Nieuwsbrief

Latest Posts

De hulp van vrouwelijke hormonen bij spiritueel ontwaken

Published by Linda Rood

Een artikel waarin ik een ander licht wil werpen op vrouwelijke hormonen, de menstruatiecyclus en de overgang. Namelijk het licht van zijn, geïnspireerd door de overgang waar ik onlangs zelf in ben gekukeld. Het zat er al een poosje aan te komen en toen zomaar van het een op andere moment zat ik er voluit in. Als zo’n wagentje in een achtbaan die eerst een poosje omhoog rijdt, tikketikke, tikke tikke. En dan opeens over het hoogste punt heen in volle vaart naar beneden zoeft. Over de kop en met een enorme snelheid.

In vuur en vlam

Terwijl ik deze woorden schrijf knettert het in me en sta ik in vuur en vlam. Mijn dochter zei vanmorgen nog dat wat haar betreft die overgang wel weer op mag vliegen. ‘Jemig wat heb jij een kort lontje zeg!’ Goed, de achtbaan dus. By the way, mijn collega Anita Pardijs heeft eens een prachtige post op facebook geschreven over een achtbaan in relatie tot oude patronen in onszelf, aanrader! Waarom staat er trouwens bijna nergens beschreven dat een opvlieger het lichaam werkelijk tot drie graden warmer maakt en dat het ook daadwerkelijk koorts geeft?! Bizar dat het bijna nergens beschreven staat.

Het is een heilig vuur! Een vuur wat de fase van jong en vruchtbaar opbrandt tezamen met allerlei verhalen die nog in je huizen, zodat je als een feniks herboren wordt. Ik zie het graag vergelijkbaar met Gandalf The Grey die in het vuur van de Balrog sterft en Gandalf The White wordt. En serieus, de manier waarop je transformaties (of hormoonpieken en dalen) interpreteert maakt een wereld van verschil in hoe je het ervaart. Bij negatief gekleurde interpretaties voelt het leven als tegen jou gericht en bij een interpretatie die een vreugdevolle vonk in je hart geeft voel je hoe het leven voor jou is. Nog fijner is het om te ervaren dat je het leven bent. En dat is precies waar de hormonen je naartoe kunnen leiden 🙂

Lieve vrouw die dit artikel leest, misschien baal je soms van je hormonen. Maar OMG het biedt je zo ongelofelijk veel. En lieve man die nog niet is afgehaakt, in jou neemt het hormoon testosteron vanaf je veertigste langzaam af. En zorgt daardoor ook voor een transformatie die wat meer geleidelijk verloopt. Ik weet er te weinig van, maar het zou me niets verbazen als ook de afname van testosteron je stuwt naar meer voelen.

Voelen

Het mooie aan de menstruatiecyclus en aan de overgang vind ik de stuwkracht van voelen die daarin huist. Wanneer de hormonen pieken en dalen dan kun je de boel gewoonweg niet meer weg relativeren. Zelfs in de meest gecontroleerde persoon knalt voelen er op die momenten dwars doorheen. En alles wat onder het tapijt is geveegd en niet werkelijk opgeruimd komt voluit naar boven. Je kunt het wel bypassen of onderdrukken, maar dat kost moeite. Voel je hem al een beetje? De link met ons ego? Die bestaat bij de gratie van controle, beheersing en moeite doen om je staande te houden. Het is wat we geleerd hebben, dit leven overleven.

Foto van Averie Woodard, unslplashfoto's

De kracht van de wilde natuur in ons laat zich echter niet kooien, niet beheersen en niet controleren. Natuurlijk gebeurt dat wel, maar dat lukt alleen zolang je haar zoals gezegd er met moeite onder houdt. Terwijl ondertussen de wilde en stuwende kracht door de onderdrukking een duister randje krijgt en daardoor nog meer angst inboezemt. Zou dat misschien de reden zijn dat in veel culturen, en zelfs nog in de onze, het vrouwelijke nog onderdrukt wordt en niet op waarde geschat? (Naast de angst voor liefde, voor zachtheid en voor smelten?) Uit angst voor de wilde kracht van voelen en het duistere randje? Ik schreef er ooit een artikel over, Lilith.

Overgave

De angst die we voelen voor onze wilde ongetemde kracht is vergelijkbaar met de golf die bang is voor de immense kracht van de oceaan, die hij zelf is! Het vasthouden aan het idee van golf-zijn, persoon zijn, voelt onveilig en als ploeteren. En al is het wat we geleerd hebben, het is mogelijk om daaraan voorbij te gaan. En voelen kan je daarbij helpen. Voelen nodigt je uit tot overgave aan wat er is en kan je openen voor de openheid die je wezenlijk bent. In dat proces van openen kom je ondertussen ook van alles tegen wat nog verkrampt onder het tapijt ligt. Om opgenomen te worden in jouw hart en oceaan zijn. Die kramp hoort erbij en is essentieel onderdeel van het hele proces. Ik kom daar nog op terug.

Ik doel met overgave aan het voelen overigens niet op het je ermee identificeren en het vervolgens uitleven. Iets waartoe de hormonen je ook kunnen uitnodigen. Je krijgt dan drama. Denk maar aan de dramadriehoek met de rollen van dader, slachtoffer en aanklager. Ik heb menig keer als een viswijf staan schreeuwen naar mijn partner en kinderen, gedreven door hormonen. Daarmee verzamelde ik nog meer stof wat onder het tapijt geveegd moest worden. De oude koeien. Gelukkig vond ik, en vonden we, een manier om niet nog meer stof en koeien te verzamelen maar om het daadwerkelijk onder ogen te komen en op te ruimen. Toch was het juist dankzij het viswijf in mij dat we dat aangingen en konden ontdekken. In feite schreeuwde ze uit onmacht: ‘Er klopt hier iets niet!’ Zonder haar zou ik en zouden we dat niet geleerd hebben. Heel soms komt ze nog langs. Alles heeft een functie.

De functie van verkrampen en verzet

Alles heeft een functie, het zit zo ingenieus in elkaar allemaal. Zo vond in mij in eerste instantie verzet plaats tegen de opvliegers. Wat ik voelde was hoe mijn lichaam en geest afscheid namen van een levensfase en dat onderdeel daarvan een gevoel van verdriet was en een willen vasthouden aan wat er door mijn handen glipte. De koortsige opvliegers waren de boze aankondigers van het verlies, zo redeneerden mijn lichaam en geest tijdelijk. Het vast willen houden en het verzet zorgde voor een kramp en die zorgde weer voor het oppoken van het vuur van transformatie. Wat mij betreft is het onlosmakelijk deel van menselijk leven. Je hebt de in- en de uitademing. Het aanspannen van spieren en het weer ontspannen. De inademing is niet verkeerd, net zoals de uitademing dat niet is. Ze hebben beide gewoon een andere functie.

Een paar dagen (of dag of paar uur) voor de menstruatie gebeurt er iets vergelijkbaars. Je lichaam en geest voelen (vermoed ik) een aankomend verlies en verzetten zich daartegen. Dat verzet is de natuur die in jou zijn werk doet, golvende op de hormonen die het mogelijk maken. En dat heilige verzet creëert een nee-gevoel, die je vervolgens toont wat losgelaten wordt en doorzien mag worden.

Tegenstrijdigheid (dualiteit) ontstaat wanneer je vasthoudt aan het verzet of aan wat je voelt, er iets over gelooft, daaraan hecht en ermee identificeert. Dus bijvoorbeeld wanneer ik vind dat het verzet er niet zou mogen zijn, daartegen in gevecht ga en … pfff dan ontstaat er gedoe.

