Nieuwsbrief

Latest Posts

Transformatie en nu zijn

Published by Linda Rood

Wanneer je je in een transformatieproces bevindt waarbij het ik-idee of/en ik-gevoel oplost dan overzie je meestal niet precies wat er gebeurt. Je kunt wel een diep innerlijk weten opmerken, wat vertrouwen geeft. Een diep voelend weten dat er zich iets moois voltrekt. En al weet je niet hoe dat eruit gaat zien, je ‘weet’ dat een natuurlijk evolutieproces zich in je voltrekt. Zoals de rups in een cocon vlinder wordt.

Wanneer je je hieraan overgeeft en het niet gaat sturen vanuit een ‘ik’ dan kan het proces zich ten volle ontplooien. Hier aangekomen echter, in de coconfase, is het punt waar veel mensen terugkrabbelen naar vertrouwde grond. Waarmee ze onbewust de transformatie naar vlinder-zijn tegenhouden. Al bij de eerste tekenen dat hun rups-zijn verloren gaat wordt begrijpelijkerwijze terug gekrabbeld. Vasthoudend aan het rups-zijn. Aan ‘ik’. En ook al geeft dat ondragelijk lijden, het is wel bekend.

Het vraagt moed om in de cocon te blijven zitten. Je voorvoelt al dat nog maar heel eventjes, en je kunt helemaal niet meer terugkeren naar bekende grond. Omdat er daarvoor te weinig rups-zijn over is gebleven. Je kunt de cocon nu niet meer uit omdat je hebt geen rupsen-pootjes meer hebt om dat mee te doen. Dit is het natuurlijke evolutieproces wat gaande is en hoewel je vanuit het ‘ik’ het proces misschien bespoedigen, begrijpen of beheersen, is dat niet nodig. Het ontvouwt zich vanzelf. Je valt uiteen, of is het ineen? Je weet het niet, je weet niets meer. Wat je dacht te weten valt juist uit elkaar.

Gelukkig is er de veiligheid van de cocon. En de symboliek daarvan is veelzeggend. We hebben de veiligheid nodig van een cocon in deze transformatie fase. Een dak boven ons hoofd, eten, routines, steun van mensen om je heen en bovenal een innerlijke bedding om dit aan te kunnen. Iets wat kloosters bijvoorbeeld in alle tijden boden en bieden.

Overgave, vertrouwen, het proces zich laten voltrekken terwijl je handelt in overeenstemming met de wijsheid van je hart is wat er nu nodig is. Stoppen met jezelf vergelijken met andere rupsen, want dat ben je niet meer. Dat wel doen voedt onzekerheid, angst en onveiligheid. Wat de cocon-fase alleen maar verlengt. En tegelijkertijd; als je wel vergelijkt hoort dat er ook gewoon bij, bij het transformatieproces.

Het kan fijn zijn om van andere vlinders te horen en zien hoe zij de transformatie hebben ervaren. Hoe het leven als vlinder door hun wordt ervaren. Om met hen mee te resoneren, te horen wat voor hun (niet) werkte en om vertrouwen te bekrachtigen.

Ondertussen, terwijl transformatie plaatsvindt, mag je weten en voelen dat je er altijd al helemaal bent. Ja, je bent er al. Je bent. Het aarden in deze realisatie helpt de transformatie in het aardse juist. Een meditatieve talk die hierbij aansluit kun je hieronder beluisteren.

Liefs,

Linda Rood

Bestaansrecht

Published by Linda Rood

Je bent er. Het is iets waar je niet omheen kunt. Toch vermoed ik dat er een grote kans is dat je hier niet helemaal van doordrongen bent. En dat er in jou delen zijn die hier misschien wel helemaal niet willen zijn. Die liever dit moment uit de weg gaan. Uit angst voor … ja dat is de clue hè? In dit artikel over bestaansrecht beschrijf ik eerst twee heel verschillende situaties, om later terug te komen op de relatie tussen beide.

Geschonden bestaansrecht

De eerste situatie is het conflict in Israël en Gaza, waarin zo duidelijk naar voren komt hoe ieder mens verlangt naar een recht op bestaan en bestaansveiligheid. En hoe er, wanneer we dat niet ervaren en wanneer dat wordt geschonden, trauma en traumareacties kunnen ontstaan die zich vervolgens eindeloos herhalen. Van generatie op generatie overdragend. Zelfs over duizenden jaren heen in een dynamiek van de dramadriehoek, ofwel de geweldspiraal. Het is bekend dat deze spiraal van drama en geweld niet op te lossen valt met de rollen binnen het spel zelf; de redder, het slachtoffer en de aanklager/ dader.

Alleen door verantwoordelijkheid te nemen voor wat er wordt ervaren en door voorbij deze rollen te gaan kan de onlosmakelijke eenheid en verbondenheid oplichten en is heling mogelijk. Een prachtig voorbeeld daarvan vind ik deze opname van Buitenhof, waarbij Rabbijn Awraham Soetendorp en imam Shamier Madhar samen met elkaar in gesprek gaan over het verdriet en de pijn die er leeft in hun achterban.

Sterfelijkheid

De andere situatie is deze: In een verdiepingsgroep die ik begeleid liet onlangs het thema sterfelijkheid zich in verschillende gedaanten zien, ook verbonden met bestaansrecht. Want sterfelijkheid gaat ook over leven. Durven we voluit te leven? Durven we te bestaan? Of houden we subtiel in, uit angst voor pijn en vanwege onze sterfelijkheid als mens?

Er bleek een link tussen het ons subtiel of minder subtiel inhouden in een poging te overleven als mens, en ons gevoel van bestaansrecht, bestaanszin en bestaansreden. We hebben immers een plek op aarde, want we zijn er. Door trauma en levensomstandigheden kan het echter gebeuren dat we onze plek niet helemaal bewust innemen. En dat we ons subtiel of minder subtiel uit het leven onttrekken. Bijvoorbeeld door met onze aandacht in ons hoofd te gaan leven. Of door onze aandacht zelfs helemaal uit ons lichaam te onttrekken in een poging om niet te voelen wat er daar voelbaar is. En al kunnen we op deze manier overleven, het heeft gevolgen voor ons gevoel van bestaanszin en bestaansreden.

We ontdekten dat er een uitnodiging in ligt. Namelijk om wanneer we ons als baby en kinderen onwelkom, onveilig, niet geliefd en niet gezien voelden, we dit alsnog een bedding kunnen geven. Vanuit ons tijdloze en onsterfelijke zelf en vanuit ons hart.

Wat hebben beide voorbeelden met elkaar te maken?

Dat is natuurlijk; voel ik me welkom, veilig en geliefd op aarde? Mag ik er zijn zoals ik ben? Is dat veilig? Is er een veilige plek voor me? Wat zo prachtig bezongen wordt in het lied ‘Somewhere’ uit The West Side Story. Maar ook, own ik mijn pijn en wat ik ervaar of projecteer ik de oplossing daarvan op een ander?

