Dit artikel gaat over het geschenk dat falen ons geeft. Ik kan me voorstellen dat je spirituele ego je nu wijselijk vertelt dat er toch niemand is die kan falen. Want wie kan nou falen en in wiens ogen? En hij of zij heeft gelijk. Maar ja, als je heel eerlijk bent … dan heb je vast wel eens het gevoel dat je kunt falen. Al is dat alleen maar je ego.
Dat het voorbeeld van mijzelf, wat ik hierna beschrijf, je tot inspiratie en bemoediging mag zijn.
Instorten
Ik kan me een aantal keren herinneren dat mijn ego zo gekraakt werd door falen dat ‘ik’ het opgaf. Ik gaf in die momenten mijn dromen, hoop en verlangens op. Hoewel het juister is om te zeggen dat het uit mijn handen werd geslagen. Het hele zo zorgvuldig door mij opgebouwde identiteit-zaakje stortte in die momenten gewoon in elkaar. Het vasthouden, betekenis geven en identiteit ontlenen aan dromen en verlangens. Aan hoe ik wilde of hoopte dat de situatie zou zijn. Een van die momenten staat me zo helder voor de geest. Misschien heb je me er wel eens eerder over gehoord. Ik had mijn boek het Ja-gevoel geschreven en volgde al een aantal jaren trouw mijn hart. Het had me ertoe gebracht om mijn baan los te laten en een sprong in het diepe te wagen. Ik vond dat doodeng, was bang om alles wat me lief was te verliezen en ik had mijn hoop gevestigd op het boek om me soort van te redden. Het boek was immers geschreven vanuit de bron en wanneer de woorden door mij heen stroomde voelde dat als Gods adem. Wanneer ik eraan schreef voelde ik op een mysterieuze manier contact met lezers, alsof ik de woorden rechtstreeks aan ze vertelde.
Falen en door de mand vallen
Een vriendin had het boek geredigeerd waarna ik het naar uitgeverijen stuurde, wetende dat maar een paar procent van de toegestuurde boeken wordt uitgegeven. En natuurlijk gebeurde het waar ik zo bang voor was. Afwijzing na afwijzing stroomde binnen. Sommige uitgevers verwoorden heel bot mijn angst: ‘Niemand zit op dit boek te wachten’. Na de zoveelste afwijzing zat ik op een avond naast mijn vriend op de bank en stortte alles in. Het was alsof ik een gifbeker in mijn hand had die ik tot de laatste drup leegdronk. Het gif vertelde: ‘Dit is het dan. Je experiment is mislukt. Jij bent mislukt. Blijkbaar is het ja-gevoel niet te vertrouwen.’ Het leek of ik volkomen faalde in de tastbare wereld en houvast, dromen, hoop en verlangens die ik rond het boek geweven had, gingen in rook op en lieten me leeg achter. Ik voelde me afschuwelijk. Ik zou op zoek moeten gaan naar een reguliere baan, terug de ratrace in. Hoe kon dit nou? (Waarmee ik niet wil zeggen dat reguliere banen synoniem zijn aan een ratrace, zo voelde het alleen voor mij op dat moment.) Het voelde als het einde van mijn dromen, bezieling en hartsverlangen.
Zachte vrede
De volgende dag werd ik wakker met een zacht gevoel van vrede. Mijn lichaam en geest raakte gevuld met aanwezigheid en er was niets anders meer dan aanwezigheid. En in die aanwezigheid was het compleet onbelangrijk of het boek uitgegeven zou worden. Het was onbelangrijk wat er morgen zou gebeuren omdat het moment alles vervulde en ik wist dat morgen niet bestond. Niets kon ooit meer vervullen en was ooit meer vervullend geweest dan de aanwezigheid van dat moment. Ik was wat geluk voortbracht. Zonder naam, zonder geschiedenis, zonder sekse, beroep en identiteit. Roerloos, grenzeloos aanwezig als het moment. Ik vertrouwde in deze vrede en was bereid om het te volgen.
