Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn gezin in het gras, onder een boom in Bretagne. Vogels zingen en ik kijk naar mijn vriend en onze kinderen. Ze zijn me zo dierbaar. Ik besef me dat ze op dit moment opgaan in de buitenste laag van bewustzijn; de tastbare wereld. Ze zijn zich niet bewust van de diepere dimensie van zijn. Ze horen dezelfde geluiden als ik, er gaan gedachten en gevoelens door ze heen en dezelfde wind die ik ook voel streelt hun huid. Wat hieraan ten grondslag ligt, de stille roerloze dimensie van zijn, ontgaat ze op dit moment. De stilte die hun hele leven draagt, zoals het mijn leven draagt en wat fysiek voelbaar is als zachte vrede. Een verschil tussen praten over en delen vanuit Mensen die me kennen weten dat ik thuis weinig tot niet praat over spiritualiteit en non-dualiteit. Ze kunnen het zich niet voorstellen; ‘Je ademt het Linda, het stroomt door je bloed, hoe kan het dan dat je er thuis niet over praat? Mis je dat …