Nadat ik de afgelopen weken verschillende keren de vraag kreeg over wat nou precies illusies zijn en wat de relatie is tussen illusies en lijden, voelde ik vandaag een vonk om er een artikel over te schrijven. Ik beschrijf het uiteraard vanuit mijn ervaring en beschouwing.

Wat is waar?

Je hebt me vast wel eens horen vertellen of beschrijven dat alles, alles, alles gemaakt is van bewustzijn. Van niet iets, van ons vormloze zijn. Deze realisatie kan de wereld zoals je die kende op de kop zetten wanneer je het bewust wordt. Want opeens blijkt alles waarvan je dacht dat het waar was; dat er een wereld is met mensen waarin bewustzijn huist, omgekeerd te zijn. Namelijk dat er bewustzijn is waarin, en waar als, de tastbare wereld verschijnt. Opeens blijkt wat zo tastbaar leek, weids, ruim en onmetelijk te zijn. Vanuit deze non-duale realisatie wordt wel eens gezegd dat de tastbare wereld een droom is, een illusie. Ik ben het daar niet helemaal mee eens, ik zal het toelichten.

Via een pad van exclusie en dan inclusie naar volledigheid

Voor zelfrealisatie is het belangrijk om eerst te doorzien wat je niet werkelijk bent, zodat je ware zelf overblijft. Het is daarvoor nodig om de identificatie met de tastbare wereld; lichaam en geest, te doorzien en los te laten. Je ontdekt: ‘Ik ben niet mijn lichaam en geest’. Dit is een pad van exclusie. Je dacht dat je je lichaam was en nu blijk je onmetelijk, vormloos en ongrijpbaar. Vanuit dit perspectief is de uitspraak dat het leven als een droom is, een illusie, helemaal waar. Wanneer je vanuit de diepere dimensie van zijn kijkt naar de tastbare wereld dan kun je zeggen dat de tastbare wereld als een illusie of droom is. In de zin dat het niet werkelijk zo tastbaar is als je dacht dat het was. Alles is bewustzijn, er is nooit iets anders geweest.

Niveau verwarring

Het doorzien van wat je niet wezenlijk bent is echter een fase en deel van een pad naar volledigheid. En na het pad van ontdekken wat je allemaal niet bent, volgt meestal een pad van inclusie. Een pad van het hart, van liefde. Een pad waarbij het licht van liefde op alle schaduwstukken schijnt die je ervaring nog innerlijk verdelen. Er vindt als het ware een samensmelting plaats van wat in werkelijkheid nooit van elkaar gescheiden was. Je ziet en ervaart dat je ook je lichaam en geest bent.

Je lichaam en geest vanuit dit vollediger perspectief nog reduceren tot illusie, droom of verhaal klopt niet meer. Je realiseert je dat ook de tastbare wereld eenvoudigweg is. Vanuit één-zijn is het volkomen helder dat alles ís. Vorm is vormloos en vormloos is vorm. Iets wat voor het denken niet te bevatten is. Je kunt het alleen in je directe ervaring realiseren.

Wat is dan wel een illusie? En wat is de relatie tussen illusie en lijden?

Oké, maar nu lijken we dus nog niet opgeschoten met wat dan wel illusie is. En wat is het verband tussen geloven in illusies en lijden? Er is de is-heid van het leven, ‘gewoon’ het leven dat er is. En je hebt wat je daarover gelooft. En dat wat je erover gelooft is een illusie. (Het is niet echt, het zijn gedachten.) Een illusie die echter een enorme scheppingskracht bezit en die de is-heid mede vormt. De grond van alle illusies is het geloof in een ‘ik’ die van alles en nog wat meemaakt en die vooral van alles en nog wat moet doen om de werkelijkheid te beheersen.

Zodra ‘ik’ ontstaat, wordt lijden geboren. Vanuit ons ‘ik’ is het mogelijk om dwars tegen de levensstroom in te gaan, wat voor weerstand en lijden zorgt. Dat lijkt misschien zinloos maar het is precies deze weerstand en dit lijden wat uiteindelijk de brandstof vormt om door de illusies heen te leren kijken. Waarmee de bandbreedte van bewustzijn verruimt. Daarbij heeft iedereen zo zijn eigen specifieke thema’s waar hij doorheen mag leren kijken en waar heling in mogelijk is.

De functie van de illusie

Het bestaan heeft geen ‘ik’ nodig om zich te ontvouwen. Toch creëert het de illusie van ‘ik’ zodat de bandbreedte van ons bewustzijn kan verruimen. Zonder deze illusie vindt dat niet plaats. Er is dualiteit nodig, een niet echt bestaande ‘ik’ die naar zichzelf kan kijken. En zodra de niet werkelijk bestaande ik zijn ware zelf ziet, lost het op. Het ziet; alles is zelf, alles is. Wanneer de illusie, het verhaal of de droom oplost, blijft de werkelijkheid over. Er is dan nog steeds een aarde en er zijn nog steeds mensen die haar bewonen. De illusie van afgescheidenheid is echter opgelost en de diepere dimensie van zijn toont zich. Een intelligentie en liefde die in alles tot uitdrukking komt.

Door de illusie heen kijken

Ik kan me voorstellen dat het lijden in je leven alles behalve als een illusie aanvoelt. En het is ook zo dat zodra we iets geloven, dat de werkelijkheid en dus de is-heid van het leven mede vormt. Het heeft geen zin om dat af te doen als ‘droom’, want je zult je er toch toe moeten verhouden.

Het is een paradox die niet via het denken en via het ‘ik’ zijn op te lossen. Maar waar we dat wel eeuwen en eeuwen hebben geprobeerd. Nog meer illusie, nog meer lijden. Lijden lost alleen op als je door de illusie heen kijkt. Omdat zolang je er nog in gelooft, het waar voelt. Als je gelooft dat je liefde alleen waard bent als je aan allerlei voorwaarden voldoet, dan is dat wat je ervaart. Als je wilt leren hoe je door illusies heen kunt kijken dan kan ik je van harte mijn boeken Het ja-gevoel en van doen naar zijn, de kracht van eenvoud aanraden. En jong geleerd is oud gedaan, ook het prentenboek Mees en de magische poort gaat hierover.

Éénwording

Het vraagt vertrouwen en ‘a leap of faith’ om je over te geven aan het leven.
Met in je achterhoofd nog al die ervaringen die je in innerlijk verscheurde.
Toch is het zo belangrijk om je over te geven en de illusie van controle los te laten.

Laat de wisser gaan over wat was.
In het vertrouwen dat het leven precies weet wat te doen.
‘Precies weet wat te doen?!’

En hups daar krampt zich een angstige nee samen vanuit een herinnering.
‘Maar wat nu als toch weer …?’
Weet dat de lessen dieper dualiteit in van een heel andere orde waren dan de lessen die nu over eenheid en liefde gaan.
Maar die lessen draag je nog wel mee in je innerlijk systeem.
En midden in de samengekrampte nee’s is het nu belangrijk om de ‘ja’ van overgave te brengen.
Dat zijn de lessen van liefde en heling in dit moment.

Liefs,

Linda