Denken en voelen verschijnen in jou

Net zoals denken in jou verschijnt, zo verschijnt ook voelen in jou. Normaal gesproken identificeren we ons daar zo mee dat onze aandacht ermee versmolten is. We kijken dan naar de wereld en naar onszelf vanuit het denken en voelen. Wat je dan ziet is gekleurd door wat je voelt en denkt. Maar voelen kan je ook helpen om voorbij het denken en voelen naar je hart te gaan. De bekende reis van het hoofd naar het hart. Dat heeft te maken met de overgave, met het stromende, smeltende karakter van voelen en met lichaamsbewustzijn. Immers door het voelen zijn we ook in staat om op te merken of er een ja of een nee voelbaar is in ons lichaam. Ik schrijf hier uitgebreid over in het boek ‘Het ja-gevoel’.

Een ja-gevoel is afgestemd op de levensstroom en leidt je van nature naar je hart, naar je ware thuis. Terwijl een nee-gevoel je laat zien waar je nog innerlijk verkrampt en je afwendt van je thuis, zodat je hier doorheen kan leren kijken en er heling plaats kan vinden. Iets waar de hormonen je iedere maand tijdens je vruchtbare jaren, en dan langgerekter in de overgang bij helpen. Het werkt dus voor jou! Niet tegen jou. En als het lijkt alsof de hormonen tegen jou gericht zijn en je het leven zuur maken dan vermoed ik dat het een uitnodiging is om het verhaal wat ermee verbonden is onder ogen te komen en er doorheen te kijken. Waarmee ik niet wil beweren dat het gemakkelijk is of dat het niet echt pittig kan zijn.

Het hart

Wat de hormonen doen is je helpen om de reis te maken van je hoofd, via het voelen naar je hart. (Meer over deze reis kun je lezen door op de foto hier links te klikken.) Je zou kijken vanuit het hart, vanuit zijn, kunnen omschrijven als ervaren, bewustzijn of gewaar zijn. Er zit niets tussen. Het is heel, volledig. Dat is iets anders dan kijken vanuit de getuige positie, al is dat vaak een tussenstap waar je doorheen gaat.

Het voelen helpt je losmaken van het denken en de getuige positie kan je helpen om je los te maken van het voelen. Terwijl de gevoelens en gedachten gewoon hun weg vervolgen, zodat ze niet gebypasst worden. Je zou kunnen zeggen dat het kijken vanuit de getuige positie vergelijkbaar is met het kijken vanuit het voelen en het denken. Al is het al vele malen lichter en zit er al veel minder ruis en kleur in. Desondanks vraagt het kijken vanuit de getuige positie nog steeds moeite. Zodra je aandacht verslapt zak je weer terug in dualiteit, in de ego-wereld. De getuige positie vraagt dus een subtiele persoonlijke wilskracht, wat de illusie van afscheiding en dualiteit intact houdt. Maar laat dit je niet ontmoedigen! Je kunt het als een belangrijke fase zien waar je doorheen gaat en wat zijn functie heeft!

Heen en weren

In het begin zal de neiging tot controle nog regelmatig opkomen en je aandacht weer terug proberen te leiden naar het denken en je hoofd. Ik noem dat het heen en weren. Maar juist doordat je nu voelt wat er zich in je lichaam afspeelt merk je de spanning (nee-gevoel) die het weren (verzet) geeft. Het is het signaal dat je bewust maakt dat je in verhalen van de persoon, de golf, bent geklommen die je angstig en gestrest maken. Door die gevoelens te ontmoeten in je hart en oceaan-zijn, en door de verhalen van daaruit te doorzien, vinden ze eindelijk een thuis waarin ze kunnen ontspannen. In dat ontspannen versmelt je ‘ik-gevoel’, inclusief uiteindelijk ook de getuige positie, in een precies bij jou passend tempo met de volledigheid.

Mocht je meer willen weten en vooral ervaren over het samenvallen van doen en zijn dan zou ik je de meditatieve talks willen aanraden die je van me op YouTube kan vinden en natuurlijk het boek ‘Van doen naar zijn’. En mocht je dagelijks een tekstje van me willen lezen om je bij dit proces te inspireren en bemoedigen dan kun je me naast de gebruikelijke sociale media op telegram vinden>> Een donatie is ook altijd welkom en is hier mogelijk, mijn dank!

Liefs,

Linda

De doener

Published by Linda Rood

In ieder van ons zit een energetische doener. Het gevoel en idee van een persoon zijn. Je kunt de doener visualiseren als een gebalde vuist of geopende hand die in onze chakra’s, ons lichaam en onze geest zit. Hoewel geboren vanuit een idee en dus niet werkelijk, heeft hij toch ongelofelijke impact op ons leven. En neemt hij ons leven al op jonge leeftijd over als we geloven dat we hem zijn en dat hij ons helpt overleven.

In ons hoofd

In ons hoofd neemt de doener de vorm aan van diep gewortelde overtuigingen en ingesleten weggetjes in de hersenen van gewoontepatronen; de automatische piloot.

In ons hart

In ons hart vormt de doener muren en een pantser om smelten tegen te gaan. Want als de muren smelten kan hartenpijn gevoeld worden, een gevoel van afwijzing. Onderwijl verlangend naar liefde en er tegelijkertijd zo bang voor. In een poging om alsnog liefde te krijgen leren we om te manipuleren. Door maskers te dragen en rollen te spelen, zoals aardig doen, pleasen ons sterk voor te doen en dergelijke.

In onze onderbuik

En in onze onderbuik … ach onze lieve onderbuik. Daar zit het overleven op een diep niveau geworteld in de angst om pijn te ervaren en te sterven. Wat een oer-beweging van vluchten, vechten of/en verstarren triggert. Continue alert op gevaar, uitvallend, verdedigend of/en verstarrend. Wat een herinneringen aan pijn en pogingen om het te voorkomen liggen er toch in ons opgeslagen.

De verschillende lagen van hoofd, hart en onderbuik zijn met elkaar verbonden en functioneren tezamen als een geheel. We hebben er een dagtaak aan. Aan die doener die zo zijn best doet om ons te helpen om ons staande te houden.

Een gebalde vuist

Je zou de doener ook kunnen omschrijven als kramp (de gebalde vuist). En die kramp heeft het nodig om in iedere laag gezien, doorzien en geliefd te worden, zodat het kan ontspannen. Dat is wat leven op aarde ons als mogelijkheid biedt. Liefde/licht roept je, voel maar in je hart. En ja, dan gaan de pantsers smelten en wordt de pijn voelbaar. Toch is dat vele malen minder erg dan waar we bang voor zijn. Het is juist de angst die ons gevangenhoudt in de doener, in de vuist en in de kramp. Levend in een nachtmerrie en in een illusie van afgescheidenheid.

Liefde en wijsheid

In de pijn is ook de liefde en wijsheid voelbaar van de werkelijkheid voorbij de doener. Een liefde en wijsheid die energetische vleugels hebben en die alles een tinteling van magie geven. Een magie die heelt wat nooit werkelijk gescheiden was.

Ontwaken

Een magie die in het ontspannen van ons hoofd een gevoel van onmetelijke weidsheid en ruimtelijkheid geeft.
In ons hart een gevoel van onlosmakelijke eenheid en verbinding.
En in onze onderbuik/ instincten een gevoel van vertrouwen, overgave en een samenvallen met wat er is.

