Nieuwsbrief

Latest Posts

Foto van Guillermo Ferla, unsplashfoto's

De kracht van illusies

Published by Linda Rood

Nadat ik de afgelopen weken verschillende keren de vraag kreeg over wat nou precies illusies zijn en wat de relatie is tussen illusies en lijden, voelde ik vandaag een vonk om er een artikel over te schrijven. Ik beschrijf het uiteraard vanuit mijn ervaring en beschouwing.

Wat is waar?

Je hebt me vast wel eens horen vertellen of beschrijven dat alles, alles, alles gemaakt is van bewustzijn. Van niet iets, van ons vormloze zijn. Deze realisatie kan de wereld zoals je die kende op de kop zetten wanneer je het bewust wordt. Want opeens blijkt alles waarvan je dacht dat het waar was; dat er een wereld is met mensen waarin bewustzijn huist, omgekeerd te zijn. Namelijk dat er bewustzijn is waarin, en waar als, de tastbare wereld verschijnt. Opeens blijkt wat zo tastbaar leek, weids, ruim en onmetelijk te zijn. Vanuit deze non-duale realisatie wordt wel eens gezegd dat de tastbare wereld een droom is, een illusie. Ik ben het daar niet helemaal mee eens, ik zal het toelichten.

Via een pad van exclusie en dan inclusie naar volledigheid

Voor zelfrealisatie is het belangrijk om eerst te doorzien wat je niet werkelijk bent, zodat je ware zelf overblijft. Het is daarvoor nodig om de identificatie met de tastbare wereld; lichaam en geest, te doorzien en los te laten. Je ontdekt: ‘Ik ben niet mijn lichaam en geest’. Dit is een pad van exclusie. Je dacht dat je je lichaam was en nu blijk je onmetelijk, vormloos en ongrijpbaar. Vanuit dit perspectief is de uitspraak dat het leven als een droom is, een illusie, helemaal waar. Wanneer je vanuit de diepere dimensie van zijn kijkt naar de tastbare wereld dan kun je zeggen dat de tastbare wereld als een illusie of droom is. In de zin dat het niet werkelijk zo tastbaar is als je dacht dat het was. Alles is bewustzijn, er is nooit iets anders geweest.

Niveau verwarring

Het doorzien van wat je niet wezenlijk bent is echter een fase en deel van een pad naar volledigheid. En na het pad van ontdekken wat je allemaal niet bent, volgt meestal een pad van inclusie. Een pad van het hart, van liefde. Een pad waarbij het licht van liefde op alle schaduwstukken schijnt die je ervaring nog innerlijk verdelen. Er vindt als het ware een samensmelting plaats van wat in werkelijkheid nooit van elkaar gescheiden was. Je ziet en ervaart dat je ook je lichaam en geest bent.

Je lichaam en geest vanuit dit vollediger perspectief nog reduceren tot illusie, droom of verhaal klopt niet meer. Je realiseert je dat ook de tastbare wereld eenvoudigweg is. Vanuit één-zijn is het volkomen helder dat alles ís. Vorm is vormloos en vormloos is vorm. Iets wat voor het denken niet te bevatten is. Je kunt het alleen in je directe ervaring realiseren.

Wat is dan wel een illusie? En wat is de relatie tussen illusie en lijden?

Oké, maar nu lijken we dus nog niet opgeschoten met wat dan wel illusie is. En wat is het verband tussen geloven in illusies en lijden? Er is de is-heid van het leven, ‘gewoon’ het leven dat er is. En je hebt wat je daarover gelooft. En dat wat je erover gelooft is een illusie. (Het is niet echt, het zijn gedachten.) Een illusie die echter een enorme scheppingskracht bezit en die de is-heid mede vormt. De grond van alle illusies is het geloof in een ‘ik’ die van alles en nog wat meemaakt en die vooral van alles en nog wat moet doen om de werkelijkheid te beheersen.

Zodra ‘ik’ ontstaat, wordt lijden geboren. Vanuit ons ‘ik’ is het mogelijk om dwars tegen de levensstroom in te gaan, wat voor weerstand en lijden zorgt. Dat lijkt misschien zinloos maar het is precies deze weerstand en dit lijden wat uiteindelijk de brandstof vormt om door de illusies heen te leren kijken. Waarmee de bandbreedte van bewustzijn verruimt. Daarbij heeft iedereen zo zijn eigen specifieke thema’s waar hij doorheen mag leren kijken en waar heling in mogelijk is.

De functie van de illusie

Het bestaan heeft geen ‘ik’ nodig om zich te ontvouwen. Toch creëert het de illusie van ‘ik’ zodat de bandbreedte van ons bewustzijn kan verruimen. Zonder deze illusie vindt dat niet plaats. Er is dualiteit nodig, een niet echt bestaande ‘ik’ die naar zichzelf kan kijken. En zodra de niet werkelijk bestaande ik zijn ware zelf ziet, lost het op. Het ziet; alles is zelf, alles is. Wanneer de illusie, het verhaal of de droom oplost, blijft de werkelijkheid over. Er is dan nog steeds een aarde en er zijn nog steeds mensen die haar bewonen. De illusie van afgescheidenheid is echter opgelost en de diepere dimensie van zijn toont zich. Een intelligentie en liefde die in alles tot uitdrukking komt.

Door de illusie heen kijken

Ik kan me voorstellen dat het lijden in je leven alles behalve als een illusie aanvoelt. En het is ook zo dat zodra we iets geloven, dat de werkelijkheid en dus de is-heid van het leven mede vormt. Het heeft geen zin om dat af te doen als ‘droom’, want je zult je er toch toe moeten verhouden.

Het is een paradox die niet via het denken en via het ‘ik’ zijn op te lossen. Maar waar we dat wel eeuwen en eeuwen hebben geprobeerd. Nog meer illusie, nog meer lijden. Lijden lost alleen op als je door de illusie heen kijkt. Omdat zolang je er nog in gelooft, het waar voelt. Als je gelooft dat je liefde alleen waard bent als je aan allerlei voorwaarden voldoet, dan is dat wat je ervaart. Als je wilt leren hoe je door illusies heen kunt kijken dan kan ik je van harte mijn boeken Het ja-gevoel en van doen naar zijn, de kracht van eenvoud aanraden. En jong geleerd is oud gedaan, ook het prentenboek Mees en de magische poort gaat hierover.

Éénwording

Het vraagt vertrouwen en ‘a leap of faith’ om je over te geven aan het leven.
Met in je achterhoofd nog al die ervaringen die je in innerlijk verscheurde.
Toch is het zo belangrijk om je over te geven en de illusie van controle los te laten.

Laat de wisser gaan over wat was.
In het vertrouwen dat het leven precies weet wat te doen.
‘Precies weet wat te doen?!’

En hups daar krampt zich een angstige nee samen vanuit een herinnering.
‘Maar wat nu als toch weer …?’
Weet dat de lessen dieper dualiteit in van een heel andere orde waren dan de lessen die nu over eenheid en liefde gaan.
Maar die lessen draag je nog wel mee in je innerlijk systeem.
En midden in de samengekrampte nee’s is het nu belangrijk om de ‘ja’ van overgave te brengen.
Dat zijn de lessen van liefde en heling in dit moment.

Liefs,

Linda

Afbeelding van vrouw die haar hand voor de zon vouwt

Het pad van de mysticus

Published by Linda Rood

Er is een tastbare wereld van details en complexiteit ; een enorme gelaagdheid van het bestaan wat zich tot in het oneindige uitstrekt naar alle zijden. Een universum aan mogelijkheden, vormen, dimensies en trillingen die tegelijkertijd ten alle tijden en waar dan ook rusten in de roerloze eenvoud en stilheid van het bestaan. Dit mysterie ervarenderwijs doorgronden en belichamen is in mijn ogen de weg van de mysticus.

Het mysterie ontvouwt zich

Het mystieke pad sluit niets uit. Je bent er altijd helemaal, precies zoals je nu bent. Er valt in die zin niets te bereiken en je bent altijd thuis. En tegelijkertijd kent het mystieke pad een eindeloze verdieping en verruiming juist omdat zowel de tastbare wereld als dat waaruit het bestaat, ons vormloze zelf, geen begin of einde kennen. Het grote mysterie dat ben jij, en de enige manier om het te ontdekken is door jezelf te ont-dekken. Door alle lagen die je aanziet voor jezelf te doorzien en te ervaren dat alles, alles, alles van jou is gemaakt.