Want we zijn er nu, dat is een feit. Dit echter ook bewust te zijn en belichamen is waartoe ons bestaansrecht ons uitnodigt. Waartoe leven op aarde ons uitnodigt. Juist ook wanneer het tegendeel het geval lijkt. We zijn er!

Natuurlijk hebben we een veilige fysiek plek nodig om te leven. Iedereen! Mens, dier, plant, aarde, water, lucht … Zolang we echter oorzaak en gevolg omdraaien en dat buiten onszelf zoeken, zoals we dat collectief nog doen vanuit de dramadriehoek, dan blijven patronen, thema’s en issues zich in een eindeloze loop herhalen. Het is de slavernij van conditioneringen en dualistrijd, zoals Jan van Delden dat zo mooi zegt. En de aarde is de leerschool waar we ons hieruit kunnen leren bevrijden.

Het kan

Als slaaf van conditioneringen zijn we vergeten dat alles het Ene is, dat er alleen maar het Ene is. Dat we er zijn en bestaan! En de loop herhaalt zich tot iemand verantwoordelijkheid neemt voor wat hij of zij ervaart. En stopt met het voortduwen van het rad van trauma door contact te maken met de pijn, en met de overtuigingen die daarmee verbonden zijn.

Dat dit mogelijk is laten grote voorbeelden uit de wereldgeschiedenis ons zien zoals Jezus, Etty Hillesum, Viktor Frankl, Edith Eva Eger, Nelson Mandela, Gabor Maté … Maar ook minder bekende mensen zijn met hun leven een getuigenis dat het mogelijk is. Het kan! Ook wanneer het onmogelijk lijkt.

Het beloofde land, de vrede van het hart

Een verhaal uit de bijbel waar ik jaren geleden een artikel over schreef gaat over het verlangen naar een veilige plek om te bestaan en het vrijmaken van conditioneringen. Het is een verhaal over Mozes, die in opdracht van God de Israëlieten uit de slavernij in Egypte naar de vrijheid van het beloofde land leidt.

Wanneer we het beloofde land als een fysieke plek beschouwen, dan zullen we steeds over vrede en vrijheid heen kijken. Zelfs wanneer we in veiligheid zijn. Wat nu als het beloofde land echter verwijst naar ons ware zelf en de vrede van het hart? Waar heling plaatsvindt en van waaruit belichamen mogelijk is. Zo mooi bezongen in het lied ‘There’s a place’ van Beth en Cinde. It’s right here in your heart.

Embedding en embodiment

Eenmaal ‘de plek’ van innerlijke vrede en vrijheid gevonden, is er de uitdaging om dat te belichamen op aarde. Zelf voelde ik het afgelopen jaar regelmatig mijn innerlijke baby in mijn onderbuik. Wat was ze verkrampt en angstig. Ze zat daar al jaren, lange tijd wist ik me met haar gewoon geen raad. En dit jaar was het moment om haar te ontmoeten, om haar te ‘zien’, erkennen en voelen. En om haar een veilige bedding te geven. Ze voelde mijn aanwezigheid en aandacht en voelde zich daardoor in mij gedragen. Haar lichaampje kon langzaam ontspannen.

Soms voel ik hoe ze ergens van schrikt. Er vormt zich dan een bal in mijn buik. De angst voor sterfelijkheid en pijn dansen dan door mijn onsterfelijke zelf en mijn innerlijk systeem probeert de situatie dan te overleven. Is het veilig om er te zijn? Wat geloof ik daar nog over? En door contact met haar te hebben, door contact met mijzelf te hebben, kan ik voelen dat het veilig is. En dat de verhalen die ik geloofde niet waar zijn.

Juist onze sterfelijkheid kan ons bewustmaken van ons bestaan.

Dat we allemaal mogen realiseren, voelen en bewustzijn dat we er zijn.

Liefs,

Linda

Desoriëntatie bij spiritueel ontwaken, hoe zit dat?

Published by Linda Rood

Een artikel over hoe er ook bij zoiets moois als zelfrealisatie desoriëntatie plaats kan vinden. Iets wat mensen zich niet altijd beseffen wanneer ze aan dit pad beginnen. Verlichtingservaringen beloven toch bliss, vrede en vrijheid?!

Vanuit welk perspectief kijk je?

Het kan zo belangrijk zijn om te begrijpen waar je doorheen gaat wanneer je ego begint op te lossen. Wanneer je (h)erkent wat er gebeurt kan dat overgave en vertrouwen in het proces bekrachtigen. Maar het omgekeerde kan ook wanneer je kijkt naar je proces vanuit ideeën over wat gebruikelijk is in de maatschappij. Deze ideeën kunnen je aan het twijfelen brengen en wegleiden van de waarheid die je werkelijk bent.

Ik zal het toelichten met een voorbeeld. Laatst deelde iemand tijdens een consult over een flinke uitdaging en ik merkte dat in mij de maatschappelijk werkster op ‘aan’ ging. Gelukkig voelde ik het gebeuren; de neiging om te gaan helpen en meedenken op de praktische laag. Terwijl haar uitdaging juist lag in het daaraan voorbij durven gaan. (Wat niet betekent dat je dan praktisch gezien niets meer doet.) Haar ware zelf is ontwaakt en haar ego is bezig op te lossen, inclusief de manier waarop die geleerd heeft om zich staande te houden. Een nieuwe invulling was er nog niet. En haar omgeving zag daardoor vooral hoe ze gestopt was met zich staande houden en maakten zich heel begrijpelijk zorgen.

Je spiegelen aan doen

Wanneer ze zich zou spiegelen aan haar omgeving dan zou de verleiding groot zijn om opnieuw te gaan investeren in haar oude overlevingspatronen en trauma. Het was wat ze gewend was. Daarover zei ze: ‘Vanuit wat ik gewend was zou ik vertrouwen proberen ‘te doen’. Maar ik besefte me laatst hoe dat voortkwam uit controle proberen te hebben vanuit mijn angstbrein. En dat bevestigt juist de angst! Vertrouwen kun je niet doen, het is er al.’ Diep van binnen voelde ze hoe haar ziel haar uitnodigde tot totale overgave.

Er vond heling plaats, transformatie en de geboorte van een nieuwe wereld in haarzelf. Alleen voelde dat totaal niet zoals je zou willen dat het zou voelen; fijn. Het voelde als het ineenstorten van de haar bekende wereld en als dolen in de duisternis. Ze wist het allemaal niet meer, terwijl alles in en om haar heen instortte. Ze verloor haar inkomen, huis, partner … En je zou denken dat er dan actie gevraagd wordt. Zorgen dat je je leven op de rails krijgt! Doen!!! En hoewel dat in de meeste gevallen ook zo is, werd er in haar geval op dat moment vanuit haar diepste zijn totale overgave van haar gevraagd. Zoals ook haar lichaam haar tot stilstand dwong.

Wanneer we het hebben over het licht dat we zijn
dan stellen we ons daar letterlijk licht bij voor.
Dat dit licht ook donker is als de nacht,
dat ontdekken we pas wanneer we erin oplossen.