Overgave
En zo zijn er meerdere momenten geweest waarin het leven mij soms zacht- en soms hardhandig uitnodigde om het zoeken naar houvast en identiteit in de tastbare wereld los te laten. En hoe meer mijn kleine ik smolt in aanwezigheid, hoe vloeiender de levensstroom zijn weg vervolgde. Een ogenschijnlijke paradox ontvouwde zich. Want uiteindelijk werd mijn boek wel uitgegeven en kreeg ik berichten van lezers die precies verwoorde wat ik tijdens het schrijven had ervaren. Dus op een bepaalde manier gebeurde er wat ik had voorvoeld en wat ik zo graag had gewild. Al bleef er van de kleine ik die dat zo graag wilde juist steeds minder over en werd die gaandeweg ontmanteld. Zodra ‘ik’ iets wilde bouwde spanning zich namelijk onmiddellijk op en ontstond er een krachtige tegenstroom die me liet zien waar ik eenheid verliet. (Wat natuurlijk ten diepste niet kan, en waar je ook juist steeds diepgaander van doordrongen raakt iedere keer dat het ‘ik’ door de mand valt.) Een tegenbeweging toont me dat mijn vreugde nu is, precies zoals dit moment zich nu ontvouwt. En alleen mijn denken en oude patronen betwisten dit nog wel eens. Dan weet ik dat ik me vanuit angst tegen het leven verzet, en dat het tijd is om de angstige en ondermijnende overtuigingen onder ogen te komen. Iets waar het zelfonderzoek Vragen naar Vrijheid me bij helpt.
Geschenken
En hoewel dit artikel specifiek over falen gaat, laat het leven ons ten alle tijden door middel van een tegenstroom zien, waar we heelheid verlaten en opgaan in een deelaspect van het leven. Van waaruit je het leven beperkt waarneemt, met de kleur van het specifieke deelaspect. En al voelen die momenten vaak alles behalve als geschenken, eenmaal als zodanig aangenomen, uitgepakt en doorzien opent het geschenk zich in zijn volledigheid. De zachte vrede van je zijns-natuur en van de is-heid van het leven lichten op.
We zijn allemaal uitdrukking van Ene.
Hoezeer angst ons (als mensheid) ook in de greep kan hebben
en hoezeer oude patronen ons ook neigen over te nemen
in een poging om ons te redden … van de drup in de regen …
Er komt een moment dat een krachtige impuls oprijst
vanuit ons hart, een hartsverlangen, om het hart te volgen.
In plaats van het volautomatisch volgen van wat ons denken en onze overlevingsinstincten ons voorschotelen.
Vaak rijst een hartsverlangen juist op
wanneer we ons in een uitdagende situatie bevinden. Zoals nu.
Een situatie die ons als het ware dwingt om te kiezen
voor meer van hetzelfde wat we al kennen,
of voor een sprong in het diepe en onbekende.
In het Engels zo mooi uitgedrukt met: ‘A leap of faith’.
Het is het Ene die ons de weg terugwijst via ons hart.
Ik noem dat het ja-gevoel.
Het leidt je naar de diepste Ja van het leven
die alles draagt en voortbrengt.
En dat is spannend … heel spannend.
Want het kan voelen of je alles kan verliezen wat je lief is,
als je je hart gaat volgen.
Te beginnen met de illusie van houvast en controle.
In plaats van mijn wil geschiede,
realiseer je dat Gods wil geschiede …
en dat dit in werkelijkheid altijd al zo was.
Het brengt al je oude angsten, onverwerkte pijn
en overtuigingen naar de oppervlakte.
Zodat je hier alsnog mee kunt zijn,
het kan doorzien en heling plaats kan vinden.
De liefde die brandt en klopt in je hart begint in lijn te lopen
met het ritme van de hartklop van het Ene.
Je leert eraan overgeven
en je handelen ermee in overeenstemming te brengen.
Dat het je goed mag gaan.
Liefs,
Linda