Dit ontdekken zet op een bepaalde manier het mysterie ‘aan’ om belichaamd te worden en zich te ontvouwen. Maar wat ontvouwt dat ben jij! Je zult nooit ‘meer jij’, ‘anders jij’ of ‘groter jij’ worden, hoewel ontvouwen dat misschien suggereert. En het ontdekken en belichamen van dit mysterie vinden plaats via je spirituele hart. Je hart ontsluit als een poort je oneindige en tijdloze zijn.

Een paradox?

Het alomvattende van het mysterie en dat alles zijn unieke en specifieke plek heeft in de is-heid van het bestaan zijn voor het denken niet te bevatten. Het mysterie openbaart zich op een manier die ver voorbij onze intellectuele vermogens gaat, terwijl het er wel gebruik van maakt. Alles is eenvoudigweg. En deel van die is-heid is ook de vreugde die het schenkt om je potentieel te ontvouwen en belichamen. Het wil in vorm uitgedrukt worden. Om de mogelijkheden die in je besloten liggen ook daadwerkelijk te leven. En hier toont zich een paradox.

Je zielsverlangen vormgeven

De paradox van het mysterie is de paradox van doen en zijn. Ze zijn één. Je bent altijd thuis en je hoeft en kunt daar niets voor doen. Er valt wezenlijk niets te ontwikkelen en tegelijkertijd is er een impuls, een beweging, die je aanspoort om je bedoeling te leven. Een impuls die je aanmoedigt om te doen wat je te doen hebt. Om je potentie te leven en je zielsverlangen op te volgen en vorm te geven. Niet vanwege het resultaat, niet vanwege succes, meer, groot of grootser. Het gaat puur om het leven van je bedoeling, om het op jouw unieke manier delen en vormgeven van je zijns-natuur en zielsverlangen. Dat waartoe je hier nu op aarde bent.

“Het geluk dat je bent op jouw manier delen en vormgeven schenkt vreugde.”

Je zielsverlangen

Je zielsverlangen spoort je aan. Het is belangrijk om je ermee te verbinden en het te voeden, omdat het anders verschraalt. En juist door jouw zielsverlangen te belichamen kan aan de oppervlakte komen wat nog innerlijk verdeeld is, zodat het geheeld kan worden. Dat maakt het vormgeven van jouw unieke zielsverlangen ook best spannend. Het gaat niet om zomaar iets, het gaat om jou! En om je bewust te worden van je zielsverlangen is het nodig om te luisteren naar wat het leven je vertelt, zonder verstrikt te raken in de complexiteit van de tastbare wereld. Dat is immers een reis die je al hebt afgelegd. ‘Been there, done that.’ Hoewel ook dat, wanneer dat wel gebeurt, aanwijzingen geeft welke richting je te gaan hebt. Terug naar de eenvoud, terug naar de stilte.

Wat wil zich nu ontvouwen?

Zodat je waarlijk kan luisteren en ontvankelijk bent om echt te horen. Wat vertelt het leven je? Via je lichaam, via je levensomstandigheden. Via toevalligheden. Wat geeft een ja- en wat geeft een nee-gevoel? Luister je ernaar? Wat weerhoudt je er eventueel van om er gehoor aan te geven? Kijk daarnaar, kom het onder ogen, sluit er vrede mee. En het fijne is dat leeftijd hierbij niet van belang is. Het gaat niet om een doel in de toekomst. Ook op je sterfbed kun je uitdrukking geven aan jouw zijn en aan je zielsverlangen. Het wil tot uitdrukking worden gebracht! Het gaat immers om het uitdrukking geven aan je zielsverlangen in dit moment. Dat is wat vreugde schenkt.

Dat je jouw thuis-zijn mag ontdekken en belichamen.

Liefs,

Linda

Mocht je het fijn vinden om naar een meditatieve talk te luisteren die gaat over het prachtige mysterie wat we zijn, dan kun je hieronder een podcast beluisteren.

Wie manifesteert?

Published by Linda Rood

Het blijft een boeiend thema, de wet van aantrekking. Ik krijg er regelmatig vragen over, zie er van alles over voorbij komen op de sociale media en heb er wel eens een dag-training over gegeven die ik de sleutel tot geluk noemde. De paradox van de wet van aantrekking is dat het meestal het ego is die er gebruik van wil maken. En omdat het ego dat doet vanuit een gevoel van tekort, vormt dat ook meteen het eerste obstakel in de stromende rivier van overvloed. Wat mij betreft is dan ook een belangrijke vraag om te stellen wie het is die wil manifesteren?

Verhalen van tekort

Dit wordt geen artikel waaruit je tips kunt halen om beter te worden in manifesteren. Ik zeg dat maar meteen, zodat je dit artikel weg kunt leggen als dat wel is wat je wilt. Mijn interesse in de wet van aantrekking ligt in dat het je haarscherp spiegelt wat je (onbewust) gelooft over jezelf en het leven. We trekken immers aan wat we diep van binnen geloven wat waar is. Ik vind dat magisch en een waar wonder.

Wat wil je manifesteren?

Het antwoord op de vraag wat je wilt manifesteren toont je glashelder waar je precies tekort ervaart. Wat mis je in je leven? Wat zou je graag (anders) willen?
Ik kan me voorstellen dat het voelt alsof de oplossing voor het gevoel van gemis de vervulling van de wens is. Maar lost daarmee het gevoel van tekort werkelijk op? Je kunt in plaats van je aandacht naar buiten te richten, ook naar binnen schouwen. Zodat het antwoord op bovenstaande vragen je het thema kan tonen waar nog pijn mee is verbonden.

En waar nog een verhaal aan vast zit welke zich spiegelt in je leven. Het toont je haarscherp waar je nog innerlijk verdeeld bent en waar heling mogelijk is.

Nu zijn

Volgens boeken en cursussen over de wet van aantrekking moet je om je wensen te vervullen allerlei regels toepassen, zoals het specifiek maken van je verlangen, voelen alsof je het al hebt ontvangen enzovoort. Ofwel, je moet van alles doen om de werkelijkheid te manipuleren en modeleren naar jouw behoeften. Waarbij je voorbijgaat aan het feit dat geluk ligt in nu zijn. En nee, het heeft geen zin om zijn op te nemen in het stappenplan. Zijn is geen middel om in te spannen voor het karretje van doen. Het is niet inzetbaar als verborgen agenda om alsnog ergens te komen en iets te bereiken. De genade, de volheid, de rijkdom en zachte vrede van zijn openbaren zich pas wanneer je werkelijk, werkelijk, ontspant in nu zijn. Waarmee je opent voor wat er nu is. Dus zowel voor je verlangens en behoeften van dat wat er nu niet is en wat je wel graag wilt. Maar ook voor wat er wel is! Vaak zien we de volledigheid en rijkdom die er is over het hoofd, in onze haast om ergens anders te komen.

Doen of zijn?

Ik kan me voorstellen dat zich een stem in je roert die zegt dat er toch niets mis is met het manifesteren met harts-verlangens? Met het uitspreken van intenties, het aan de bron toevertrouwen van wat we in ons hart voelen wat mogelijk is. En met het zetten van concrete stappen om dat te creëren. Met doen! En dat klopt. Manifestatie vindt continue plaats. Het is de flower of life. De vraag is echter wie of wat creëert. Ontstaat het gewoon? Vanuit het zelf? (De is-heid van het leven, zijn, Leven hoe je het maar noemt.) Of wil de persoon iets creëren? In het eerste geval is er ruimte, vrede, vrijheid, eenheid. Doen staat ten dienste van zijn en is er onlosmakelijk deel van.

Een tegenstroom

In het geval dat een persoon creëert is er naast de vreugde van creatie ook spanning, verdeeldheid, angst en een onderliggend gevoel van tekort. Er ontstaat (onder andere door de wet van aantrekking) een tegenstroom. Die kan aanvoelen alsof het leven je dwarsboomt. Maar niets is minder waar. Doen is niet werkelijk afgescheiden van zijn, dat lijkt alleen zo wanneer je kijkt en ervaart vanuit het doen. Een tegenstroom kan je bewustmaken waar je nog innerlijk verdeeld leeft, waar nog ogenschijnlijke afscheiding is. Er is niets mis met verlangens en dromen. Het laat je zien wat er mogelijk is en het toont je potentieel. Er is ook niets mis met het voelen van tekort. Wat er is is immers wat er is, en dat is er niet voor niets. Het geeft je informatie. Alles heeft een functie. Kijk je echter in de spiegel? Of blijf je bezig met het spiegelbeeld proberen te veranderen?