Deze tekst schreef ze een paar dagen na ons contact. Ik deel het met toestemming:

Ik sta niet aan
Voelt onveilig
Ik sta niet menselijk aan
Mijn doen doet het niet
Mag stoppen
Er mag een nieuwe “aan” komen
Vanuit God
Mijn ego gaat en voelt dood
Niet Ik
Laten gebeuren
Niet mee bemoeien
Mijn leven wat ik ben wil niet langer aangevlogen worden vanuit angstbrein
Maar vanuit overgave aan Mij
Mijn zuivere Zijn
Dus heb ik geen levenszin
Of sterft een oude manier af
waaruit ik geen actie meer kan ondernemen
Nu even niets doen
Anita doet niets niets en nog eens niets

Je spiegelen aan zijn

Dat zelfrealisatie ook het verlies van het vertrouwde met zich meebrengt is zo voelbaar in bovenstaande woorden. Er was een reden dat ze mij benaderde en niet een maatschappelijk werkster. En dat was dat omdat zij diep van binnen voelde hoe belangrijk het was dat de waarheid in haarzelf gezien, (h)erkent en bevestigd werd. En niet de illusie. Alles was er al; het ontwaken, de realisatie van haarzelf, de wijsheid en het inzicht. En toch was deze bevestiging belangrijk. Omdat we vanuit onze conditionering gewend zijn te geloven dat de illusie de waarheid is.

Van het pad af

Wanneer je het pad van de waarheid volgt, de diepste waarheid, dan heeft het geen zin om je te spiegelen aan wat maatschappelijk gebruikelijk is. En wanneer je dat dan toch desondanks doet, hoe begrijpelijk en logisch ook, is verwarring het gevolg. De maatschappij kan je voor gek verklaren. En vanuit het gebruikelijke perspectief ben je ook van het padje af. Ik heb het ook wel eens te horen gekregen. En ze hadden gelijk, ik verliet ook de gebaande paden. Ik was en ben ook van het padje af. Geen enkele routekaart kan je hier nog ten dienste zijn. De ‘ik’ die aan het stuur stond lost op en het leven ontvouwt zich eenvoudigweg.

Wat nu?

De fase waarin het ‘ik’ oplost kan dus een uitdaging zijn. Want met het oplossen van de ego-kracht vallen niet alleen de pijnlijke aspecten van het ego weg, het lijden. Ook de positieve kanten van de ik-energie vallen weg. Bijvoorbeeld het behalen van succes op ego kracht, vanuit de drijfveer om jezelf en anderen te bewijzen dat je goed en waardevol genoeg bent. Als dat wegvalt kan dat angst oproepen. Wat nu?!

Vanzelfsprekend rijst uiteindelijk een nieuwe kracht in je op, rechtstreeks uit de bron. Maar in de fase van uiteen vallen is dat vaak nog niet zichtbaar en voelbaar. En dat vraagt vertrouwen en om te koersen op het midden. Je kunt hier een video bekijken die ik opnam over vertrouwen>>. Met koersen op het midden bedoel ik dat je in deze overgangsfase enerzijds het ja-gevoel volgt en anderzijds vaak nog te maken hebt met omstandigheden die aansluiten bij je oude manier van in het leven staan en wat waarschijnlijk een nee-gevoel geeft. Ik schrijf er uitgebreid over in het boek Het ja-gevoel.

Kijken vanuit de helderheid en wijsheid van je hart

Dus wanneer je op een punt bent gekomen dat de waarheid in jou ontwaakt en je kijkt in de spiegel van de tastbare wereld vanuit het duale perspectief, dan zie je risico’s, je ziet een afgrond, je ziet de dood en je ziet sterven. Je ziet stommiteit. Het kan gebeuren dat je je realisatie en het proces wat zich in je voltrekt daardoor in twijfel trekt. Vooral als je kijkt door een filter van oude overtuigingen gebaseerd op oud zeer en pijnlijke ervaringen, die je influisteren dat je verkeerd en gevaarlijk bezig bent.

Juist op deze momenten is het van belang om vanuit de wijsheid en liefde van je hart te kijken. Of om in een heldere spiegel te kijken die jouw pure zijn reflecteert en niet de illusie die je dacht te zijn. Soms is deze spiegel een ander mens, een dier of de natuur. Door jezelf werkelijk te zien en door werkelijk gezien te worden krijgt het bodyloze body in jou.

Weet je nog?
Overgave en aanvaarding zijn de snelwegen naar vrede en vrijheid.

Dat betekent dat je onder ogen komt wat er nu is.
Daarvoor opent. En het aanneemt als de werkelijkheid van dit moment.

Dit is de weg.
Hierbij zou ik het kunnen laten.

Alles zit hier in. Wat er vervolgens plaatsvindt vloeit hieruit voort.
Het duiken in het diepe en ondoorgrondelijke water van zijn.
Om te drijven in, en als, het niet weten.
In en als de ondoorgrondelijke stilte van je wezen.

Wanneer dit nieuw is voor je dan kan het in het begin best spannend zijn.
De ego-kracht als motor achter je handelen valt hier weg.
En soms is er dan een poosje windstilte.
Als een schip op zee, waarvan de zeilen stilvallen.
Wie doet?

Wanneer je oude patronen en impulsen geen nieuw leven meer inblaast
dan komt er een moment dat Gods adem als een wind in je zeilen blaast.
Je voelt hoe ieder moment, iedere uitdrukking daarvan, liefde is. Zijn, God.

Mocht je dit proces herkennen dan hoop ik dat dit artikel je bemoedigt. Bemoediging heeft mij enorm geholpen in de jaren dat ik hier doorheen ging. Wanneer in en om je heen alles lijkt in te storten dan kan inzicht in het proces soms het verschil maken. Neemt niet weg dat wat ik beschrijf uiteraard mijn ervaring is en dat geen proces hetzelfde is. Ieder bewandelt zijn unieke pad.

Hartegroet,

Linda

Mocht je mijn werk willen steunen dan kan dat met een donatie>>

Dankjewel!

Geen twee

Published by Linda Rood

Eenmaal je ware zelf ontdekt en ermee versmolten, dus wanneer er geen twee meer zijn; jij en je ware zelf, of jij en de ander, dan is er eenvoudigweg wat er is. Dat is ten diepste altijd al zo, en nu realiseer je dat ook. Met dat wegvallen van de tweeheid, valt ook de ego-kracht (grotendeels) weg. En daarmee uiteindelijk ook het je best doen om bewust aanwezig te zijn. Je bent immers aanwezigheid.

Vaak zit er in het bewust aanwezig, getuige- of gewaar-zijn een subtiele ego-kracht die nog twee maakt van wat in werkelijkheid ongedeeld is. Je voelt dat ook, er zit een subtiele spanning op. Je moet er je best voor doen. Net als alle ervaringen komt en gaat het getuige, of bewust aanwezig zijn. Wanneer de aandacht verslapt, verslapt ook het bewust aanwezig zijn. Dat wat niet komt en gaat dat ben jij, en dat is alles wat er is.