A bumpy ride

Het openen voor de magie van zijn kan een bumpy ride zijn. En onderweg vallen we soms terug in de doener en wanhopen we. Omdat de nachtmerrie dan weer tijdelijk waarheid lijkt. Het hoort erbij. Wanneer er in jou een innerlijk ja is geboren, het verlangen tot volledig ontwaken, (en als je tot hier leest dan kan het bijna niet anders dan dat dat bij jou het geval is) dan helpt het leven je en brengt het alles op je pad wat nodig is om tot volledig ontwaken te komen. Zowel de juiste hulp, kracht, ingevingen en dergelijke als ook de juiste omstandigheden en weerstand om verder te openen. De nachtmerrie lijkt alleen tijdelijk echt en het leven nodigt je uit om er doorheen te kijken, zodat de pijn die ermee verbonden is verwerkt kan worden.

Het leven helpt je. Je bent het.

Liefs,

Linda

Ik deel artikelen omdat de woorden gedeeld willen worden, ter bemoediging en inspiratie.
Mocht je een ja voelen bij het ondersteunen hiervan in de vorm van een donatie dan kan dat hieronder. Mijn dank!

Doneren

Door jou, voor jou, met jou, als jou

Published by Linda Rood

Wanneer je het gevoel hebt dat je als persoon iets moet doen,
is dat vaak een signaal dat zich iets ouds afspeelt.
Een oud patroon is aan het stuur van je leven gaan staan
en heeft het roer van je overgenomen.

De energie zit in je hoofd.
En in je lichaam is (subtiele) spanning voelbaar.
Tekenen dat je aandacht zich heeft onttrokken
uit de eenheid van het bestaan.

Je wilt iets doen, iets neerzetten, iets anders dan er is.
Je wilt sneller, groter, meer, anders, beter enz.
Wat je het gevoel geeft dat je de werkelijkheid moet sturen,
beïnvloeden en manipuleren om dat te bereiken.
Dat je iets moet bedenken, iets maken, iets veranderen,
iets ontdekken, iets fixen.

Wanneer je vanuit het ego-perspectief leeft en daar oké mee bent
dan is dat ook hoe het werkt.
Maar wanneer je hart is geopend,
en je geest is ontwaakt
dan werkt het niet meer op die manier.
Dan werkt dat juist tegen.
Om je bewust te maken.

Je hoeft als persoon niets neer te zetten.
Je bent immers geen persoon.
Er is een flow, het leven dat zich leeft.

Hoe dat te leven?
Door te openen voor wat er wél is.
Inclusief het oude patroon.
Dus om ook dat niet ‘als persoon’ op te gaan lossen
(door eraan te sleutelen, het te fixen).
Maar om ermee te zijn, terwijl het licht in jou,
de intelligentie van het bestaan,
zijn werk doet.

Door jou, voor jou, met jou, als jou.

Liefs,

Linda

Nu zijn

Published by Linda Rood

Ik nodig je graag uit om je met deze woorden te laten zakken in dit moment. In je lichaam, precies waar je nu bent terwijl je dit leest. De innerlijke neiging om vooruit te snellen is vast krachtig en zal waarschijnlijk nog vele keren voorbij komen in je leven. Als dat gebeurt, verschijnt ook dat in dit moment. En ook daarmee kun je zijn.

De automatische piloot versus de kracht van zijn

Als je aandacht volautomatisch mee snelt met de innerlijke neiging om vooruit te gaan, dan beland je al snel in je hoofd en in een toekomstvisioen. Hoe dat voelt weet je waarschijnlijk maar al te goed, zelfs bij fijne toekomstbeelden. Wanneer je echter merkt dat dit in jou plaatsvindt ontketen je de magische kracht van zijn. Misschien heb je al zo vaak over de kracht van het nu gehoord dat er automatisch een soort: ‘Ja, ja dat weet ik nu wel’ ontstaat. Maar weten en het (be)leven zijn twee totaal verschillende dingen.

Je hebt hier geen ervaring, geen cursus en geen cv voor nodig

Je hebt niets nodig om nu te zijn. Je hebt er geen ervaring voor nodig (je bent namelijk in wezen altijd nu) en ook als er een krachtige neiging opkomt om na te denken óver dit moment, kun je daar net zo mee zijn als met wat voor ervaring ook. Het mooie aan de kracht van zijn en de kracht van dit moment is namelijk dat het precies goed is zoals het is.

Je ervaring als raam en doorgang

Alles wat je nu nodig hebt vind je in dit moment. Het is zelfs zo dat wijsheid uit boeken, cursussen of Satsangs je tegen kan werken in de overgave aan dit moment. Als het de neiging om over dit moment na te denken versterkt. De neiging om het leven te beheersen en sturen vanuit je hoofd en vanuit overlevingsstrategieën. En als dat gaande is dan klopt ook dat! Ook daarmee kun je zijn. Mocht er nu of straks een ‘Ja, maar’ opkomen als antwoord op de vraag waarmee ik eindig, dan is ook dat een uitnodiging om ermee te zijn. Dan is dat jouw raam, jouw doorgang naar tijdloos zijn. Wanneer je ervoor opent en er doorheen kijkt.

Nu zijn

Wanneer er een innerlijke verschuiving heeft plaatsgebonden naar het werkelijk openbloeien in dit moment,
krijgen tijd, doelen, heling en dromen een geheel andere betekenis.

Er is geen trek- of duwkracht meer vooruit (of achteruit), waardoor de waarde van dit moment zich in zijn volledigheid openvouwt.
Ook wanneer dit moment iets onplezierigs in zich draagt.
Dus zowel bij pijn als fijn.

Dat betekent niet dat er geen dromen of verlangens meer zijn.
Ze hebben alleen geen trek- en duwkracht meer dit moment uit.
Ze worden ten volle ervaren met alles wat er verder nu te ervaren valt.

Een geeuw, irritatie, onrust, warmte, een herinnering, een vreugdevol gevoel, de telefoon, wandelen
en ja, ook het verlangen naar een andere ervaring.

Het gehele perspectief verschuift wanneer wat er nu is waarlijk en in volledigheid aangenomen wordt.
Het hoeft niet anders te zijn, omdat DIT HET IS.

En dit.
En dit.
En dit.

Waarom vooruitsnellen als dit moment alles in zich draagt wat er nodig is?

Liefs,

Linda

Mocht je een begeleide meditatie willen beluisteren die aansluit bij deze tekst dan kan ik je deze van harte aanraden.

Vind je inspiratie in de teksten en meditaties die ik deel en voel je een ja bij het supporten van mijn werk?
Via deze knop kun je eenvoudig een bedrag naar keuze doneren.
Dankjewel!

Hoe dan?!

Published by Linda Rood

Ik sprak laatst met een collega over leven vanuit liefde, kijken vanuit liefde, ademen als liefde. Ze vertelde over een afschuwelijke ervaring die ze had meegemaakt. En terwijl ze daarover vertelde merkte ik hoe ik door ogen van angst ging kijken naar het leven. Misschien herken je het thema en de vraag. Hoe kan liefde werkelijk de grond van alles zijn, wanneer je kijkt naar oorlog, naar geweld, naar ziekte en naar de vreselijke dingen die in de wereld plaatsvinden? Ik deelde met haar wat er met me gebeurde en vertelde dat ik even tijd nodig had om hier bij stil te staan, zodat liefde weer op kon lichten. Ze zei me: Deel daarover! Deel over het ‘hoe dan?!’ Hoe doe je dat? Hoe kom je weer in liefde? Volgens mij willen mensen dat lezen!

“Zolang je kijkt door de ogen van angst en afscheiding
zie je een nachtmerrie.
Zodra je kijkt met ogen van liefde
zie je eenheid.”

Angst (afscheiding)

De angst was een dag daarvoor al in me omhoog gekomen toen ik iemand begeleidde met de Vragen naar Vrijheid. De vrouw die ik begeleidde heeft de diagnose kanker gekregen en wilde met het zelfonderzoek door de lading heen kijken die aan de diagnose vastzat. Tijdens de sessie noemde ze een overtuiging die ook in mij lag en terwijl zij heelde, heelde het in mij mee.