Vervulling

Wat ik nu ga beschrijven … daar kan een persoon niets mee. Jij kan er echter wel wat mee en wellicht dat het je aanraakt. De diepste vervulling is om in vrede te zijn. Om nu volledig te zijn. Om te voelen dat je nergens heen hoeft, dat er niets valt te bereiken en dat alles nu is. Alle succes, rijkdom, aandacht, spullen, eten, middelen kunnen je dat niet geven. Dat zal je nooit vervullen, omdat het vanuit zichzelf onvolledig is. Maar jij! Jij bent vervulling, jij bent het waar je ten diepste zo naar verlangt.

Natuurlijk kan het fijn zijn wanneer je succes, rijkdom of aandacht ontvangt in jouw volledigheid. Maar zonder dat laatste zal het je de bodemloze put van depressieve leegte van de persoonlijkheid in sleuren. Juist door te openen voor wat er nu is, open je voor de vrede en wijsheid van het bestaan. De vrede die vervulling is.

De alchemie en mystiek van ‘zijn’

De alchemie van ‘zijn’ is niet dat lood goud wordt.
(Lood als symbool voor ervaringen in de tastbare wereld.
En goud als symbool voor het geluk, de vrede en vrijheid van bewustzijn.)

De alchemie die plaatsvindt is dat je ziet, voelt en ervaart dat het lood altijd al goud was.
Dat betekent dus dat het lood niet hoeft te veranderen!

Dit is een essentiële realisatie die bevrijdt en heelt.

… het lood hoeft niet te veranderen …

De bevrijding is dat een oud patroon of pijn evenzo oké zijn als vreugde en fijn.
Door ermee te zijn, te zijn met wat is, vinden alchemie en heling plaats.
Maar daarvoor hoeft lood er aan de ‘buitenkant’ van bewustzijn,
in de tastbare wereld, niet anders uit te zien
om getransformeerd te worden tot puur, zuiver en stralend goud.

De transformatie is de gevoelde realisatie dat het lood (tastbare wereld)
altijd al goud (bewustzijn) was.

Ik zou willen afsluiten met leestips en met helemaal onderaan een krachtige meditatieve talk.
De lees tip is: Boek van de universele wetten van Willem Glaudemans.
Want naast de wet van aantrekking zijn er vele wetmatigheden, niveaus en dimensies in de wereld van vormen die van invloed zijn op de ontplooiing van ons bewustzijn. Ik vind het een mooi boek. En als je wilt leren om de shift te maken van doen naar zijn, dan kan ik je mijn boek met de gelijknamige titel van harte aanraden.

Het ga je goed.

Liefs,

Linda

Een krachtige meditatieve talk over verbinding in eenheid en de alchemie van zijn.

Door de mand vallen

Published by Linda Rood

Dit artikel gaat over het geschenk dat falen ons geeft. Ik kan me voorstellen dat je spirituele ego je nu wijselijk vertelt dat er toch niemand is die kan falen. Want wie kan nou falen en in wiens ogen? En hij of zij heeft gelijk. Maar ja, als je heel eerlijk bent … dan heb je vast wel eens het gevoel dat je kunt falen. Al is dat alleen maar je ego.
Dat het voorbeeld van mijzelf, wat ik hierna beschrijf, je tot inspiratie en bemoediging mag zijn.

Instorten

Ik kan me een aantal keren herinneren dat mijn ego zo gekraakt werd door falen dat ‘ik’ het opgaf. Ik gaf in die momenten mijn dromen, hoop en verlangens op. Hoewel het juister is om te zeggen dat het uit mijn handen werd geslagen. Het hele zo zorgvuldig door mij opgebouwde identiteit-zaakje stortte in die momenten gewoon in elkaar. Het vasthouden, betekenis geven en identiteit ontlenen aan dromen en verlangens. Aan hoe ik wilde of hoopte dat de situatie zou zijn. Een van die momenten staat me zo helder voor de geest. Misschien heb je me er wel eens eerder over gehoord. Ik had mijn boek het Ja-gevoel geschreven en volgde al een aantal jaren trouw mijn hart. Het had me ertoe gebracht om mijn baan los te laten en een sprong in het diepe te wagen. Ik vond dat doodeng, was bang om alles wat me lief was te verliezen en ik had mijn hoop gevestigd op het boek om me soort van te redden. Het boek was immers geschreven vanuit de bron en wanneer de woorden door mij heen stroomde voelde dat als Gods adem. Wanneer ik eraan schreef voelde ik op een mysterieuze manier contact met lezers, alsof ik de woorden rechtstreeks aan ze vertelde.

Falen en door de mand vallen

Een vriendin had het boek geredigeerd waarna ik het naar uitgeverijen stuurde, wetende dat maar een paar procent van de toegestuurde boeken wordt uitgegeven. En natuurlijk gebeurde het waar ik zo bang voor was. Afwijzing na afwijzing stroomde binnen. Sommige uitgevers verwoorden heel bot mijn angst: ‘Niemand zit op dit boek te wachten’. Na de zoveelste afwijzing zat ik op een avond naast mijn vriend op de bank en stortte alles in. Het was alsof ik een gifbeker in mijn hand had die ik tot de laatste drup leegdronk. Het gif vertelde: ‘Dit is het dan. Je experiment is mislukt. Jij bent mislukt. Blijkbaar is het ja-gevoel niet te vertrouwen.’ Het leek of ik volkomen faalde in de tastbare wereld en houvast, dromen, hoop en verlangens die ik rond het boek geweven had, gingen in rook op en lieten me leeg achter. Ik voelde me afschuwelijk. Ik zou op zoek moeten gaan naar een reguliere baan, terug de ratrace in. Hoe kon dit nou? (Waarmee ik niet wil zeggen dat reguliere banen synoniem zijn aan een ratrace, zo voelde het alleen voor mij op dat moment.) Het voelde als het einde van mijn dromen, bezieling en hartsverlangen.

Zachte vrede

De volgende dag werd ik wakker met een zacht gevoel van vrede. Mijn lichaam en geest raakte gevuld met aanwezigheid en er was niets anders meer dan aanwezigheid. En in die aanwezigheid was het compleet onbelangrijk of het boek uitgegeven zou worden. Het was onbelangrijk wat er morgen zou gebeuren omdat het moment alles vervulde en ik wist dat morgen niet bestond. Niets kon ooit meer vervullen en was ooit meer vervullend geweest dan de aanwezigheid van dat moment. Ik was wat geluk voortbracht. Zonder naam, zonder geschiedenis, zonder sekse, beroep en identiteit. Roerloos, grenzeloos aanwezig als het moment. Ik vertrouwde in deze vrede en was bereid om het te volgen.

Overgave

En zo zijn er meerdere momenten geweest waarin het leven mij soms zacht- en soms hardhandig uitnodigde om het zoeken naar houvast en identiteit in de tastbare wereld los te laten. En hoe meer mijn kleine ik smolt in aanwezigheid, hoe vloeiender de levensstroom zijn weg vervolgde. Een ogenschijnlijke paradox ontvouwde zich. Want uiteindelijk werd mijn boek wel uitgegeven en kreeg ik berichten van lezers die precies verwoorde wat ik tijdens het schrijven had ervaren. Dus op een bepaalde manier gebeurde er wat ik had voorvoeld en wat ik zo graag had gewild. Al bleef er van de kleine ik die dat zo graag wilde juist steeds minder over en werd die gaandeweg ontmanteld. Zodra ‘ik’ iets wilde bouwde spanning zich namelijk onmiddellijk op en ontstond er een krachtige tegenstroom die me liet zien waar ik eenheid verliet. (Wat natuurlijk ten diepste niet kan, en waar je ook juist steeds diepgaander van doordrongen raakt iedere keer dat het ‘ik’ door de mand valt.) Een tegenbeweging toont me dat mijn vreugde nu is, precies zoals dit moment zich nu ontvouwt. En alleen mijn denken en oude patronen betwisten dit nog wel eens. Dan weet ik dat ik me vanuit angst tegen het leven verzet, en dat het tijd is om de angstige en ondermijnende overtuigingen onder ogen te komen. Iets waar het zelfonderzoek Vragen naar Vrijheid me bij helpt.