De functie van de getuige-positie

De fase van getuige zijn van wat er in jezelf plaatsvindt is daarmee niet onbelangrijk. Het is juist een ongelofelijk belangrijke fase. En tegelijkertijd zal het op den duur doorzien worden als dualiteit bekrachtigend, wanneer je er dan aan vast blijft vasthouden. Je voelt dan dat er iets niet helemaal klopt.

Tot die tijd kan het gewaar zijn als getuige behulpzaam zijn om je bewust te worden van jezelf. Een fase die zich afspeelt in de dualiteit. Alsof er twee jij-en zijn. Bewustzijn wat zich van zichzelf bewust wordt. Daar heb je immers de indruk van twee voor nodig. Tot dat niet meer zo is.

Zien wat je niet bent

Je ziet in deze fase waarin je je bewust wordt van jezelf dat je niet je gedachten bent, niet je gevoelens en niet je lichaam. Dit besef en het ook daadwerkelijk ervaren helpt om jouw zelf bloot te leggen. Maar als dat eenmaal blootligt en je er wat in bent gestabiliseerd dan komt er zoals ik hierboven beschreef een moment dat het proces verder gaat en zich verdiept.

Éénwording

Je komt ergens op een punt dat de meest wezenlijke dualiteit, namelijk bewustzijn en wat erin verschijnt, samenvalt. De subtiele identificatie met het vormloze, weidse bewustzijn lost hier op en verruimt zich tot alles wat je ervaart.

Wanneer de ik-kracht oplost …

Dat oplossen van de subtiele ik-kracht kan voelen als sterven. Al ben je tegen deze tijd al een aantal keren door het proces van loslaten en overgave gegaan. En is er al eerder ik-kracht opgelost. Bijvoorbeeld toen de identificatie met je lichaam en met je geest losliet en de ruimtelijkheid van je zijn oplichtte.

Toch kan het wederom voelen als het verliezen van controle en een poosje desoriënterend zijn. Net zoals dat ook het geval was toen je realiseerde dat je niet bent wie je dacht dat je was. (Niet slechts dit lichaam en deze geest.) Ook dat was in het begin vermoed ik desoriënterend.

Toen het samenvallen bij mij plaatsvond vlamde zelfs kortstondig de angst op dat ik terugviel in de fase van voor de zelfrealisatie. Ik merkte namelijk dat ‘ik’ een poosje niet meer naar believen de diepte van zijn in kon zakken, zoals ik daarvoor gewend was wanneer ‘ik’ zakte in zijn.

Hoe je iets interpreteert maakt zoveel uit

Maar nu was er geen ik die in zijn kon zakken. Er was eenvoudigweg wat er was. Inclusief en naadloos één. Ik ben zo dankbaar dat ik Adyashanti hier eens over had horen spreken, waardoor ik herkende wat er gebeurde. En waardoor vertrouwen en overgave het overnamen. In plaats van terug proberen te keren naar vertrouwde grond. Wellicht dat deze woorden dat voor jou kunnen betekenen.

Het maakt zo’n wereld van verschil hoe je iets interpreteert. Zelfs bij zoiets moois als eenwording. Geeft de interpretatie angst of vertrouwen? Een samentrekken of openen en overgave? Er zijn mensen die op dit punt aangekomen terugkrabbelen omdat ze denken dat er iets verkeerd gaat.

Uitlijning

Soms was de diepte van zijn wat meer op de voorgrond en soms ook de tastbare wereld. Later kwam de mogelijkheid om dieper in zijn te zakken of om juist te focussen op de tastbare wereld weer terug. Maar niet meer zoals dat vanuit een afgescheiden ik plaatsvond. Het verschil is subtiel en tegelijkertijd onmetelijk.

Er is alleen dit naadloze zijn in zijn volledigheid. Inclusief. Inclusief oud zeer, inclusief oude neigingen om daarmee om te gaan. Inclusief de boom daarbuiten. Inclusief de regen op je huid of een kind die jengelt. Onmetelijke intelligentie wat zich ontvouwt in alles en ieder, precies in wat je nu ervaart.

En dat is het fijne van ‘zijn’, want waar je je ook bevindt in je proces van openen en ontwaken, je bent nu al volledig.

Hartegroet,

Linda

Eindeloos verdiepend bewustzijn

Published by Linda Rood

Soms krijg ik vragen over het omgaan met mensen die zichzelf gerealiseerd noemen terwijl in hun gedrag vooral veel onbewustheid lijkt te zijn. Vooral in relaties kan dat een ware uitdaging zijn. Erover praten lijkt weinig zin te hebben want ‘er blijkt niet iemand te zijn’ met wie je daarover kan praten. Het kan voor veel verwarring zorgen. Hoe zit dat? Ik kom het zelfs wel eens tegen bij sommige spiritueel leraren die duidelijk de diepte van zijn kennen, en die tegelijkertijd vanuit een absoluut perspectief mensen met een non-duaal kluitje het riet in sturen. Ondertussen in eindeloze discussies terecht komende over het niet bestaan van een ‘ik’. Heel eerlijk gezegd voelen dit soort discussies voor mij vaak als een heerlijk koel biertje dat vervolgens volkomen dood slaat. In dit artikel werp ik er mijn licht op.

Verlichting als een proces van openen

Met zelfrealisatie vindt er een verschuiving plaats van opgaan in, en identificeren met de wereld van doen naar eenvoudigweg zijn. Met deze verschuiving vindt er een openen plaats in je bewustzijn. Wat op verschillende lagen/niveaus kan plaatsvinden. In dit artikel ga ik vooral in op de verwarring die kan ontstaan wanneer er een mentaal openen plaatsvindt terwijl de hartslaag en de onderbuik nog (deels) gesloten zijn. Mocht je meer willen lezen over de verschillende fasen dan kan dat hier >>

De diepte van zijn

Op wat voor laag het openen ook plaatsvindt, kenmerkend is de stille, vormloze diepte van zijn en de is-heid van het bestaan wat oplicht. Een openen voor de openheid die we zijn. De diepte van zijn en de is-heid voelen absoluut. Het ís. En afhankelijk van de laag waar het openen plaatsvindt, zijn deze absolute diepte en is-heid op verschillende manieren ervaarbaar. Op het niveau van het hoofd ervaar je het bijvoorbeeld als een gevoel van ruimtelijkheid en helder inzicht. Op het niveau van het hart is het voelbaar als verbinding, liefde en één-zijn. En op het niveau van de onderbuik als overgave.

Omdat de openheid absoluut, volledig en volkomen voelt kan, op welke laag er ook een openen is, het idee wortelen dat een verder openen op de andere lagen niet nodig is. Het is immers al volledig. Pure realisatie op een laag kan ertoe leiden dat vooral vanuit die laag wordt gekeken. Naar mijn indruk hebben veel van de discussies hiermee te maken. Wanneer je vanuit verschillende lagen met elkaar spreekt kan er een Babylonische spraakverwarring ontstaan. Met herhalende discussies tot gevolg omdat er simpelweg vanuit verschillende perspectieven wordt gesproken.

