoals de rups in een cocon vlinder wordt. Wanneer je je hieraan overgeeft en het niet gaat sturen vanuit een ‘ik’ dan kan het proces zich ten volle ontplooien. Hier aangekomen echter, in de coconfase, is het punt waar veel mensen terugkrabbelen naar vertrouwde grond. Waarmee ze onbewust de transformatie naar vlinder-zijn tegenhouden. Al bij de eerste tekenen dat hun rups-zijn verloren gaat wordt begrijpelijkerwijze terug gekrabbeld. Vasthoudend aan het rups-zijn. Aan ‘ik’. En ook al geeft dat ondragelijk lijden, het is wel bekend. Het vraagt moed om in de cocon te blijven zitten. Je voorvoelt al dat nog maar heel eventjes, en je kunt helemaal niet meer terugkeren naar bekende grond. Omdat …