Geschenken

En hoewel dit artikel specifiek over falen gaat, laat het leven ons ten alle tijden door middel van een tegenstroom zien, waar we heelheid verlaten en opgaan in een deelaspect van het leven. Van waaruit je het leven beperkt waarneemt, met de kleur van het specifieke deelaspect. En al voelen die momenten vaak alles behalve als geschenken, eenmaal als zodanig aangenomen, uitgepakt en doorzien opent het geschenk zich in zijn volledigheid. De zachte vrede van je zijns-natuur en van de is-heid van het leven lichten op.

We zijn allemaal uitdrukking van Ene.
Hoezeer angst ons (als mensheid) ook in de greep kan hebben
en hoezeer oude patronen ons ook neigen over te nemen
in een poging om ons te redden … van de drup in de regen …

Er komt een moment dat een krachtige impuls oprijst
vanuit ons hart, een hartsverlangen, om het hart te volgen.
In plaats van het volautomatisch volgen van wat ons denken en onze overlevingsinstincten ons voorschotelen.

Vaak rijst een hartsverlangen juist op
wanneer we ons in een uitdagende situatie bevinden. Zoals nu.
Een situatie die ons als het ware dwingt om te kiezen
voor meer van hetzelfde wat we al kennen,
of voor een sprong in het diepe en onbekende.
In het Engels zo mooi uitgedrukt met: ‘A leap of faith’.

Het is het Ene die ons de weg terugwijst via ons hart.
Ik noem dat het ja-gevoel.
Het leidt je naar de diepste Ja van het leven
die alles draagt en voortbrengt.

En dat is spannend … heel spannend.
Want het kan voelen of je alles kan verliezen wat je lief is,
als je je hart gaat volgen.
Te beginnen met de illusie van houvast en controle.

In plaats van mijn wil geschiede,
realiseer je dat Gods wil geschiede …
en dat dit in werkelijkheid altijd al zo was.
Het brengt al je oude angsten, onverwerkte pijn
en overtuigingen naar de oppervlakte.
Zodat je hier alsnog mee kunt zijn,
het kan doorzien en heling plaats kan vinden.

De liefde die brandt en klopt in je hart begint in lijn te lopen
met het ritme van de hartklop van het Ene.
Je leert eraan overgeven
en je handelen ermee in overeenstemming te brengen.

Dat het je goed mag gaan.

Liefs,

Linda

Licht in de duisternis

Published by Linda Rood

Ik kan me voorstellen dat je na twee jaar leven met een pandemie, met maatregelen, beperkingen en lock downs wel een licht in de duisternis kunt gebruiken. Dat licht werpt Pluto. Deze dwergplaneet, ook wel de planeet van de evolutie van de ziel genoemd, schoof in 2008 in het teken Steenbok (de komst van Pluto in Steenbok manifesteerde zich direct in de bankencrisis), waar het nog tot november 2024 in staat. Dan schuift Pluto definitief het Waterman teken in, het teken van de nieuwe tijd. (Pluto komt al eerder even in Waterman van eind maart tot eind juni 2023 en van eind januari tot begin september 2024 en dan definitief in november 2024.)

Steenbok, waar Pluto nu nog in staat, gaat onder andere over maatschappelijk leiderschap, over structuur, wetten, regels en voorschriften. De laatste graden van Pluto in Steenbok zijn aangebroken, wat de dictatorsgraden worden genoemd. Met de factoren macht en onmacht van Pluto, in Steenbok (leiderschap) wordt wel duidelijk waar de afgelopen jaren de nadruk lag en nu in de dictatorsgraden helemaal. De laatste loodjes van Pluto in het teken Steenbok zijn dus aangebroken, en zoals je ervaart kunnen die behoorlijk pittig zijn. Hoopvol is echter dat de Waterman (nieuwe tijd) energie ook al voelbaar is en toeneemt, daar kom ik zo op terug. Wat ik in dit artikel deel, is mijn interpretatie van informatie die mijn vriendin en astrologe Dineke Hoekstra met me deelde.

Het oude stort in

Hoewel Pluto licht werpt, ziet dat er op het oog niet altijd zo uit. Hoe het eruit ziet is dat zijn licht ‘het oude vertrouwde en bekende’ doet instorten als dat niet meer dienend is aan het pad van de ziel. Toen Pluto in mijn leven actief was, luidde die de laatste jaren in van mijn werk als hulpverlener. Je hebt er misschien wel over gelezen in mijn boek Het ja-gevoel. Er gebeurde toen in mijn leven wat er nu op wereldniveau plaatsvindt. Pluto doet instorten wat niet bij je ziele pad hoort en laat tegelijkertijd het fundament staan waarop je voort kunt bouwen.

Op mijn werk vond er destijds als gevolg van bezuinigingen een aansturing plaats vanuit controle en beheersing. Iets wat averechts stond op de richting die de levensstroom in mij opging en die juist naar overgave en vertrouwen stroomde. Dat is nu ook op wereldniveau gaande. De levensstroom gaat richting het Watermantijdperk, het tijdperk van de nieuwe aarde. Iets wat averechts staat op de oude en nog heersende (ego) structuren, die gericht zijn op macht, controle en beheersen en die onder toenemende druk staan.

Angst voor het verlies van banen en de status quo haalde op mijn werk in die tijd het slechtste en beste in mensen naar boven. Zowel mensen als instanties reageerden veelal vanuit angst, oud zeer en overlevingsstrategieën op elkaar. Wat angst weer versterkte, wat reageren vanuit de strategieën weer versterkte, enzovoort. Het was echter juist deze ogenschijnlijke tegenbeweging die me bewust maakte dat ik een keuze had om voor het pad van mijn hart te kiezen, voor liefde en verbinding. Voor heling! Ik weet niet of ik het zonder deze krachtige tegenbeweging had aangedurfd. En zo hielp Pluto me door mijn werk af te breken om ruimte te maken voor overgave en verstilling. Het volgde daarbij een precies bij mijn proces passend tempo, waarbij ik eerst repetities kreeg, een generale repetitie en uiteindelijk sloot een hoofdstuk van mijn leven zich definitief.

De laatste graden van Pluto in Steenbok

Pluto loopt door de laatste graden van Steenbok, de dictatorsgraden. Hoe gaan dictators om met hun volk? Is dat niet door gebruik te maken van controle en beheersing, macht en overheersing. Inspelend op angst en gebruik maken van de het principe van verdeel en heers? We zien deze mechanismen nu wereldwijd ingezet worden om met zowel de milieucrisis, de pandemie en andere uitdagingen om te gaan waar we als mensheid voor staan.

Pluto werpt daar licht op, zet de boel flink onder druk en doet het oude instorten. De niet meer werkende structuren van het ego, gebaseerd op overheersing, controle en beheersing staan onder enorme druk. En onder invloed van dit krachtenveld beginnen ze te kraken en ineen te storten. Omdat structuren en de mensen die er nog aan vast houden aanvoelen dat de zaak onder druk staat, vinden er stuiptrekkingen plaats van de oude manier van reageren. Wat angst weer versterkt, wat reageren vanuit de strategieën weer versterkt, enzovoort.

Pluto werpt licht op het thema macht en onmacht, juist om mensen bewust te maken van hun ware en zuivere kracht. Pluto kan daarin meedogenloos zijn, om de onderste steen boven te halen en alles uit te zuiveren om tot het beste en zuiverste te komen. Daar hoort ook de onderwereld bij en de uitersten die we op aarde kennen.

Het fundament blijft staan

Het mooie is dat Pluto er weliswaar voor zorgt dat oude en de ziel niet dienende structuren instorten, maar dat hij het fundament van wat de bedoeling is voor de ziel laat staan. Zo zie je hoe overal op de aarde het bewustzijn van mensen toeneemt en verruimt, juist door de sterke ogenschijnlijke tegenkracht. De energie van het Waterman tijdperk stroomt al door mensen heen en doet velen harten ontwaken. Mensen voelen dat we in werkelijkheid onderling verbonden en één-zijn en dat samenwerken vanuit ontvankelijkheid voor wat het leven (planten, dieren, mensen, aarde, kosmos, energetische wezens, enz) ons vertelt nodig is.

Ik vind het bijzonder om mee te maken. Al vind ik het loslaten van het oude ook bij tijd en wijle pijnlijk en verdrietig. Vooral wanneer mensen en oude machtsstructuren vanuit wonden, ego en overlevingsstrategieën op elkaar reageren. Het geeft mij moed om te weten dat het ondanks alle schijn tegen precies klopt, zoals het destijds ook precies klopte op mijn werk.