De overtuiging luidde iets in de trant van: ‘Vrede is pas compleet wanneer je dit onder alle omstandigheden ervaart. En misschien moet ik dus eerst iets verschrikkelijks ervaren om dat bewezen te zien.’ Beelden kwamen op van Jezus aan het kruis en van Sjams, de leraar van Rumi, die neergestoken werd en daaraan overleed. Jezus en Sjams wisten dat het ging gebeuren en gaven zich eraan over. Bleven een met God, al keken ze er niet naar uit. ‘Zou dat ook van mij gevraagd worden?’ Was de angstige vraag/ overtuiging van zowel degene die ik begeleidde als die van mijzelf. En door ernaar te kijken vanuit het hart vond heling plaats.

Openen voor wat er is

Alles begint en eindigt bij openen voor wat er is. Openen voor de is-heid. Wat iets anders is dan wat je denkt dat er is! En in deze zinnen ligt een fundamentele en belangrijke aanwijzing. En een opening die zo belangrijk is om liefde te ervaren en te leven. Wanneer je opent voor wat er is dan vormt deze opening een kanaal waar liefde, wijsheid en licht rechtstreeks doorheen stromen. Je bent bedding voor wat er is. Naast eventuele pijn, oude overtuigingen, oud zeer of een oud patroon, zijn dan ook de intelligentie en liefde van het bestaan voelbaar. Wat kracht, vertrouwen en bemoediging geeft. En wat overgave en het door de overtuigingen heen kijken vergemakkelijkt.

Je handelen komt dan voort uit helderheid en vrede, waardoor liefde zich spiegelt. In plaats van angst, onvrede of andere vormen van verdeeldheid. Met dit spiegelen bedoel ik niet dat een situatie dan niet meer pijnlijk is. Hoewel in veel gevallen de situatie ook op magische wijze met je meedraait.

Overgave

Openen voor wat er is vraagt overgave. En voor onze persoonlijkheid is dat een gruwel. Die juist gelooft en voelt dat het van levensbelang is om je nu niet over te geven. Overgave betekent immers dat je bereid bent om het niet te weten en om de controle los te laten. Terwijl je het gevoel hebt dat je midden in een nachtmerrie zit en juist nu de teugels strak in handen moet nemen.

Alles wat je op dit soort momenten meemaakt reflecteert de nachtmerrie. Sterker nog, het lijkt of de nachtmerrie zich buiten jezelf bevindt en daar ook opgelost moet worden. En overgave vraagt van je om, terwijl de angst en gruwel door je heen spoelen, daarvoor te openen en ermee te zijn. Nogmaals dat is iets anders dan je overgeven aan wat je denkt dat er is! Dat zou de nachtmerrie juist voeden en bekrachtigen. Het gaat om overgave aan wat er werkelijk is; Liefde!

Stoppen met vechten tegen wat je denkt dat er is

Maar hoe open je voor wat er is wanneer je nog helemaal vastzit in het verhaal waarvan je gelooft en voelt (!) dat het waar is? En waaraan vaak nog oud zeer is verbonden? Want ik schreef immers dat als je daaraan overgeeft, dat de nachtmerrie alleen maar voedt. Daarvoor is het nodig om door het verhaal heen te kijken. Bij het volgende kopje kom ik daar op terug. Want er is nog iets wat mij op deze momenten helpt. En dat is dat ik ervan doordrongen ben dat vechten zinloos is. Je vecht tegen windmolens, zoals Don Quichot. En al je pogingen om de situatie vanuit de persoonlijkheid op te lossen, versterkt juist het idee van afscheiding (angst en onveiligheid). Dit te weten helpt om te stoppen met doen en bedding te zijn.

Daarom is het bereiken van een breekpunt soms zo heilzaam. Op deze momenten breekt onze persoonlijkheid. Waardoor het licht van je natuur voluit door je heen kan schijnen. Dwars door de defensie en het verzet heen, waardoor liefde zich opent.

Zelfonderzoek

En wanneer we een dergelijke breekpunt nog niet hebben bereikt (Ai, soms is sterk zijn helemaal niet zo handig ; -) dan reikt zelfonderzoek ons hierbij een welkome hand. Door te onderzoeken wat je gelooft over de situatie, de ander en jezelf en door daarnaar te kijken vanuit je hart kun je de overtuigingen en verhalen aan het licht brengen, zodat je er vervolgens doorheen kunt kijken. Belangrijk hierbij is wel dat je erdoorheen kijkt vanuit jouw zijn, en niet vanuit de gedachten (want dan kijk je ernaar vanuit de droom/nachtmerrie). Een handvat wat mij hierbij enorm helpt is het zelfonderzoek ‘Vragen naar Vrijheid‘.

Kijken met ogen van liefde

Dus wat je gelooft over de situatie voedt de nachtmerrie, ofwel het pijnlichaam zoals Eckhart Tolle het noemt. En zodra je door het verhaal heen kijkt en ziet dat het niet waar is, verliest het verhaal zijn overtuigingskracht. Ik ervaar dit als pure magie. Hoe dezelfde kracht in de nachtmerrie het pijnlichaam voedt en afscheiding versterkt. En hoe het tegelijkertijd ook de andere kant op kan werken. En dan synchroniciteit, wijsheid, eenheid en liefde blootlegt wanneer je er vanuit je hart doorheen kijkt. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar hoe een zelfde situatie er opeens geheel anders uitziet, anders aanvoelt, een andere betekenis en uitkomst krijgt wanneer ik door verhalen en overtuigingen heen kijk.

Wanneer het zwaartepunt van je aandacht in het persoonlijke ligt

Wanneer je aandacht nog gemakkelijk op kan gaan in de wereld van het doen en denken, waaronder ook oud zeer en overlevingspatronen, dan is het belangrijk om regelmatig te aarden en wortelen in je zijns-grond. Zodat je vanuit je zijns-grond kunt zijn met wat er is. Dus om te aarden, je lichaam te voelen en de shift te maken van doen naar zijn wanneer je maar kunt. Dit door de dag heen beoefenen helpt je voor de momenten dat je pijnlichaam actief is, zodat je daar bedding voor kunt zijn. Dit wortelen in je zijns-natuur doet je ook wortelen in je zijns-kwaliteiten van geduld, vertrouwen, aanvaarding en onvoorwaardelijke liefde. Juist deze kwaliteiten zijn zo behulpzaam in pittige momenten. Helemaal onderaan dit artikel kun je er een krachtige en liefdevolle meditatieve talk over vinden.

Je zou dit artikel kunnen samenvatten met deze zin: Openen voor wat er is en doorzien wat je denkt dat er is. De werkelijkheid is liefde, en dat ook daadwerkelijk te realiseren is wat mij betreft het speelterrein van leven op aarde.

Liefs,

Linda Rood

Nb. Ik heb sinds kort een donatieknop op mijn site. Als je het fijn vindt om mijn artikelen te lezen, en je voelt een ja in je hart bij het geven van een donatie, dan kan dat op een veilige en eenvoudige manier via onderstaande knop.

Doneren

Een begeleide meditatie uit de online winterretraite die ik begin januari samen met Peter gaf – De stilte van het hart.