Helderheid en verwarring bij het openen op het niveau van het hoofd

Openen op de laag van het hoofd kan dus het absolute karakter van zijn blootleggen, waardoor een diepe helderheid voelbaar is. Wanneer iemand daaruit deelt, voelt dat sprankelend fris en glashelder. Je voelt de bron waaruit geput wordt. Tegelijkertijd kan er grote verwarring optreden over zaken die zich op de menselijke lagen afspelen; zoals projectie, ontkenning of machtsstrijd. Of vermijding, bypassen en belanden in de dynamiek van de dramadriehoek.

Het is een immense sprong en bevrijding om te zien dat je niet bent wie je dacht dat je was: een mens die iets goed of fout kan doen. Het ik-idee lost met het mentaal openen op. Dat is wat mij betreft de kracht in teachings die vooral wijzen naar het absolute perspectief. En tegelijkertijd is daar, ook zonder ik-idee, nog steeds je menselijkheid. En in je menselijkheid is verdiepende realisatie mogelijk. Een uitlijning tussen je vormloze natuur van liefde en de uitdrukking daarvan in je dagelijkse leven. Juist door de belichaming hiervan op aarde in een menselijk lichaam.

Openen op het niveau van het hart

Wanneer er een openen plaatsvindt op het niveau van het hart ervaar je dat alles het Ene is. Niet als een wetend-realiseren zoals dat op het niveau van het hoofd gerealiseerd wordt, maar als een voelend-realiseren.

Je ziet hier niet zozeer wat je allemaal niet bent, zoals dat op het mentale niveau plaatsvindt wanneer dat opent. Hier zie en ervaar je tegelijkertijd wat je wel bent, namelijk alles wat je ervaart. Niets uitgesloten. Op deze laag ervaar je dat doen en zijn niet werkelijk tegengesteld zijn aan elkaar. In wezen is er alleen maar zijn wat belichaamd wordt via het doen.

De gelaagdheid en subtiliteit hiervan is mentaal niet te begrijpen, wanneer er (deels) nog een sluiten plaatsvindt in de hartslaag. Het is dan niet te bevatten dat er zowel heling/ uitlijning kan plaatsvinden van afgescheiden delen terwijl er tegelijkertijd een volkomen heel zijn is. Tijd en tijdloosheid, vorm en leegte, beweging en roerloos zijn, hier vallen ze samen in je ervaring. Via het hart vindt ook een uitlijning, een veréniging, plaats tussen hoofd, hart en onderbuik.

Openen op het niveau van het lichaam

En dan is er nog de laag van de instincten en het mechanisme van overleven dat diep in onze onderbuik en in de rest van ons lichaam huist. De laag waar trauma’s nog verborgen liggen en waar nog een ik-gevoel kan huizen in gevoelens, fysieke sensaties en overlevingsstrategieën die zichzelf automatisch afspelen. Een laag waar de neigingen tot controle en beheersing, tot vechten, vluchten of verstarren smelten in overgave wanneer hier een openen plaatsvindt. Dit is de laag waar heling plaatsvindt in alle nog afgescheiden delen ook in het nog gestolde oud zeer. Dit is de laag waar het gaat over het
belichamen van je heel-zijn. Een zichzelf eindeloos verdiepend proces.

Er is in dit proces geen einddoel te bereiken. Het gaat niet over vrij zijn van trauma, over een gezond lichaam hebben enzovoort. Het gaat over nu zijn.

Dus?

Wanneer iemand je met een non-duaal kluitje het riet in stuurt, wens ik je toe dat je dit herkent. Dat je herkent dat er mogelijk vanuit een bepaalde laag wordt gesproken. Een laag waar grote helderheid kan zijn en waar tegelijkertijd ruis mee kan komen. Ruis uit lagen waar nog verwarring heerst of ruis door iets absoluut te maken of eenzijdig te belichten. Dat iemand de diepte van zijn kent zegt niet altijd iets over de belichaming ervan, iemands karakter of wijsheid.

Het moge duidelijk zijn dat mijn voorkeur uitgaat naar teachings die gelaagd, inclusief en subtiel zijn. Tegelijkertijd kan ik ook genieten van teachings die wat eenzijdiger zijn. Omdat ze door de eenzijdigheid soms juist heel helder en krachtig één zijde belichten, zodat deze ten volle aangeraakt, belicht en bevrijd wordt. Gelukkig is er een ruime keuze en vullen we elkaar allemaal aan.

In dit artikel trek ik op een kunstmatige manier de verschillende lagen uit elkaar terwijl die in werkelijkheid met elkaar vervlochten zijn en in elkaar overvloeien.

Mocht je het fijn vinden dan kun je hieronder een meditatieve talk beluisteren over één-zijn en het proces van openen. En mocht je willen lezen over de reis van doen naar zijn dan kan ik je van harte het gelijknamige boek aanraden wat ik erover schreef.

Op eindeloos verdiepend bewustzijn, proost!

Linda

Een meditatieve talk over ons een-zijn uit een online meditatiegroep

Mocht je een ja voelen bij het steunen van mijn werk dan kan dat via een donatie>>

Deel van een foto van Vision Webagency, unsplahfoto's

Drama, en wat het je kan brengen

Published by Linda Rood

Drama stopt niet door maar door te hollen.
Drama heeft het nodig om tot stilstand te komen, zodat het in je armen tot rust kan komen.

Natuurlijk roept, fluistert, dreigt en smeekt drama je om door te rennen, zelfs nog harder dit keer.
Om het verhaal uit te leven en te volgen.

Het drama, met de wisselende rollen van slachtoffer, redder en aanklager. En met schuld, schaamte, zorgen, angst, boosheid, machteloosheid en nog een hele riedel aan gevoelens en gedachten in zijn kielzog.

Het zijn de oude conditioneringen gebaseerd op oud zeer, trauma en diepe overtuigingen. Getriggerd en gespiegeld door situaties in je dagelijks leven.

Alsof je in een nachtmerrie zit.

Om dan bij wijze van spreken naakt te zijn met wat er is … ook wanneer dat pijn doet, en wanneer het op rode knoppen drukt en het oude patronen tart …

Dan te blijven staan. Te voelen hoe de verhalen, de impulsen om te handelen en de gevoelens door je heen kolken.

Om het risico te nemen het niet meer te (durven) weten, terwijl het denken de ene na de andere horrorshow opvoert. Vaak ook nog gereflecteerd in de buitenwereld.

Om dan geen geloof te hechten aan de verhalen, het open te houden.
Je weet het niet. Daarvoor te openen.

Het op deze momenten stil blijven staan en met de ervaringen te zijn, zorgt ervoor dat liefde, kracht en intelligentie door de ervaringen en door de verhalen stromen. Vaak ongemerkt en in eerste instantie onzichtbaar doet het zijn magische werk. Heelt het, van onder de oppervlakte tot het doorbreekt en zichtbaar is.

Liefs,

Linda

De hulp van vrouwelijke hormonen bij spiritueel ontwaken

Published by Linda Rood

Een artikel waarin ik een ander licht wil werpen op vrouwelijke hormonen, de menstruatiecyclus en de overgang. Namelijk het licht van zijn, geïnspireerd door de overgang waar ik onlangs zelf in ben gekukeld. Het zat er al een poosje aan te komen en toen zomaar van het een op andere moment zat ik er voluit in. Als zo’n wagentje in een achtbaan die eerst een poosje omhoog rijdt, tikketikke, tikke tikke. En dan opeens over het hoogste punt heen in volle vaart naar beneden zoeft. Over de kop en met een enorme snelheid.