Kijken vanuit heel-zijn en verbinding in plaats vanuit ego en beperking

In mijn leven had er destijds al een ontwaken voor wat werkelijk is plaatsgevonden, en stuwde het leven naar het ook daadwerkelijk leven daarvan. In het geval van de mensheid zijn we al in ‘de nieuwe tijd’, het Waterman-tijdperk, beland, en stuwt het leven ons naar de belichaming daarvan. De nieuwe tijd die zich kenmerkt met leven vanuit onderlinge verbinding en eenheid.

Er wordt van ons gevraagd om niet alleen meer vanuit deelstukjes te kijken en reageren, maar om naar de aarde als levend geheel te kijken. Een holistische manier van kijken is wat de nieuwe tijd van ons vraagt, en dat vraagt een openheid en bereidheid om de waarde van de verscheidenheid te (h)erkennen en daarin tegelijkertijd het onlosmakelijke één- en heel-zijn.

Verdeel en heers werkt alleen wanneer we zelf ook innerlijk verdeeld zijn. Juist daarom is het zo belangrijk dat we ons heel-zijn realiseren. Zodat we zien dat verdeeldheid een illusie en idee is waar we doorheen kunnen kijken. En hoewel het soms lijkt of je van alles moet doen om de nieuwe aarde vorm te geven, wordt juist van ons gevraagd om te ‘zijn’. Zodat we ontvankelijk zijn voor wat het leven ons vertelt. Zodat we open staan voor antwoorden om tot ons te komen. Voor openbaringen die aangeven welke stappen nodig zijn en welke juist niet.

En daarvoor is het nodig om leeg te zijn. Omdat wanneer we gevuld zijn met repeterende gedachten-patronen, er weinig ruimte is om waarlijk te kunnen luisteren. Naar elkaar, naar de natuur, naar onze harten … Hoe meer mensen dit realiseren en waarlijk leren luisteren naar het leven, hoe groter de kans dat de nieuwe tijd verlichting, bevrijding en heling geeft.

Sprookjes

Al miljoenen jaren beginnen sprookjes en eindigen sprookjes, om vervolgens weer te beginnen en te eindigen. Welk sprookje zich echter ook afspeelt, wat zich ook ontvouwt, dat vindt plaats in ‘iets’ wat zelf geen begin of einde heeft. In jou. Wanneer je de shift leert maken van het denken en doen naar zijn, openen zich een intelligentie en liefde die er altijd zijn, maar die aan het oog onttrokken zijn wanneer de aandacht versmolten is met het denken en doen. Met het specifieke sprookje waarin je verwikkeld bent.

In jouw zijn kun je ‘voelen’ dat alles gemaakt is van deze liefde en intelligentie. Het gaat nu niet meer om ergens naartoe ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld naar het Waterman tijdperk, het gaat om nu zijn met wat er is. Dit heb je vast al vaker gelezen, en mogelijk denk je ‘Hmmmhmmm’.

Toch is dit waar het allemaal om draait. Er valt niets te bereiken wat er niet al is. Helemaal niets. Je bent al volledig. Dat is al de realiteit. Dat bewust zijn is diepgaand bevrijdend. Het is precies goed zoals het is, ook wanneer de situatie voor je denken onaf, imperfect, naar en verscheurd voelt.

Nu zijn

Wanneer het ego (de oude structuur) dit hoort dan wil die deze realisatie bereiken door iets te doen. Het is logisch als dit gebeurt, het zal vrijwel zeker gebeuren. Dat is dan het sprookje wat zich in je afspeelt. Je kunt en hoeft echter niets te doen om te zijn. Ook wanneer je slaapt ben je. Ook wanneer je stil zit ben je. En ook wanneer er een storm aan gedachten en gevoelens door je heen gaat, ben je. Wees eenvoudigweg radicaal eerlijk met wat er nu is. Verdraag wat er nu door je heen gaat, wees daarmee. Jij bent de bedding voor alles wat zich in je leven afspeelt. En tezamen vormen we de bedding voor wat zich nu op aarde voltrekt.

Hoe eerlijker je bent, hoe gemakkelijker de buitenkant (het sprookje) uitlijnt met de binnenkant (jouw wezenlijke zijn). Handelingen rijzen dan op die in lijn zijn met het geheel, met moeder aarde en met het kloppend hart van het universum. Maar het belangrijkste is om allereerst te leren zijn met wat er is. Dus als je boosheid voelt, wees daarmee. Als je pijn voelt, wees daarmee. Angst, vreugde, verdriet, afgunst, het verlangen dat het anders is dan het is, wees ermee aanwezig. Doorzie de verhalen erover en wees ook daarmee aanwezig. Niet te onderschatten alchemie vindt hierdoor plaats. Mocht je hier een steuntje bij in de rug kunnen gebruiken dan kan ik je van harte mijn boeken van doen naar zijn en Het ja-gevoel aanraden. Hieronder kun je ook een meditatieve talk vinden over vertrouwen en overgave. Deze is ook te vinden op Spotify>> en op Apple podcast>>

Dat het je goed mag gaan.

Alle liefs,

Linda

Een meditatieve talk over vertrouwen en overgave

De zachte vrede van zijn

Published by Linda Rood

Je leven zoals zich dat nu ontvouwt,
ja precies nu …
Als je daar voor een moment geen lijden aan toevoegt …
Dus geen verhaal dat het anders zou moeten zijn dan het is.
Dat jij en je leven anders zouden moeten zijn dan het is …

In dit moment, nu …

Voel je hoe je dan landt?
In je lichaam, precies waar je nu bent …
In jezelf …

De ademhaling,
het kloppen van je hart,
temperatuur …
geluiden,
deze woorden …

Vrede …
Tot de verhalen weer terugkeren …

Om ook daarmee te zijn …
Zodat vrede uitbreidt en ook het lijden doordrenkt en verlicht.

genade

Published by Linda Rood

Wat is onze neiging om problemen, dualiteit, conflicten en polarisatie buiten onszelf te willen oplossen toch krachtig. Het probleem lijkt ‘daar’ te liggen. Of je daar nu in de buitenwereld waarneemt of als eigenschap of kant van jezelf, in beide gevallen schat ik de kans vrij groot in dat je het op wilt lossen door eraan te sleutelen in de tastbare wereld. Te sleutelen aan je lichaam, gedrag, de ander of de situatie. Onderwijl meespelend in het spel van schuld en schaamte. En het is zo logisch, dat is wat we geleerd hebben en waar we ons mee hebben leren identificeren. Met ons lichaam, wat zich bevindt in de wereld. Daar ligt ons gevoel van zelf. Dus zal daar de oplossing van dualiteit en conflicten ook wel liggen.

Je bent geluk

En zo kunnen we ons leven lang bezig zijn om vrede en geluk (liefde) buiten onszelf te zoeken. Om steeds iets na te jagen wat ons almaar weer ontglipt. Tot we ervan doordrongen raken dat het niet zo werkt.

Geluk vind je NIET buiten jezelf.
De tastbare wereld is er niet om je gelukkig te maken.
De wereld kan je wel tonen waar je nog innerlijk verdeeld bent,
waar je geluk nog verlaat.
Jij bent geluk.

Genade

Het is genade om dit te realiseren en het te belichamen en delen met de wereld. En daarvoor hoef je niets specifieks te doen, hoef je je niet in bochten te wringen, jezelf of de wereld te veranderen. Dat is juist wat je doorziet. Je hoeft en kunt alleen maar zijn. (Wat inclusief doen is.) Het kan gebeuren dat ook na deze realisatie de gewoonte nog aanwezig is om opnieuw geluk in de buitenwereld te zoeken. Bijvoorbeeld vermomd in het idee dat de bron van je ongelukkig of onvrij voelen in de buitenwereld ligt. Waarmee het schuldspel opnieuw geactiveerd wordt. Als dat zo is, bedenk dan dat het je met de paplepel is ingegoten. Dat generaties en generaties voor je dit zo voelden en ervoeren. En dat met deze krachtige neiging niets mis is. Ook deze neiging verstoort geluk alleen maar wanneer je er iets over gelooft en eraan hecht. Alles, alles, alles danst als het Ene. Er was nooit werkelijk een ‘buiten’ en ‘binnen’. En wat vervult is om het Ene in, en als, alles te zien, voelen, proeven, horen en ruiken.