Opgaande zon, foto van Vinit Pathak, unsplashfotoś

De waarheid heelt de waan

Published by Linda Rood

Er worden veel discussies gevoerd in naam van de waarheid. Of de aarde nu rond is of plat bijvoorbeeld. Voor en tegenstanders komen met allerlei argumenten en bewijzen voor ieders perspectief. Is er dan geen algemene waarheid? In dit artikel deel ik er mijn perspectief over 😉

De absolute waarheid

Er is een waarheid die voor ieder hetzelfde is en dat is de absolute waarheid. Het is een waarheid die je niet kunt verwoorden en die geen vorm heeft. Het is in jou zoals het in mij is en we kunnen het beiden ervaren, zonder dat we het kunnen verwoorden. Er is dus geen uitwisseling in perspectief over mogelijk. Dat wil zeggen, we kunnen het wel beschrijven maar dat is het niet. Dat wijst er slechts naar. Het is de diepere dimensie van zijn, van de is-heid van het leven. Als je de reis ‘ernaar toe’ wilt maken dan kan ik je de meditatieve talks aanraden die ik op YouTube en Spotify deel.

En dan is er ook een tastbare is-heid (werkelijkheid). Hoe deze wordt ervaren is voor ieder uniek en afhankelijk van je perspectief. Daarom wordt het ook wel de relatieve werkelijkheid genoemd. Wanneer je bewustzijn bijvoorbeeld is afgestemd op de eerste tweede dimensies dan neem je heel andere aspecten waar van de is-heid dan wanneer je bewustzijn tot bijvoorbeeld de vijfde dimensie is afgestemd. (Een kat ervaart de werkelijkheid bijvoorbeeld anders dan jij dat doet en een vogel ook weer.)

In lijn met het kloppende hart van het universum

Zodra je iets over de werkelijkheid ofwel is-heid zegt of schrijft ben je beland in het domein van de relatieve waarheid, het domein van de ontelbare perspectieven. Toch bestaat er ook in dit domein iets van in lijn zijn met de waarheid, of er tegen in gaan. Wanneer je in lijn bent met de werkelijkheid dan voel je hoe alles klopt. Letterlijk klopt je hart op deze momenten coherent. Je hart klopt als het ware in lijn met het kloppende hart van het universum. Er is een gevoel van innerlijke vrede en vrijheid, van overgave aan, en eenheid met wat, er is. Ik noem dit het ja-gevoel.

Weerstand

En wanneer je niet in lijn bent met de werkelijkheid voel je dat ook. Letterlijk en figuurlijk klopt het niet meer voor je. En is er een dissonant in het grote levenslied hoor- en voelbaar. Het leven voelt op deze momenten stroperig, als ploeteren. Als onveilig en stressvol, en spanning is voelbaar in je lichaam en je geest. Je gaat op deze momenten tegen de levensstroom in waardoor er weerstand en een tegenstroom ontstaat. Ik noem dit een nee-gevoel.

De waarheid heelt de waan

Ooit las ik voor een opleiding familieopstellingen het boek van Franz Ruppert ‘De verborgen boodschap van psychische stoornissen – De waarheid heelt de waan’ en het is me altijd bij gebleven hoe belangrijk het is om de waarheid onder ogen te komen. Omdat zolang deze ontkent, verborgen en onderdrukt wordt, het de neiging heeft om vervormt tot uitdrukking te komen. In de vorm van psychische stoornissen en andere disbalans.

Je kunt daarbij denken aan grote familiegeheimen als moord, abortus, verkrachting, incest en dergelijke. Waarbij, wanneer dit onderdrukt wordt en er niet over wordt gedeeld, zich dit in latere generaties bij familieleden kan vertalen in angststoornissen, schizofrenie of andere psychische stoornissen. Maar ook in het ‘klein’ werkt het op deze manier. Voor heling is het nodig om te openen voor wat er is en te onderzoeken wat je gelooft dat er is. Hiermee doel ik niet op extern onderzoek, hoewel dat ook zijn waarde heeft. Ik doel op zelfonderzoek, op naar binnen kijken. In die zin bestaat er wel degelijk zoiets als ‘de werkelijkheid’, ofwel de is-heid van het leven, waar je tegen in verzet kunt gaan of in mee kan stromen. Blijft hierbij natuurlijk ook rechtop staan dat ieder deze werkelijkheid verschillend ervaart.

Ieders kompas

Het ja- en nee-gevoel is een innerlijk kompas wat ieder heeft en wat aangeeft of iets voor je klopt of niet. Je voelt het in je lichaam in de vorm van innerlijke vrede, vrijheid en ont(spanning). En het leven geeft de check. Als iets (niet) voor je klopt dan zal je dit gespiegeld zien in het leven. Omdat dit de manier is waarop het leven je de mogelijkheid geeft om iets wat niet klopt, alsnog kloppend te maken en te helen. Als wat je gespiegeld ziet onprettig aan je blijft plakken of zich herhaalt dan wijst het ernaar dat je nog iets gelooft wat tegen de werkelijkheid in gaat en waar vaak oud zeer mee verbonden is. Oud zeer wat ooit te intens en overweldigend was om te verwerken en wat gestold raakte. En wat, door er alsnog voor te openen, kan smelten en door kan stromen.

Doordat je opent voor wat er werkelijk is, opent zich ook de diepere dimensie van zijn, de diepere dimensie van de is-heid van het bestaan. Voelbaar in innerlijke kracht, vrede en vertrouwen en zich uitdrukkend in overgave en een samenvallen met wat er is. De onderlinge verbondenheid licht op, het onlosmakelijk heel zijn. Het klopt weer. (De waarheid heelt de waan.)

Dat we in plaats van met elkaar in strijd te gaan over wat waar is, mogen openen voor de oorsprong van onze eigen innerlijke strijd. Zodat onze onderlinge verbondenheid en een-zijn met het hele bestaan oplicht.

Liefs,

Linda

‘Leven is een continue uitdaging om tot verdiepend bewustzijn te komen. Dit kan bereikt worden door overgave aan het leven of anders gezegd door mee te stromen met het bestaan dat zich van moment tot moment ontvouwt. Linda weet dit treffend weer te geven en te illustreren in haar boek Het ja-gevoel. Een ja ook als je ergens nee tegen zegt. Want een nee, tegen misstanden bv. is evenveel waard als ieder ja.

Het boek bevindt zich op het snijvlak van religie, advaita, nondualiteit, zen en therapie. Het boek bevat vele lagen of niveaus wat recht doet aan de gelaagdheid van onze eigen persoonlijkheid en spirituele ontwikkeling.’
– Jan van Rossum, auteur van Je bent niet wat je denkt

Een door mij bewerkte foto van Vincentiu Solomon, Unsplashfoto's

Verwarring over ‘zijn’

Published by Linda Rood

Regelmatig krijg ik vragen waarvan ik vermoed dat die bij meer mensen leven. Zo ook deze vraag. ‘Linda ik ben in de war. Ik begrijp het belang van zijn met wat er is, bedding zijn. Maar hoe doe je dat dan wanneer je bijvoorbeeld ziek bent? Of wanneer je last hebt van trauma? Daar kun je toch niet alleen maar mee zijn en dan verder niets doen? Of moet je daar dan alleen maar mee zijn, en lost dan alles op?’

Bovenstaande vraag heeft te maken met onderstaande ‘oefening’ uit mijn boek van doen naar zijn.

‘Niveau’ verwarring

Ik vind het een prachtige vraag en hoor hem vaker. Wat er gebeurt is dat het zijns-domein geïnterpreteerd wordt vanuit het domein van ‘doen’. Met verwarring alom. Dan wordt het of … of … omdat we in het domein van doen onderscheid maken vanuit dualiteit en tegenstrijdigheid.