In vuur en vlam

Terwijl ik deze woorden schrijf knettert het in me en sta ik in vuur en vlam. Mijn dochter zei vanmorgen nog dat wat haar betreft die overgang wel weer op mag vliegen. ‘Jemig wat heb jij een kort lontje zeg!’ Goed, de achtbaan dus. By the way, mijn collega Anita Pardijs heeft eens een prachtige post op facebook geschreven over een achtbaan in relatie tot oude patronen in onszelf, aanrader! Waarom staat er trouwens bijna nergens beschreven dat een opvlieger het lichaam werkelijk tot drie graden warmer maakt en dat het ook daadwerkelijk koorts geeft?! Bizar dat het bijna nergens beschreven staat.

Het is een heilig vuur! Een vuur wat de fase van jong en vruchtbaar opbrandt tezamen met allerlei verhalen die nog in je huizen, zodat je als een feniks herboren wordt. Ik zie het graag vergelijkbaar met Gandalf The Grey die in het vuur van de Balrog sterft en Gandalf The White wordt. En serieus, de manier waarop je transformaties (of hormoonpieken en dalen) interpreteert maakt een wereld van verschil in hoe je het ervaart. Bij negatief gekleurde interpretaties voelt het leven als tegen jou gericht en bij een interpretatie die een vreugdevolle vonk in je hart geeft voel je hoe het leven voor jou is. Nog fijner is het om te ervaren dat je het leven bent. En dat is precies waar de hormonen je naartoe kunnen leiden 🙂

Lieve vrouw die dit artikel leest, misschien baal je soms van je hormonen. Maar OMG het biedt je zo ongelofelijk veel. En lieve man die nog niet is afgehaakt, in jou neemt het hormoon testosteron vanaf je veertigste langzaam af. En zorgt daardoor ook voor een transformatie die wat meer geleidelijk verloopt. Ik weet er te weinig van, maar het zou me niets verbazen als ook de afname van testosteron je stuwt naar meer voelen.

Voelen

Het mooie aan de menstruatiecyclus en aan de overgang vind ik de stuwkracht van voelen die daarin huist. Wanneer de hormonen pieken en dalen dan kun je de boel gewoonweg niet meer weg relativeren. Zelfs in de meest gecontroleerde persoon knalt voelen er op die momenten dwars doorheen. En alles wat onder het tapijt is geveegd en niet werkelijk opgeruimd komt voluit naar boven. Je kunt het wel bypassen of onderdrukken, maar dat kost moeite. Voel je hem al een beetje? De link met ons ego? Die bestaat bij de gratie van controle, beheersing en moeite doen om je staande te houden. Het is wat we geleerd hebben, dit leven overleven.

Foto van Averie Woodard, unslplashfoto's

De kracht van de wilde natuur in ons laat zich echter niet kooien, niet beheersen en niet controleren. Natuurlijk gebeurt dat wel, maar dat lukt alleen zolang je haar zoals gezegd er met moeite onder houdt. Terwijl ondertussen de wilde en stuwende kracht door de onderdrukking een duister randje krijgt en daardoor nog meer angst inboezemt. Zou dat misschien de reden zijn dat in veel culturen, en zelfs nog in de onze, het vrouwelijke nog onderdrukt wordt en niet op waarde geschat? (Naast de angst voor liefde, voor zachtheid en voor smelten?) Uit angst voor de wilde kracht van voelen en het duistere randje? Ik schreef er ooit een artikel over, Lilith.

Overgave

De angst die we voelen voor onze wilde ongetemde kracht is vergelijkbaar met de golf die bang is voor de immense kracht van de oceaan, die hij zelf is! Het vasthouden aan het idee van golf-zijn, persoon zijn, voelt onveilig en als ploeteren. En al is het wat we geleerd hebben, het is mogelijk om daaraan voorbij te gaan. En voelen kan je daarbij helpen. Voelen nodigt je uit tot overgave aan wat er is en kan je openen voor de openheid die je wezenlijk bent. In dat proces van openen kom je ondertussen ook van alles tegen wat nog verkrampt onder het tapijt ligt. Om opgenomen te worden in jouw hart en oceaan zijn. Die kramp hoort erbij en is essentieel onderdeel van het hele proces. Ik kom daar nog op terug.

Ik doel met overgave aan het voelen overigens niet op het je ermee identificeren en het vervolgens uitleven. Iets waartoe de hormonen je ook kunnen uitnodigen. Je krijgt dan drama. Denk maar aan de dramadriehoek met de rollen van dader, slachtoffer en aanklager. Ik heb menig keer als een viswijf staan schreeuwen naar mijn partner en kinderen, gedreven door hormonen. Daarmee verzamelde ik nog meer stof wat onder het tapijt geveegd moest worden. De oude koeien. Gelukkig vond ik, en vonden we, een manier om niet nog meer stof en koeien te verzamelen maar om het daadwerkelijk onder ogen te komen en op te ruimen. Toch was het juist dankzij het viswijf in mij dat we dat aangingen en konden ontdekken. In feite schreeuwde ze uit onmacht: ‘Er klopt hier iets niet!’ Zonder haar zou ik en zouden we dat niet geleerd hebben. Heel soms komt ze nog langs. Alles heeft een functie.

De functie van verkrampen en verzet

Alles heeft een functie, het zit zo ingenieus in elkaar allemaal. Zo vond in mij in eerste instantie verzet plaats tegen de opvliegers. Wat ik voelde was hoe mijn lichaam en geest afscheid namen van een levensfase en dat onderdeel daarvan een gevoel van verdriet was en een willen vasthouden aan wat er door mijn handen glipte. De koortsige opvliegers waren de boze aankondigers van het verlies, zo redeneerden mijn lichaam en geest tijdelijk. Het vast willen houden en het verzet zorgde voor een kramp en die zorgde weer voor het oppoken van het vuur van transformatie. Wat mij betreft is het onlosmakelijk deel van menselijk leven. Je hebt de in- en de uitademing. Het aanspannen van spieren en het weer ontspannen. De inademing is niet verkeerd, net zoals de uitademing dat niet is. Ze hebben beide gewoon een andere functie.

Een paar dagen (of dag of paar uur) voor de menstruatie gebeurt er iets vergelijkbaars. Je lichaam en geest voelen (vermoed ik) een aankomend verlies en verzetten zich daartegen. Dat verzet is de natuur die in jou zijn werk doet, golvende op de hormonen die het mogelijk maken. En dat heilige verzet creëert een nee-gevoel, die je vervolgens toont wat losgelaten wordt en doorzien mag worden.

Tegenstrijdigheid (dualiteit) ontstaat wanneer je vasthoudt aan het verzet of aan wat je voelt, er iets over gelooft, daaraan hecht en ermee identificeert. Dus bijvoorbeeld wanneer ik vind dat het verzet er niet zou mogen zijn, daartegen in gevecht ga en … pfff dan ontstaat er gedoe.