Ja, maar …

Ik kan me voorstellen dat er een ‘Ja, maar …’ in je omkwam? ‘Ja, maar je kunt toch niet alles maar goedvinden? Alles laten gebeuren?’ Of: ‘Ja, maar het is toch ook zo dat ik me in deze situatie bevindt door hem of haar, of door dit of dat?’ ‘Het is toch ook de schuld van … ‘ Ook de ‘Ja, maar … ‘ is heilig. Is uitdrukking van het Ene. En het toont je precies wat je over jezelf of het leven gelooft, wat je nog innerlijk verdeeld. Wat nog voor geluk ligt. Eigenlijk is de vraag wat je belangrijker vindt. Wil je volharden in geluk buiten jezelf zoeken? Of ben je bereid om dit idee op te geven en er doorheen te kijken met ogen van geluk? En mocht je toch nog (willen) geloven dat iets in de wereld je wezenlijk (on)gelukkig kan maken, wat ik me kan voorstellen, dan wens ik je toe dat je daar met ogen van geluk en liefde naar kijkt. Je kunt dit niet goed of verkeerd doen. We ontdekken en leren allemaal in een precies bij ons en het geheel passend tempo in de kosmische universiteit van het leven.

Steeds meer mensen wandelen dit pad

Ik heb het geluk dat ik naast mijzelf een aantal mensen ken die zich realiseren dat ze geluk zijn en het opgegeven hebben om geluk uit de buitenwereld halen. Hun commitment ligt volledig bij, en in, hun zijn en hun harten. Bemoedigend en inspirerend! En als je tot hier bent gekomen met lezen vermoed ik dat ook jij beseft dat wezenlijk geluk niet buiten je te vinden is. Wellicht nog schoorvoetend. Natuurlijk komt de neiging om geluk buiten jezelf te zoeken vast nog wel eens in je op. Net zoals dat in mijn leven het geval is en in de mensen waarover ik het zojuist had. Dan helpt het leven ons door onmiddellijk spanning te geven en een ongelukkig gevoel. Hups daar is lijden dan weer in je leven, zodat je weet dat zelfonderzoek nodig is om te ontdekken wat je op dat moment gelooft wat je nog innerlijk verdeeld. Je zou zelfonderzoek ook kunnen verwoorden als radicale eerlijkheid en als zijn met wat er is. En wat heb ik een respect en bewondering voor onze moed. Want het is niet altijd een gemakkelijk pad. Soms daagt het leven ons flink uit. Soms lijkt het immers of we alles verliezen wat ons dierbaar is. En wat doet dat (ons ego) dan pijn. Au, au, au.

Buiten is binnen

Maar jemig wat valt die au in het niet bij de diepe vrede, helderheid en wijsheid die zich openbaren. Een vrede die je uitstraalt en wat zich ook weerspiegelt in je tastbare leven. Wanneer overtuigingen over tekort oplossen, blijft immers liefde en overvloed over. Wanneer het ego dit echter leest, neemt die deze realisatie maar wat graag aan als brandstof voor de neiging om geluk opnieuw in de buitenwereld te zoeken. ‘Als ik geluk zoeken in de buitenwereld loslaat, dan wordt ik gelukkig.’ En dan zie je wederom over het hoofd wat er al is.
Namelijk dat je geluk bent.

Liefs,

Linda

Nb. Wil je het nieuwe jaar 2022 starten vanuit de stille vrede van je hart, om daar te ontmoeten wat ontmoet wil worden, dan ben je van harte welkom om deel te nemen aan de retraite ‘Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk’. Georganiseerd door Peter Winteraeken, Paula Smit en mijzelf. Kijk hier voor meer informatie en een filmpje wat we er onlangs over opnamen>>

Het geschenk

Published by Linda Rood

Meestal associëren we een geschenk met iets prettigs, als in dat we iets leuks krijgen. Terwijl het leven ons ook pijnlijke ervaringen geeft waar geschenken in verpakt blijken te zitten. Een ontslag, burn-out, iemand die het grondig met je oneens is, maatregelen die je de buik doen omdraaien. Hoewel we die ervaringen misschien het liefst zouden willen overslaan omdat ze pijnlijk zijn, bieden ze ook een kans tot een dieper zelfinzicht, zelfbevrijding en heling. Het is zelfs zo dat zonder dit soort uitdagingen, onze diepste wonden verborgen kunnen blijven liggen. Dus voor heling is het onmisbaar. En ik weet niet hoe dat voor jou is, maar voor mij is het grootste geschenk heling van mijn diepste wonden en innerlijke vrede en vrijheid.

Het geschenk van verdeeldheid

Ik vind het bijzonder om mee te maken dat de beperkende maatregelen, die tot zoveel maatschappelijke verdeeldheid leiden, door steeds meer mensen aangenomen wordt als geschenk. Juist door de pijn die de verdeeldheid doet en die zelfs gezinnen, vriendschappen, klasgenoten, collega’s en geliefden verscheurd. Het is gewoonweg niet meer mogelijk om weg te kijken. Het is te heftig en het raakt ieder. Iedereen vindt wat van de situatie, gestaafd met (wetenschappelijk) onderzoek en feiten en het staat vaak allemaal haaks op elkaar. En zoals het onderling tussen mensen gaat, zo gaat het natuurlijk ook in onszelf. Ook in onszelf zijn verschillende innerlijke stemmen actief die het vaak met elkaar (on)eens zijn. Het proberen eens te worden op dat niveau is onmogelijk voor langere tijd. Terwijl verschillen moeiteloos samengaan en zelfs geen enkel probleem blijken te zijn, wanneer de gezamenlijke grond wordt ervaren. Vanuit die gedeelde grond is ook weer zichtbaar dat alle rollen en perspectieven hun functie hebben in dit grote spel.

Als het persoonlijk wordt

De manier waarop het leven ons toont waar heling mogelijk is, is door ons een issue te geven. Op zo’n moment voelt het allemaal heel persoonlijk. Waarschijnlijk is het thema schuld dan geactiveerd en draait de dramdriehoek (dader, slachtoffer en aanklagerrollen) op volle toeren. Alles in je lichaam jaagt je aan om te reageren, om bevestiging te willen krijgen en om het eens te worden. Met onderliggend een gevoel van gevaar.

Eckhart Tolle noemt dit het geactiveerde pijnlichaam. En het pijnlichaam voedt zich met onbewuste aandacht. Het uitleven van ons pijnlichaam is een grote verslaving en de wortel ervan is het idee dat we een persoon zijn die zich staande moeten houden in een onveilige wereld. De Coronacrisis en de huidige maatregelen voeden angst, het onderliggende idee eróver en het pijnlichaam. Mensen reageren alsof het om leven en dood gaat. En zo voelt het ook. Terwijl dat in werkelijkheid slechts voor enkelen geldt, die waarschijnlijk zelf geen tijd en behoefte hebben om hun aandacht te besteden aan drama. Omdat wanneer het echt om leven en dood gaat, onze diepe onderlinge verbondenheid juist vaak weer oplicht. De grond van ons bestaan. En daar, in onze gezamenlijke grond, ligt ook de oplossing. Om de inclusiefheid van de werkelijkheid te ervaren, waar voelbaar is dat het leven door alles en ieder stroomt en zichzelf ontvouwt in zijn verscheidenheid.

To own our pain

Om dat te ervaren is het nodig om te voelen wat we voelen en te onderzoeken wat we erover geloven. Dus juist wanneer het lijkt alsof de oorzaak van ons issue buiten onszelf ligt, is er noodzaak om naar binnen te keren. En te onderzoeken wat we erover geloven. Zoals bijvoorbeeld: ‘Ik verlies mijn (perspectief op de) werkelijkheid wanneer de ander zijn gelijk stevig neerzet.’ Of: ‘Als de ander het niet ziet zoals ik, ben ik niet veilig.’ Of: ‘Als iedereen dat denkt, komt het niet goed.’ Of: ‘Ik kan sterven of pijn lijden door jouw gedrag.’ Zodra je jouw specifieke overtuigingen en conclusies doorziet, verliest de zo vreselijk echt lijkende illusie van verdeeldheid zijn macht. En opent zich de liefde, wijsheid en kracht van je hart.