Op aarde hebben we als mensen de unieke mogelijkheid om onderscheid te leren maken, zodat we ons bewust worden van grenzen en verscheidenheid. Van ik en van jij. Wanneer we dit onder de knie hebben kan ons bewustzijn zich vervolgens openen voor een ruimere werkelijkheid, het zijns-domein. Die ruimere werkelijkheid omvat ook het domein van dingen doen en van onderscheid maken. Het is niet werkelijk tegenstrijdig zoals ons denken ons dat voorspiegelt. Het zijn als het ware verschillende niveaus waarbij het volgende niveau het voorgaande omvat.

Doen of zijn?

Het is waar dat bedding zijn voor wat er is helend is. Dat heeft te maken met de herkenning van je heel zijn, inclusief van dat wat er door je heen gaat. Ook als dat een intense levensgebeurtenis is. Ik deel ook regelmatig over het openen van je hart voor je innerlijk kind, voor oud zeer en voor pijnpatronen. Mensen horen dit als iets wat je kunt doen om de situatie te veranderen. Helen staat dan gelijk aan ergens vanaf komen of de situatie veranderen. De heling die plaatsvindt door te zijn met wat er is gaat echter over het herkennen wat wezenlijk al zo is.

Doen is niet tegenstrijdig aan zijn

Zoals ik schreef over de verschillende niveaus maakt het een wereld van verschil van waaruit je dit alles hoort, leest en ‘doet’. Wanneer je dit vanuit het filter van het denken en doen hoort dan klinkt het alsof ‘ergens mee zijn’ een methode is die je in kunt zetten als doener om iets te bereiken, heling. Zijn is er echter al. Je kunt niet niet zijn. Zijn is alles. En doen is daar onderdeel van. Dat is inclusief goed voor je lichaam zorgen wanneer je ziek bent. Of een passende therapie volgen wanneer er sprake is van trauma. Dat is niet tegenstrijdig aan zijn.

De doener

Wat behulpzaam kan zijn is om allereerst de doener in jezelf te (h)erkennen. De doener die zo vreselijk zijn best voor je doet. En zoals hij voor alles zijn best doet, zo doet hij ook zijn best om bewust te zijn. Wanneer ik je uitnodig om de shift van doen naar zijn te maken en de doener in jou hoort dit, dan zal die waarschijnlijk proberen om die shift voor jou te maken. Wanneer je dat volgt dan blijft je aandacht gevangen in het domein van dingen doen. Het fijne is dat dit (bewust) zijn niet in de weg staat! Merk eenvoudigweg op dat deze beweging van doen in jou verschijnt. Zodra je aandacht verschuift van opgaan in doen (denken, voelen en ervaren) naar zijn (waarin het denken, voelen en ervaren verschijnt), dan merk je dat het leven niet of … of … is. Maar juist een oneindig, naadloos en … en …

Over-bewust

In het begin zal je misschien merken dat je ondanks dit besef, zijn toch weer probeert te doen. Er sluipt een subtiel je best doen in om bewust te zijn. Dit is de doener in bijvoorbeeld het jasje van de getuige-positie of persoonlijk bewustzijn. En dat is prima, het is een stap richting zijn. Misschien dat de doener deze stap bekritiseerd of afwijst. Weet dat ook dat zich afspeelt in jouw tijdloze en vormloze zijn. De doener wijst zichzelf af, hij is gewend om dat te doen. En jee, wat een pijn kleeft er aan de doener. Hij kan wel een portie liefde en compassie gebruiken.

It’s simply a trick of the mind
to think that you need
to be established in Self.
You are That!

– Papaji

Bedding zijn

Hoe zit het dan met bedding zijn voor wat je ervaart? En dat dat helend is? En dat tekstje hierboven, jemig hoe zit het dan daarmee? Want hoezo a trick of the mind? Kun je dan niets doen om te zijn?!

Het punt is dat je altijd bedding bent voor je ervaringen. Immers, je kunt niet niet zijn. Wanneer je dat echter ook daadwerkelijk bewust bent (opmerkt) vindt er een uitlijning plaats tussen (wat er in) je aandacht (verschijnt) en de bron waaruit die ontspringt; aanwezigheid. Ofwel tussen doen en zijn. ‘The (trick of the) mind’ opmerken, evenals dat waarin het verschijnt, maakt dus wel degelijk een wereld van verschil. Je weet, voelt en ervaart nu dat je niet slechts de doener bent, en dat die tegelijkertijd wel in jou verschijnt. Die realisatie van jezelf is helend, omdat jij heel bent. Je word je bewust van wat ten diepste al zo is en tegelijkertijd dringt deze realisatie door in alle lagen van jouw zijn om te worden belichaamd.

Doen vanuit zijn

Onderdeel van de uitlijning en heling kan zijn dat ingevingen opkomen om op je voeding te letten of naar een natuurgeneeskundig therapeut te gaan. Of therapie te volgen of whatever. En onderdeel van heling kan ook zijn dat je met innerlijke stormen aanwezig bent. Als een moeder die een schreeuwend of huilend kindje op schoot heeft. Daar zit een element van doen in, wat kan plaatsvinden vanuit zijn. Lees en voel je het verschil wanneer dit plaatsvindt vanuit zijn?

Knarsen je hersenen als je dit leest? Of is er een herkennen? Mochten je hersenen knarsen dan geef ik je straks een tip. Iets wat je kunt doen 😉 Want iets doen is dus NIET VERKEERD en is niet tegenstijdig aan zijn. Het lijkt alleen maar tegenstrijdig wanneer je helemaal opgaat in, en kijkt vanuit, doen.

Waaraan herken je het zijns-domein?

Herkenningspunten waaraan je het zijns-domein kunt herkennen zijn overgave, geduld, vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde, onschuld en vergeving. Ofwel je zijns-kwaliteiten. Herkenningspunten voor identificatie met de doener zijn: stress, piekeren, proberen te beheersen, zorgen, spanning en conflicten. Wanneer je de doener opmerkt vanuit jouw zijn dan vindt er uitlijning plaats tussen doen en zijn. Je merkt bijvoorbeeld op dat piekeren in jou verschijnt (dat je bedding bent voor piekeren). Dat opmerken an sich heeft niet als doel om van het piekeren af te komen (al zal dit verlangen er vast zijn). Je ervaart juist de heelheid (die er al is), ook in het piekeren. Dát is de heling.

Tip

De tip die ik je graag geef is om ruimte te maken voor zijn, wanneer je maar kunt. En dat zal lange tijd misschien vanuit de doener in jezelf zijn. Dat maakt niet uit, het is immers niet werkelijk gescheiden van zijn. (Het maakt alleen uit voor de doener! Die baalt, die wil meer, die wil zijn (maar dan wel volgens zijn beeld van zijn.)

Maak ruimte om te mediteren, luister bijvoorbeeld naar de meditatieve talks van mij of anderen die rechtstreeks delen vanuit zijn op YouTube of Spotify. Lees hun boeken, zodat je ermee kan resoneren. Zoek de natuur op, waar alleen maar zijn is en waar de is-heid als vanzelf met jou resoneert.

Lieve groet,

Linda

Perspectief

Published by Linda Rood

Grappig, nu ik de titel zo opschrijf zie ik hoe je die op verschillende manieren kunt lezen. Dat dit artikel je perspectief mag bieden.

Oneindig veel perspectieven

Wanneer je op dit thema bezint dan vermoed ik dat je het met me eens bent dat ieder zo zijn eigen perspectief op de werkelijkheid heeft. Zovele mensen, zovele perspectieven. Het bijzondere is dat vrijwel iedereen het hier theoretisch mee eens is tot perspectieven met elkaar lijken te botsen. Tot je ideeën opeens lijnrecht tegenover de ideeën van een ander staan. Het biedt een unieke mogelijkheid om dualiteit te doorzien. Maar daarvoor licht het verschil en de dualiteit wel eerst in zijn volle glorie op. Opeens voel je in je hele wezen: ‘Hij/zij zit(ten) er helemaal naast! Hoe kan hij/ zij het nou zo zien? Dat is NIET WAAR!’