Denken en voelen verschijnen in jou

Net zoals denken in jou verschijnt, zo verschijnt ook voelen in jou. Normaal gesproken identificeren we ons daar zo mee dat onze aandacht ermee versmolten is. We kijken dan naar de wereld en naar onszelf vanuit het denken en voelen. Wat je dan ziet is gekleurd door wat je voelt en denkt. Maar voelen kan je ook helpen om voorbij het denken en voelen naar je hart te gaan. De bekende reis van het hoofd naar het hart. Dat heeft te maken met de overgave, met het stromende, smeltende karakter van voelen en met lichaamsbewustzijn. Immers door het voelen zijn we ook in staat om op te merken of er een ja of een nee voelbaar is in ons lichaam. Ik schrijf hier uitgebreid over in het boek ‘Het ja-gevoel’.

Een ja-gevoel is afgestemd op de levensstroom en leidt je van nature naar je hart, naar je ware thuis. Terwijl een nee-gevoel je laat zien waar je nog innerlijk verkrampt en je afwendt van je thuis, zodat je hier doorheen kan leren kijken en er heling plaats kan vinden. Iets waar de hormonen je iedere maand tijdens je vruchtbare jaren, en dan langgerekter in de overgang bij helpen. Het werkt dus voor jou! Niet tegen jou. En als het lijkt alsof de hormonen tegen jou gericht zijn en je het leven zuur maken dan vermoed ik dat het een uitnodiging is om het verhaal wat ermee verbonden is onder ogen te komen en er doorheen te kijken. Waarmee ik niet wil beweren dat het gemakkelijk is of dat het niet echt pittig kan zijn.

Het hart

Wat de hormonen doen is je helpen om de reis te maken van je hoofd, via het voelen naar je hart. (Meer over deze reis kun je lezen door op de foto hier links te klikken.) Je zou kijken vanuit het hart, vanuit zijn, kunnen omschrijven als ervaren, bewustzijn of gewaar zijn. Er zit niets tussen. Het is heel, volledig. Dat is iets anders dan kijken vanuit de getuige positie, al is dat vaak een tussenstap waar je doorheen gaat.

Het voelen helpt je losmaken van het denken en de getuige positie kan je helpen om je los te maken van het voelen. Terwijl de gevoelens en gedachten gewoon hun weg vervolgen, zodat ze niet gebypasst worden. Je zou kunnen zeggen dat het kijken vanuit de getuige positie vergelijkbaar is met het kijken vanuit het voelen en het denken. Al is het al vele malen lichter en zit er al veel minder ruis en kleur in. Desondanks vraagt het kijken vanuit de getuige positie nog steeds moeite. Zodra je aandacht verslapt zak je weer terug in dualiteit, in de ego-wereld. De getuige positie vraagt dus een subtiele persoonlijke wilskracht, wat de illusie van afscheiding en dualiteit intact houdt. Maar laat dit je niet ontmoedigen! Je kunt het als een belangrijke fase zien waar je doorheen gaat en wat zijn functie heeft!

Heen en weren

In het begin zal de neiging tot controle nog regelmatig opkomen en je aandacht weer terug proberen te leiden naar het denken en je hoofd. Ik noem dat het heen en weren. Maar juist doordat je nu voelt wat er zich in je lichaam afspeelt merk je de spanning (nee-gevoel) die het weren (verzet) geeft. Het is het signaal dat je bewust maakt dat je in verhalen van de persoon, de golf, bent geklommen die je angstig en gestrest maken. Door die gevoelens te ontmoeten in je hart en oceaan-zijn, en door de verhalen van daaruit te doorzien, vinden ze eindelijk een thuis waarin ze kunnen ontspannen. In dat ontspannen versmelt je ‘ik-gevoel’, inclusief uiteindelijk ook de getuige positie, in een precies bij jou passend tempo met de volledigheid.

Mocht je meer willen weten en vooral ervaren over het samenvallen van doen en zijn dan zou ik je de meditatieve talks willen aanraden die je van me op YouTube kan vinden en natuurlijk het boek ‘Van doen naar zijn’. En mocht je dagelijks een tekstje van me willen lezen om je bij dit proces te inspireren en bemoedigen dan kun je me naast de gebruikelijke sociale media op telegram vinden>> Een donatie is ook altijd welkom en is hier mogelijk, mijn dank!

Liefs,

Linda

De doener

Published by Linda Rood

In ieder van ons zit een energetische doener. Het gevoel en idee van een persoon zijn. Je kunt de doener visualiseren als een gebalde vuist of geopende hand die in onze chakra’s, ons lichaam en onze geest zit. Hoewel geboren vanuit een idee en dus niet werkelijk, heeft hij toch ongelofelijke impact op ons leven. En neemt hij ons leven al op jonge leeftijd over als we geloven dat we hem zijn en dat hij ons helpt overleven.

In ons hoofd

In ons hoofd neemt de doener de vorm aan van diep gewortelde overtuigingen en ingesleten weggetjes in de hersenen van gewoontepatronen; de automatische piloot.

In ons hart

In ons hart vormt de doener muren en een pantser om smelten tegen te gaan. Want als de muren smelten kan hartenpijn gevoeld worden, een gevoel van afwijzing. Onderwijl verlangend naar liefde en er tegelijkertijd zo bang voor. In een poging om alsnog liefde te krijgen leren we om te manipuleren. Door maskers te dragen en rollen te spelen, zoals aardig doen, pleasen ons sterk voor te doen en dergelijke.

In onze onderbuik

En in onze onderbuik … ach onze lieve onderbuik. Daar zit het overleven op een diep niveau geworteld in de angst om pijn te ervaren en te sterven. Wat een oer-beweging van vluchten, vechten of/en verstarren triggert. Continue alert op gevaar, uitvallend, verdedigend of/en verstarrend. Wat een herinneringen aan pijn en pogingen om het te voorkomen liggen er toch in ons opgeslagen.

De verschillende lagen van hoofd, hart en onderbuik zijn met elkaar verbonden en functioneren tezamen als een geheel. We hebben er een dagtaak aan. Aan die doener die zo zijn best doet om ons te helpen om ons staande te houden.

Een gebalde vuist

Je zou de doener ook kunnen omschrijven als kramp (de gebalde vuist). En die kramp heeft het nodig om in iedere laag gezien, doorzien en geliefd te worden, zodat het kan ontspannen. Dat is wat leven op aarde ons als mogelijkheid biedt. Liefde/licht roept je, voel maar in je hart. En ja, dan gaan de pantsers smelten en wordt de pijn voelbaar. Toch is dat vele malen minder erg dan waar we bang voor zijn. Het is juist de angst die ons gevangenhoudt in de doener, in de vuist en in de kramp. Levend in een nachtmerrie en in een illusie van afgescheidenheid.

Liefde en wijsheid

In de pijn is ook de liefde en wijsheid voelbaar van de werkelijkheid voorbij de doener. Een liefde en wijsheid die energetische vleugels hebben en die alles een tinteling van magie geven. Een magie die heelt wat nooit werkelijk gescheiden was.