“Waar raakt het je wanneer iemand uit je klas, op je werk of uit je vriendenkring je verwijt of laat merken dat je een bedreiging vormt omdat je geen vaccinatie hebt gehad?
Of als iemand uit je klas, op je werk of uit je vriendenkring je verwijt dat je juist wel een vaccinatie hebt genomen.
Of je gelooft en ziet dat er veel meer achter dit alles schuil gaat en merkt dat mensen dit maar niet willen zien.
Of je gelooft en ziet dat iedereen zijn best doet, inclusief de overheid, en merkt dat mensen dit maar niet willen zien.
Of wanneer je langs je geliefde café loopt en je ditmaal niet zomaar naar binnen mag, terwijl je anderen er gezellig ziet borrelen?
Of je niet snapt waar mensen überhaupt toch in hemelsnaam zo moeilijk over doen?

Waar raakt het je in?

De kans is vrij groot dat het een oude wond raak en een conclusie die je ooit hebt getrokken, die nu schuurt en pijn doet.
Want spiegelen al deze voorbeelden niet afscheiding?
En is dat niet ons aller diepste wond?

Wanneer je voelt wat je voelt en de verhalen eromheen opneemt in, en doorziet vanuit, de liefde van je hart, zul je merken dat zachte vrede en onwankelbare kracht je vervult.
Van daaruit ben je in staat om ook de ander in die onwankelbare vrede te ontmoeten.”

Onderstaand lied en de uitgeschreven tekst kreeg ik van Paul van Nierop. (Dank!)
Ik deel het graag met je. Dat het je mag raken, je hart mag openen en tot bemoediging mag zijn.

Liefs,

Linda

Wij maken muziek

Vaak zit ik gevangen, wil ik niet bewegen.
Mijn hoofd houdt alles tegen, dan zie ik het niet
Te bang om het leven echt tot me te nemen.
Ik maak problemen, maar jij maakt muziek.

Waarom loop ik dagen, op ingesleten paden?
Herhaal ik de verhalen, in mezelf nog het meest.

Met ogen wijd gesloten, hoe kon ik het missen,
Het was er, het is er, altijd geweest
Ik breek om te bouwen, ik ben zeker,
dus laat ik me vallen in vertrouwen, dat het bestaat.

Dan kan ik het voelen, dan gaat alles open
en komen de woorden pas zonder kritiek.
Hoe graag zou ik, altijd het leven zo leven.
En ik maak problemen en jij maakt muziek.

Vrijgemaakt, losgemaakt, op gestaan en uit gepraat
Dus waar zijn de grenzen, ik jaag er doorheen!
Ik ren door de velden, bedwing alle bergen.
Ik vaar op de sterren en de kolkende zee!

Met wijd open armen, om het licht te ontvangen.
Met eeuwig verlangen, om te leven mijn lief.
Met vallen, met opstaan, en het grotere plan is,
wij samen, bij alles, wij maken muziek!

– Vertaald door Roel van Velzen, oorspronkelijke lied van Karsu ‘Bırak Beni Böyle Birak Beni Boyle’.

Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk

Published by Linda Rood

Jaren geleden fietste ik door de natuur op weg naar een afspraak met vriendinnen. Ik weet nog dat ik ergens verdriet over had. Opeens voelde ik Gods aanwezigheid (Zelf/ Bron/ Leven/ Liefde) en hoe het me helemaal liefhad. Het verdriet werd opgenomen in Liefde en mijn hart opende zich. Ik voelde hoe aanwezigheid in alle delen van mij wilde schijnen, ook in dat wat ik verafschuwde en afwees in mijzelf. Het wilde mij weer heel en éénmaken. Het was vervullend, en op dat moment wist ik dat ik de rest van mijn leven wilde weiden aan het belichamen van deze aanwezigheid. Liefde wil ons liefhebben. Liefde wil jou liefhebben. Helemaal. Ook dat wat je nog afwijst in jezelf of veroordeelt. Ook dat wat je in anderen veroordeelt en waar je moeite mee hebt. En hoewel de werkelijkheid (dat we liefde zijn, één-zijn) lange tijd ontkent, verdraaid en onderdrukt kan worden, kan het niet ontlopen worden. Omdat het ís.

Er is alleen maar Zelf

De essentie is dat je helemaal goed bent zoals je bent. Nu. Je hoeft daar dus niets voor te veranderen, niets te helen, niets te bereiken of te fixen. Het is net zoals met vergeving, je bent vergeven. Dat is je thuis. Altijd. Zo ben je ook heel, altijd. Dat helen en vergeven ook een proces is, heeft te maken met dat we dit steeds vergeten. Op die momenten gaan we met onze aandacht op in oude patronen waar beperkende conclusies mee verbonden zijn en waaraan vaak nog oud zeer vast zit. Maar ook met dit oude zeer en met deze patronen zijn we in werkelijkheid dus al heel. We zijn ons dat dan alleen niet bewust. En daar komt het proces van heling en onvoorwaardelijke liefde in de praktijk brengen om de hoek kijken. Het lijkt een paradox, maar is dat alleen voor het denken. We vinden vanuit het denken, vanuit één deel van onszelf, vaak van alles over andere delen in onszelf, of wijzen dat af. Ook delen van onszelf die we op anderen projecteren. Er is echter wezenlijks niets buiten jouzelf. Alles is Zelf, er is alleen maar zelf. De vraag is vooral of je vanuit het Zelf kijkt, waar je het inherente één-zijn van het leven ervaart, of vanuit deel-stukjes van jezelf. Maar geloof me niet, onderzoek hoe dat voor jou is.

“Waar je ook staat op je spirituele pad, daar ben je volledig.
Ik zou je willen uitnodigen om deze realisatie in alle rust diep tot je te laten doordringen en er niet vluchtig overheen te lezen.”

Uit: ‘Van doen naar zijn’

Kijken vanuit een deelaspect of vanuit liefde

Je hebt het me misschien al vaker horen zeggen. Het realiseren dat ik helemaal goed ben zoals ik ben, voelde als mijn redding. Ik had geen succesvolle persoonlijkheid en ervoer het leven soms als ondragelijk. Hoe moest ik mij nou staande houden in de grote mensenwereld? Tussen allemaal van die geslaagde mensen die zo goed leken te weten wat ze deden? Ik deed maar wat. (Ik doe nog steeds maar wat) En dan ook nog eens weinig succesvol. (Inmiddels met meer succes omdat het vanuit zijn plaatsvindt.) Het voelen en ervaren dat ik echt helemaal goed ben zoals ik ben, ook wanneer ik vanuit het wereldse perspectief faalde, bevrijdde me. En dat is iets wat niet eenmaal gebeurt en daarna klaar is. Soms gaat mijn aandacht op in een deel van het geheel en zie ik hoe dat specifieke deel naar de wereld en mijn mens-zijn kijkt en voel ik hoeveel pijn dat doet. Er is dan altijd sprake van vergelijken en veroordelen. Het verschil met voorheen is dat het patroon wat zich dan afspeelt gedragen wordt door liefde. Dat was natuurlijk altijd al het geval maar nu ben ik me daarvan bewust. En soms vergeet ik dat en weet ik dat het nodig is om door het specifieke verhaal wat ik dan geloof heen te kijken, zodat de werkelijkheid weer oplicht. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een pijnlijk verhaal waar ik in geloofde waar bleek te zijn. Er zijn vele vormen van zelfonderzoek waarmee je door verhalen heen kunt kijken. Zoals Choose Again van Diederik Wolsak, The Work van Byron Katie, mijn Vragen naar Vrijheid. En voor sommigen is het voldoende om te ‘zijn met wat er is’, zodat het heldere licht van Liefde dwars door het verhaal schijnt.

Gronden in liefde

Kenmerkend van opgaan met je bewustzijn in een deelaspect van jezelf is dat je dan de urgentie voelt om nog meer je best te doen. Om nog harder te werken aan jezelf en/ of je werk, relaties en levensomstandigheden. Of dat je juist in een lamgeslagen toestand geraakt. Het is het bekende ploeteren om je staande te houden. Dit geeft spanning, stress, angst en paniek. (En aanverwante gevoelens/ emoties als boosheid, jaloezie, onmacht, macht, minderwaardigheid, meerderwaardigheid enz.) De situatie klopt dan niet meer in harmonie met jouw hart, terwijl je hart wel graag wil dat het voor jou klopt. Ten diepste wil je hart in harmonie kloppen met het kloppend hart van moeder aarde, dat weer in harmonie wil kloppen met het kloppend hart van het universum. Dus wanneer je het gevoel hebt dat je nog een tandje bij moet zetten, of dat het allemaal juist zinloos voelt wat je doet, dan is het waarschijnlijk tijd om een stap naar achteren te zetten. Tijd om je lichaam en geest tot rust te laten komen, zodat je weer kunt luisteren naar je hartenklop en wat het je te vertelt. Wijsheid en oplossingen komen niet tot je wanneer je hoofd tot de rand gevuld is met zorgen en gedachten. Wijsheid en de oplossing voor lijden, voor ploeteren en voor je ongelukkig voelen liggen niet in het wereldse, de oplossing ligt in jou. En het komt tot je wanneer je tijd neemt om te vertragen. Zodat je de shift kunt maken naar jouw heel-zijn, om van daaruit te helen wat nog afgescheiden voelt.