Nee hoor, de ander ziet het gewoon niet goed

Opeens voelt het alsof je bij de uitzondering op de regel bent uitgekomen. Dit keer weet je echt heel zeker dat JIJ DE WAARHEID ZIET en hij/zij niet. En dan wordt het interessant. Hoe ga je daarmee om? Ga je met de ander in discussie? Probeer je diegene over te halen om de situatie anders te bekijken? Ga je overtuigen, in de verdediging of zet je wellicht de aanval in? Of bevries je en trek je je gewond terug? In je hoofd eindeloos herhalend en repeterend wat je had kunnen zeggen en wat je de volgende keer wilt zeggen.

Twee kinderen tegen over elkaar

De kans is vrij groot dat je op een dergelijk moment geraakt bent in kindpijn en dat je de wereld bekijkt vanuit de positie van je innerlijk kind. Je voelt weer wat het kind in jou destijds voelde toen het een vergelijkbare situatie voor het eerst meemaakte. En de kans is groot dat je vanuit deze kindpijn reageert. De dramadriehoek, met de rollen van slachtoffer, dader en aanklager, ligt voor je uitgerold met schuld als bedding. Iemand is verantwoordelijk voor en schuldig aan jouw pijn. Met een beetje pech (of geluk, het is maar hoe je ernaar kijkt 😉 is de ander ook in kindpijn geraakt en staan er twee gewonde kinderen tegen over elkaar, verstrikt in het schuldspel.

Hoe intelligenter, hoe subtieler en geslepener het schuld-/ verantwoordelijkheidsspel gespeeld kan worden. Wellicht heb je niet eens door dat je geraakt bent in pijn en ketst de automatische overlevingspiloot de pijn (en het idee over wat daarvan de oorzaak is) direct richting de ander.

Eenheid in verscheidenheid

Wat je op een dergelijk moment waarschijnlijk graag wilt is dat de ander het met je eens is en je gelijk geeft. Het komt voort uit een diep verlangen naar eenheid, naar samenzijn. Het is zo begrijpelijk dat we bondjes willen sluiten. Om iemand in ons kamp te krijgen. Vaak tegen iets of iemand anders (zijn mening). Bondjes bevestigen echter juist verdeeldheid. Het vormt gewapende en voorwaardelijke vrede. Wij versus zij. Natuurlijk maakt dat uiteindelijk niet gelukkig. We zoeken geluk waar het niet te vinden is en zien het geluk en de eenheid die er al zijn over het hoofd. Gelukkig toont het leven ons nauwkeurig via situaties en relaties waar we dit over het hoofd zien en waar heling mogelijk is, zodat de eenheid die er al is oplicht.

Bondjes lijken een gevoel van eenheid te geven,
een gevoel van samenzijn.
Het gaat echter juist om het herkennen
van de eenheid in verscheidenheid.

– Peter Winteraeken

Bedding zijn

Waar de ander ook voor kiest, jij kunt kiezen voor innerlijke vrede. Voor heling van het gewonde kind, die dat zo nodig heeft. Het gewonde kind heeft alsnog een veilige bedding nodig. Een plek waar het zich veilig, gezien, begrepen en geliefd voelt. En jij bent die bedding en kan dat aan je innerlijk kind bieden. En hoewel dat misschien eenvoudig klinkt, en in essentie ook is, vraagt het op de momenten van uitdaging alles van je. Om er dan bij te blijven, om dan niet verstrikt te raken in de inhoud van het onderwerp en de overlevingspatronen. Terwijl de overlevingspatronen je daar juist met enorm veel kracht toe proberen over te halen. En daar bedding voor te zijn … Bedding voor wat er plaatsvindt; voor wat je voelt, hoort, ziet, ruikt, proeft, denkt, vindt en ervaart. Dat is waar transformatie en heling plaatsvinden.

Liefs,

Linda

Zijn met wat er is of met wat je denkt dat er is?

Published by Linda Rood

De woorden ‘zijn met wat er is’ wekken de indruk dat je aanwezig bent met wat er is. Ik had dan ook niet beseft dat deze woorden ook kunnen worden ingezet als strategie om juist niet te hoeven zijn met wat er is, maar met een idee daarover. En hoe zit dat met zelfonderzoek? Kan ook zelfonderzoek als middel worden ingezet om juist niet te zijn met wat er is?

Liever niet (voelen en) zijn met wat er is

Eigenlijk kun je alles inzetten als poging om niet echt te hoeven voelen (en zijn met) wat er is. Bij de meeste mechanismen ligt dat er dik bovenop terwijl het bij spirituele bypass mechanismen wat lastiger kan zijn om het te herkennen. Het leven laat echter ten alle tijden zien waar we dat doen doordat het leven daar stroperig wordt. De levensstroom stagneert en lijkt op die momenten tegen je te zijn in plaats van voor je. Vaak zie je dan je issue buiten jezelf geprojecteerd bij een ander of in de wereld.

Ben je met wat er is, of met wat je denkt dat er is?

De reden dat ‘zijn met wat er is’ vrij gemakkelijk als strategie kan worden ingezet om bepaalde aspecten van het leven uit de weg te gaan, is omdat je ook heel goed aanwezig kan zijn met wat je denkt dat er is. Als je aanwezig bent met wat je denkt dat er is, dan wordt dat zichtbaar in je levensomstandigheden en hoe je je daarbij voelt.

Je hebt daarom altijd een check in handen, en dat is door het leven als spiegel aan te nemen. Wat zie je gespiegeld in het leven en wat geloof je daarover? Zodra je jouw verhaal hierover helder hebt, kun je er doorheen kijken en kan het oplossen. Maar wanneer wordt dat in de spiegel kijken en toepassen van zelfonderzoek zelf een mechanisme om maar niet te hoeven zijn met wat er is? Want ga je dan iedere keer als je pijnlijke gevoelens voelt zelfonderzoek toepassen? In de hoop met zelfonderzoek de situatie te veranderen naar hoe je wilt dat het is, je verzettende tegen wat er werkelijk is.

Pijnlijke gevoelens of emoties?

Normaal maak ik geen onderscheid tussen gevoelens en emoties, maar voor dit artikel is dat wel handig. Er is namelijk een duidelijk verschil tussen pijnlijke gevoelens, zoals de pijn die je voelt wanneer je keihard je teen ergens tegenaan stoot. En een tegenstroom in de vorm van pijnlijke emoties die aan je blijven kleven. Met gevoelens doel ik op gevoelens die door je heen spoelen en die meteen ook weer oplossen, zonder een residu achter te laten. Er zit geen verhaal aan vast. En met emoties bedoel ik de emoties die door je heen spoelen maar die plakkerig en kleverig zijn. Waar verhalen aan vast zitten en die je gevangen houden in een ervaring van dualiteit en in de dramadriehoek met de rollen van slachtoffer, dader en aanklager.

Ont-haken

Bij gevoelens is zelfonderzoek niet nodig. Je zal daar waarschijnlijk ook geen aandrang toe voelen omdat de gevoelens helder zijn. Bij emoties die kleverig zijn, zal je merken dat je er last van hebt, dat je lijdt. Je gelooft op deze momenten iets over de werkelijkheid wat er niet mee in lijn is. Wat je er ogenschijnlijk van afscheidt. En dat kan doorzien worden en oplossen met zelfonderzoek.