Ontwaken

Een magie die in het ontspannen van ons hoofd een gevoel van onmetelijke weidsheid en ruimtelijkheid geeft.
In ons hart een gevoel van onlosmakelijke eenheid en verbinding.
En in onze onderbuik/ instincten een gevoel van vertrouwen, overgave en een samenvallen met wat er is.

A bumpy ride

Het openen voor de magie van zijn kan een bumpy ride zijn. En onderweg vallen we soms terug in de doener en wanhopen we. Omdat de nachtmerrie dan weer tijdelijk waarheid lijkt. Het hoort erbij. Wanneer er in jou een innerlijk ja is geboren, het verlangen tot volledig ontwaken, (en als je tot hier leest dan kan het bijna niet anders dan dat dat bij jou het geval is) dan helpt het leven je en brengt het alles op je pad wat nodig is om tot volledig ontwaken te komen. Zowel de juiste hulp, kracht, ingevingen en dergelijke als ook de juiste omstandigheden en weerstand om verder te openen. De nachtmerrie lijkt alleen tijdelijk echt en het leven nodigt je uit om er doorheen te kijken, zodat de pijn die ermee verbonden is verwerkt kan worden.

Het leven helpt je. Je bent het.

Liefs,

Linda

Ik deel artikelen omdat de woorden gedeeld willen worden, ter bemoediging en inspiratie.
Mocht je een ja voelen bij het ondersteunen hiervan in de vorm van een donatie dan kan dat hieronder. Mijn dank!

Doneren

Door jou, voor jou, met jou, als jou

Published by Linda Rood

Wanneer je het gevoel hebt dat je als persoon iets moet doen,
is dat vaak een signaal dat zich iets ouds afspeelt.
Een oud patroon is aan het stuur van je leven gaan staan
en heeft het roer van je overgenomen.

De energie zit in je hoofd.
En in je lichaam is (subtiele) spanning voelbaar.
Tekenen dat je aandacht zich heeft onttrokken
uit de eenheid van het bestaan.

Je wilt iets doen, iets neerzetten, iets anders dan er is.
Je wilt sneller, groter, meer, anders, beter enz.
Wat je het gevoel geeft dat je de werkelijkheid moet sturen,
beïnvloeden en manipuleren om dat te bereiken.
Dat je iets moet bedenken, iets maken, iets veranderen,
iets ontdekken, iets fixen.

Wanneer je vanuit het ego-perspectief leeft en daar oké mee bent
dan is dat ook hoe het werkt.
Maar wanneer je hart is geopend,
en je geest is ontwaakt
dan werkt het niet meer op die manier.
Dan werkt dat juist tegen.
Om je bewust te maken.

Je hoeft als persoon niets neer te zetten.
Je bent immers geen persoon.
Er is een flow, het leven dat zich leeft.

Hoe dat te leven?
Door te openen voor wat er wél is.
Inclusief het oude patroon.
Dus om ook dat niet ‘als persoon’ op te gaan lossen
(door eraan te sleutelen, het te fixen).
Maar om ermee te zijn, terwijl het licht in jou,
de intelligentie van het bestaan,
zijn werk doet.

Door jou, voor jou, met jou, als jou.

Liefs,

Linda

Nu zijn

Published by Linda Rood

Ik nodig je graag uit om je met deze woorden te laten zakken in dit moment. In je lichaam, precies waar je nu bent terwijl je dit leest. De innerlijke neiging om vooruit te snellen is vast krachtig en zal waarschijnlijk nog vele keren voorbij komen in je leven. Als dat gebeurt, verschijnt ook dat in dit moment. En ook daarmee kun je zijn.

De automatische piloot versus de kracht van zijn

Als je aandacht volautomatisch mee snelt met de innerlijke neiging om vooruit te gaan, dan beland je al snel in je hoofd en in een toekomstvisioen. Hoe dat voelt weet je waarschijnlijk maar al te goed, zelfs bij fijne toekomstbeelden. Wanneer je echter merkt dat dit in jou plaatsvindt ontketen je de magische kracht van zijn. Misschien heb je al zo vaak over de kracht van het nu gehoord dat er automatisch een soort: ‘Ja, ja dat weet ik nu wel’ ontstaat. Maar weten en het (be)leven zijn twee totaal verschillende dingen.

Je hebt hier geen ervaring, geen cursus en geen cv voor nodig

Je hebt niets nodig om nu te zijn. Je hebt er geen ervaring voor nodig (je bent namelijk in wezen altijd nu) en ook als er een krachtige neiging opkomt om na te denken óver dit moment, kun je daar net zo mee zijn als met wat voor ervaring ook. Het mooie aan de kracht van zijn en de kracht van dit moment is namelijk dat het precies goed is zoals het is.

Je ervaring als raam en doorgang

Alles wat je nu nodig hebt vind je in dit moment. Het is zelfs zo dat wijsheid uit boeken, cursussen of Satsangs je tegen kan werken in de overgave aan dit moment. Als het de neiging om over dit moment na te denken versterkt. De neiging om het leven te beheersen en sturen vanuit je hoofd en vanuit overlevingsstrategieën. En als dat gaande is dan klopt ook dat! Ook daarmee kun je zijn. Mocht er nu of straks een ‘Ja, maar’ opkomen als antwoord op de vraag waarmee ik eindig, dan is ook dat een uitnodiging om ermee te zijn. Dan is dat jouw raam, jouw doorgang naar tijdloos zijn. Wanneer je ervoor opent en er doorheen kijkt.

Nu zijn

Wanneer er een innerlijke verschuiving heeft plaatsgebonden naar het werkelijk openbloeien in dit moment,
krijgen tijd, doelen, heling en dromen een geheel andere betekenis.

Er is geen trek- of duwkracht meer vooruit (of achteruit), waardoor de waarde van dit moment zich in zijn volledigheid openvouwt.
Ook wanneer dit moment iets onplezierigs in zich draagt.
Dus zowel bij pijn als fijn.

Dat betekent niet dat er geen dromen of verlangens meer zijn.
Ze hebben alleen geen trek- en duwkracht meer dit moment uit.
Ze worden ten volle ervaren met alles wat er verder nu te ervaren valt.

Een geeuw, irritatie, onrust, warmte, een herinnering, een vreugdevol gevoel, de telefoon, wandelen
en ja, ook het verlangen naar een andere ervaring.

Het gehele perspectief verschuift wanneer wat er nu is waarlijk en in volledigheid aangenomen wordt.
Het hoeft niet anders te zijn, omdat DIT HET IS.

En dit.
En dit.
En dit.

Waarom vooruitsnellen als dit moment alles in zich draagt wat er nodig is?

Liefs,

Linda

Mocht je een begeleide meditatie willen beluisteren die aansluit bij deze tekst dan kan ik je deze van harte aanraden.

Vind je inspiratie in de teksten en meditaties die ik deel en voel je een ja bij het supporten van mijn werk?
Via deze knop kun je eenvoudig een bedrag naar keuze doneren.
Dankjewel!