Het belichamen van liefde

Dus wat er ook speelt in je leven, wat je ook waarneemt in of buiten jezelf, je kunt ieder moment aannemen als mogelijkheid om daarin te midden je heel-zijn te realiseren. Door de shift te maken van opgaan met je aandacht in doen (denken/ voelen/ ervaren) naar aanwezig zijn (met de ervaringen). Ook en juist wanneer het in jou stormt en wanneer een oud patroon, als poging om de situatie te overleven, door je heen raast. Dit zijn de momenten dat diepe transformatie qua belichamen van liefde mogelijk is. En de transformatie die plaatsvindt is niet dat je als mens verandert of succesvoller wordt. Hoewel dat vaak een neveneffect is. De transformatie die plaatsvindt is dat al die delen in jou die zich nog ongeliefd en afgescheiden voelen, opgenomen worden in de liefde die je bent.

Gelukkig zijn terwijl de wereld in brand staat?

Published by Linda Rood

Hoe kun je nou gelukkig en in vrede zijn terwijl er mensen zijn die lijden? Terwijl dieren, natuur en mensen onderdrukt, misleid, gemarteld of vermoord worden? Terwijl je geliefden, familie of naasten zich misschien wel ongelukkig voelen, ziek zijn of stervende? Terwijl er vele gebieden over de hele wereld in brand staan?

Egoïstisch?

In vrede en gelukkig zijn kan vanuit het ego bekeken egoïstisch lijken. Vooral wanneer je in vrede bent te midden van een pijnlijke situatie, bijvoorbeeld waarin sprake is van verlies, machtsmisbruik of onrecht. Voor de duidelijkheid, dat betekent niet dat je toestemt of instemt met de situatie. Of dat je niets doet om de situatie te veranderen. Het betekent ook niet dat je onaanraakbaar bent, geen boosheid meer voelt en dergelijke. In vrede zijn betekent dat je in vrede ontmoet wat er op dat moment is. Zonder daar beperkende verhalen over te maken, daar vervolgens aan vast te houden en erin te investeren. En dat vraagt om iedere keer, al is het duizend keer op een dag, dat wat vrede verstoort onder ogen te komen. Om ervoor te openen en ermee te zijn. En om bovenal te doorzien wat je er nog over gelooft. Zodat het zich niet meer eindeloos hoeft te herhalen en er ruimte is voor de vrede en vrijheid van je natuur om zich te weerspiegelen.

Het geactiveerde collectieve pijnlichaam

Deze tijd is bij uitstek de tijd om dit te beoefenen. Want de wereld staat in brand, al heeft nog niet iedereen dat door. Het collectieve ego (oud zeer, overtuigingen en de manieren om dit te overleven) is aan het stuiptrekken en reageert op dit moment bijna volledig vanuit zijn pijnlichaam. (Een term van Eckhart Tolle.) Denk daarbij maar aan de dramadriehoek van dader-slachtoffer en aanklagerrollen. En de vorm die het aanneemt is niet fraai, wat gek genoeg precies is wat de mensheid nu nodig lijkt te hebben. Het ego brengt zichzelf op deze manier naar de rand van de afgrond en creëert daarmee precies de crisis die nodig is voor mensen om voldoende wanhopig en tegelijk moedig dwars door het ego heen te leren kijken.

‘Verdeel en heers’
kunnen plaatsmaken voor
‘Heel, in vrede en vrijheid’

Waarbij ‘heel’ zowel beschouwd kan worden als een zelfstandig naamwoord en als een werkwoord.

Vrede is nu

Vrede is de ervaring van openheid, onbegrensdheid en diepe onderlinge verbondenheid waarin het leven zich afspeelt. En wanneer je dat niet (meer) voelt, betekent het dat je aandacht opgaat in gevoelens, gedachten en ervaringen. Vanuit die ervaringen bekeken lijkt het leven begrensd en beperkt. Wat angst creëert, stress geeft, de verbinding met je eigen wijsheid en innerlijke kracht afsnijdt evenals de verbinding met de ander en wat je natuurlijke zelf genezende vermogen en immuunsysteem ondermijnt. Gelukkig kun je leren hoe je de shift kan maken van het volautomatisch identificeren met gedachten en gevoelens naar je onbegrensde zijns-natuur. (Zie mijn boek ‘Van doen naar zijn’.) In de vrede van je zijns-natuur is voelbaar dat alles op het diepste niveau oké is. Ook dat wat op het buitenste tastbare niveau niet oké is. Je ervaart de diepe intelligentie die door alles heen beweegt. Door de shift te maken naar jouw heel zijn, is het mogelijk om alles wat nog verdeeld lijkt te helen. Je bent hiermee dan een spaceholder, zoals Marieke Eebes zo mooi verwoordde op Facebook, wat veel verder reikt dan alleen jouw persoonlijke leven. Je bent dan de bedding waardoorheen het leven stroomt en waarin heling plaats kan vinden.

Maar ben je dan niet te passief?

‘Kan in deze in vrede blijven ook een coping zijn of worden?’, vroeg Marieke me als reactie op een post die ik plaatste. ‘Iets in mij is ook bang dat als we allemaal in vrede blijven de ‘gekte’ wel doorgaat, benieuwd hoe jullie dat zien of ervaren.‘

Allereerst wil ik graag aanstippen dat ieders pad uniek is en onvergelijkbaar. Er zijn mensen wiens rol het is om in deze huidige tijd zich publiekelijk uit te spreken over wat er gaande is of actie te voeren. En er zijn mensen wiens rol het is om spaceholder te zijn, in combinatie met wat iemand ook maar te doen heeft vanuit zijn hart en ziel, zonder zich bijvoorbeeld publiekelijk uit te spreken over wat er gaande is. Dat gezegd hebbende zijn er natuurlijk mensen die de vrede van hun natuur realiseren, het moeilijk vinden om dit in de tastbare wereld te belichamen, en de vormloze dimensie dan gebruiken als vluchtoord. (Iets wat ook gewoon een fase is waar veel mensen doorheen gaan in het verlichtingsproces.) Het lijkt dan alsof ‘gedoe’ buiten jezelf plaatsvindt en van een ander of van de wereld is. Of dat het allemaal toch niets uitmaakt want ‘er is niet echt een wereld of een ik, en alles is maar een droom’. Wanneer dit gedoe aangenomen wordt als uitnodiging tot zelfonderzoek kan alsnog heling plaatsvinden en kunnen ‘binnen’ en ‘buiten’ samenvallen.

Waar ligt het zwaartepunt van je aandacht?

De vraag is dus eigenlijk waar het zwaartepunt van je aandacht ligt. Ligt dat in de diepere dimensie van zijn, voelbaar als zachte vrede en een naadloos één-zijn? Of ligt dat in gedachten, gevoelens en ervaringen?

Het fijne van rusten in zijn is dat wijsheid en passende handelingen natuurlijk en moeiteloos tot je komen. Doen komt dan voort en is onderdeel van zijn. Gekte kan alleen doorgaan zolang er nog identificatie met gedachten en gevoelens (ego) is. En ieder die vanuit heel-zijn leeft lost een beetje van de collectieve gekte en het collectieve pijnlichaam op. Dat is wezenlijker en belangrijker dan het misschien soms op persoonlijk niveau voelt. Het is de beweging van bewustzijn die stroomt richting de nieuwe aarde. En al lijkt het misschien soms vreselijk mis te gaan, en vermoed ik dat we wat dat betreft nog een pittige tijd tegemoet gaan, ook die beweging is deel van het transformatieproces.

Dus wanneer je merkt dat je mee gaat lijden met alles wat er gaande is, wat zo begrijpelijk en logisch is, of wanneer je uitgenodigd wordt (intern of extern) om vanuit verdeeldheid te reageren, maak dan de shift naar zijn zodat het lijden en de verdeeldheid in de zachte vrede van zijn ontmoet worden en een passende reactie vanuit heelheid tot je komt.

Liefs,

Linda Rood