Sluiten

Je voelt het in je lichaam wanneer zelfonderzoek ‘werken aan jezelf’ wordt en wanneer je er een geheime agenda mee hebt. Namelijk de agenda om van dit moment af te willen in plaats van ervoor te openen. Evenals het leven willen controleren en beheersen, in dit geval via zelfonderzoek. Spanning en kramp nemen dan toe door een innerlijk verzet tegen wat er is. Zelfonderzoek wordt dan een methode, zoals er zovele zijn om te sleutelen aan de persoonlijkheid. En hoewel het allerlei fantastische verhalen en ervaringen kan geven, zal er dan geen sprake zijn van zelfbevrijding. Het zal de ogenschijnlijke poort voor het zelf juist verstevigen in plaats van doen oplossen.

Openen

Door te openen voor wat er werkelijk is, open je voor de is-heid van het bestaan. Je komt onder ogen wat er al is. Open voor zowel de verhalen die je hebt over dit moment, als ook open voor de feitelijke gevoelens, sensaties en de diepere dimensie van zijn … Dit openen is een fundamenteel aspect van zelfonderzoek. Je zou jezelf ook openheid kunnen noemen, en het openen voor wat er is zelfonderzoek.

Het gaat daarbij niet om het veranderen van wat er is, al zal je dat vast soms willen. (Ook voor dat verlangen kun je je openen.) Het gaat om het werkelijk zijn met wat er is en het doorzien van wat je denkt dat er is. De bevrijding die dit geeft is niet dat de omstandigheden veranderen, maar dat de vrede en vrijheid die er al zijn in de omstandigheden oplichten.

Jezelf de vrijheid geven om te ontdekken en ervaren

Toch is het waardevol om beide te ervaren. Dus om ook te ervaren hoe het is om zelfonderzoek toe te passen met de (heimelijke) agenda om je situatie te veranderen. Zodat je uit eerste hand ervaring opdoet met hoe dat is, wat er dan gebeurt. En wat wel en niet leidt tot innerlijke vrede en vrijheid. Ik heb mijzelf lang geleden toestemming gegeven om zogenaamd van het pad af te mogen dwalen. Wetende dat ik niet werkelijk van het pad af kan en dat afdwalen ook juist mijn pad vormt. Het is of mijn innerlijk systeem op die manier doordrongen raakt van de waarheid in kieren en scheuren waarvan ik het bestaan niet kende. Maar die toch graag mee willen doen in het hele spel.

Mocht je het fijn vinden om te experimenteren met een eenvoudige versie van het zelfonderzoek wat ik ontwikkelde, Vragen naar Vrijheid, dan kan dat met een mp-3. Je kunt hem hier vinden>>

Liefs,

Linda

Spiritueel ontwaken

Published by Linda Rood

In werkelijkheid vallen we ieder moment naadloos samen met de is-heid van het leven. Ook als onze persoonlijkheid nog tegensputtert en dat niet in de gaten heeft.

GEESTELIJK ONTWAKEN

Het doorzien en oplossen van ‘ik’ in het denken

Wanneer de persoonlijkheid doorzien wordt en oplost blijft het ervaren van de feitelijkheid van wat er is over. Voorbij de verhalen, eenvoudigweg wat er is. Dit wordt ook wel omschreven als een onthechte staat van zijn, neutraal. Je zou het ook geestelijk ontwaken kunnen noemen. Je ziet helder wat ís. Geestelijk ontwaken leidt vaak tot een pad van exclusie. Je gaat zien en ervaren wat je allemaal níet bent, (Ik ben niet dit lichaam, niet deze geest.) zodat de diepere dimensie van zijn oplicht.

HET ONTWAKEN VAN HET HART

Het samenvallen van ‘ik en de ander’ en ’ik en de wereld’

Voor de is-heid maakt het niet uit of verhalen er deel van uitmaken. En als er persoonlijkheid actief is (wat ook maar gewoon een verhaal is en niet de werkelijkheid) dan is dat evenzo wat ís. Even goddelijk en perfect. Dit ervaren vraagt een openbloeien van het hart. Het ontwaken van het hart.

Via het hart kun je jezelf; liefde en wijsheid, in alles en ieder zien. Het hart nodigt uit tot openen in, en voor, wat er is. Het vormt als het ware een brug tussen het pure ongevormde zijn en je lichaam, geest en de wereld. Een brug tussen jou en wat je ervaart. Een brug die wanneer je het passeert naast geestelijke helderheid ook liefde vrijmaakt. Een brug die in werkelijkheid niet bestaat en die je toch kan overgaan. Dit ontwaken van het hart leidt tot een pad van inclusie. Je gaat zien en ervaren wat je allemaal bent. (Naast de diepere dimensie van zijn ook dit lichaam, deze geest, wat je ervaart, meemaakt en ontmoet.)

Één

In dit open-zijn is alles zelf. Een verschil met het geestelijk ontwaken is echter dat ook het voelen volkomen meedanst in de volledigheid. Er is geen afstand, er is nabijheid. Ook voor dat wat niet neutraal voelt. Dat wat hartverscheurend voelt, dierlijk en menselijk. Hechten danst mee, onthechten danst mee, tranen van vreugde en tranen van verdriet. Boosheid, jaloezie, tederheid, weemoed en de hele menselijke mikmak.

OVERGAVE IN HET INSTINCTIEVE

Het oplossen van ‘het ik-gevoel’ in ons lichaam

En dan zijn er onze instincten en onze overlevingspatronen die met dit hele gebeuren van ontwaken voelen dat de hele boel op losse schroeven is komen te staan. ‘ARGHH WTF?!’

Gevoeld wordt hoe alles meedanst in de levensdans, ook dat wat zo zorgvuldig vermeden werd in een poging om ons staande te houden in de wereld. Onze diepste existentiële angsten en onze trauma. Ze zullen zo nu en dan getriggerd en geactiveerd worden. Waaronder onze neiging tot controle willen hebben op wat in werkelijkheid oncontroleerbaar is. Zodat ook dat, in een tempo wat precies aansluit bij wat we aankunnen (mits we het niet forceren), kan ontspannen en helen.

Niets wat hiervoor werkte, werkt hier nog

Niets van wat ons tot de poort van ons zelf bracht kan hier op het niveau van het instinctieve ik- (of niet ik-) gevoel staande blijven. Alles zal afgelegd moeten worden om in het paradijs te ontwaken. Niets wat onze ik-identiteit of onze niet ik- identiteit steunt kan hier nog verlossing geven. (Hoe begrijpelijk het ook is dat het gewonde kind in ons daar wel naar verlangt en het zoekt. Die heeft dan ook begrip en liefde nodig.) Geen boek, heilige tekst, geen methode, leraar of hulpbron biedt hier nog soelaas. Dat wil zeggen, niet als houvast. Wel als inspiratie, bemoediging, om van te leren en een delen in de vreugde van zijn.

Ons overlevingssysteem heeft het nodig om doordrongen te raken van de liefde en wijsheid die in alles besloten liggen. Óók in het overleven, ook in onze verlangens, ook in ons lichaam en in onze geest. Het was nooit werkelijk persoonlijk maar het voelde wel zo. En ons innerlijk systeem heeft tijd nodig om daarvan doordrongen te raken.

Nb. Wat ik hier beschrijf zijn geen stadia die zich keurig achter elkaar ontvouwen. Dit onderscheid is kunstmatig en daardoor onjuist als kader. Het speelt zich door elkaar heen en naast elkaar af. Eigenlijk heb je niets aan wat ik hier beschrijf. De werkelijkheid houdt zich niet aan beschrijvingen. Dat is juist waaraan je voorbij gaat. En toch schreef ik dit artikel. Wellicht dat je er herkenning in vindt. Dat het net iets raakt wat in elkaar klikt.

Liefs,

Linda