Lieve lezer,

De vorige keer schreef ik over hoe het leven me een tegenstroom had gegeven om me te laten  weten dat ik was afgeweken van mijn eigen unieke levenspad. Het luidde het einde in van drie onvergetelijk mooie jaren. Het bleek dat het tijd was om een fase los te laten waarin ik dreigde te blijven hangen, dus hielp het leven me door een flinke tegenstroom te geven.

Het onbekende in

De drie bijzondere jaren begonnen op het moment van mijn gekozen ontslag als maatschappelijk werkster. Ik besloot de ruimte die daarmee ontstond niet meer te vullen met oude, vertrouwde structuren en patronen en koos ervoor om volledig het ja-gevoel te volgen, steeds in het moment zelf verblijvende. Om niet meer vooruit te plannen en mijn keuzen niet meer te baseren op strategisch verantwoord, angsten of lijfsbehoud. Dat betekende dat ik niet meer kon varen op wat ik kende en ook dat ik niet meer wilde varen op wat de maatschappij mij voorspiegelde hoe ik moest leven. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat het Leven me deze drie jaren gaf. Het waren jaren waarin mijn aandacht vooral in het non-duale lag, in dat wat onnoembaar is. Maar het waren ook jaren waarin ik kon spelen en experimenteren met het volgen van mijn hart, daar trouw aan te zijn en te ontdekken hoe het leven zichzelf leefde. Tot dus vorige maand de tegenstroom me weer terugbracht naar mijn oorspronkelijke stroom en bij de praktische en aardse kant van het volgen van, en leven vanuit, je hart. Het bracht me weer terug bij ‘de lessen’ die ik beschrijf in mijn boek het ja-gevoel, maar nu op een diepere laag. In de kern is dit: Volg je hart, het ja-gevoel. Wat maakt je vrij, blij, gelukkig en tevreden? Volg dat, doe dat. Dit volgen is als het volgen van een raadsvrouwe die je veilig langs afgronden, gevaren, verleidingen en afleidingen leidt, naar de diepste Ja van het leven; je natuur van vrede en vrijheid, en die je tevens helpt deze Ja te belichamen in het dagelijks leven.

Leven als kinderen

Als we ons hart volgen dan vraagt het leven op een gegeven moment van ons om weer als kinderen te worden; vrij en onschuldig. Om net zoals baby’s vanzelf te ontplooien, zonder tussenkomst van een persoonlijkheid. Dat is natuurlijk niet gemakkelijk omdat we als kind allemaal ergens onze onschuld zijn verloren doordat we pijn en onrecht meemaakten. We weten nu dat er pijnlijke dingen kunnen gebeuren en we hebben heel veel geïnvesteerd in een persoonlijkheid die daarmee om moet zien te gaan. Maar niet alleen dat, we hebben ook geleerd om ons verantwoordelijk te gedragen, onze plaats te kennen en wat er allemaal (on-)mogelijk is in de wereld. Wanneer je je hart gaat volgen, riskeer je dat allemaal los te laten. Zonder de zekerheid ‘dat het goed komt’.

Twee fasen

Je zou het leven als mens kunnen opdelen in twee fasen. Een fase waarin onze persoonlijkheid opgebouwd wordt en een fase waarin deze voor een groot deel doorzien, losgelaten en getransformeerd wordt. In de opbouw- en investeerfase van de persoonlijkheid (die zich vaak over vele levens heen strekt) heeft pijn een heel andere functie dan in de fase waarin deze juist doorzien en getransformeerd wordt.

In de opbouwfase van de persoonlijkheid dient pijn en het meemaken van onrecht om nog meer een persoon te worden. Om nog meer begrensd te raken en nog beperkter. Om alle gevolgen van deze begrenzing en beperking te ervaren waardoor de tegenstellingen van het leven volledig gevoeld en ervaren worden. Angst is de grondtoon in deze fase en overleven het antwoord. Tot je hart je gaat toefluisteren en je ernaar gaat luisteren… Tot het elastiek dat tussen de persoon en je natuur zit niet verder uit kan rekken en de natuurlijke beweging weer terug naar huis leidt.

Een geheel andere manier van leven

Langzaam vindt er een kentering plaats en een overgang naar een geheel andere fase. Een fase waarin vertrouwen en liefde de grondtonen zijn en leven vanuit je hart de respons. En hoe meer je naar je hart gaat luisteren, hoe meer het leven je voor dilemma’s plaatst die enkel zijn op te lossen wanneer je onderliggende aannames over het leven en jezelf onderzoekt op waarheid en ze doorziet vanuit je hart. Aannames gebaseerd op beperking maken plaats voor de onbegrensde vrijheid en overvloed van je natuur. Een leven vanuit verzet tegen het leven en angst voor wat er kan gebeuren maakt plaats voor een leven dat de liefde van je hart weerspiegelt. Wanneer je in deze fase pijn meemaakt dient dat niet om nog verder versplinterd te raken maar om je te bevrijden en helen. Om weer als een kind te worden, levend in het moment zelf. Om niet te leven voor een doel in de toekomst of voor een ander (diploma halen, werk vinden, succesvol worden in je werk, een partner vinden, kinderen krijgen, een mooi huis, kinderen veilig doen opgroeien, je pensionering halen…), maar om te leven in dit moment en dit moment zichzelf te laten ontvouwen. Je te laten verrassen door het leven met alles wat het je wil geven. Dankbaarheid en verwondering voor de schoonheid en perfecte imperfectie van het leven groeien. Het is een fase waarin de sprankeling van je hart zich weerspiegelen kan in en om je heen.

Ja, maar…

‘Ja, maar je kunt toch niet zomaar doen wat je hart je ingeeft?’
Nee? Waarom niet? ‘Nou ik kan je wel wat redenen geven. Ik heb een gezin om voor te zorgen, een huis dat betaald moet worden, eten wat op de plank moet komen.’

Zijn deze ideeën de waarheid? Of heb je dit slechts geleerd te geloven en hou je hiermee een systeem in stand die je gevangen houdt in datzelfde systeem? Wat voor gevoel geven deze overtuigingen en ideeën je? Mij geven ze een nee-gevoel. Toch heb ik ook een huis dat betaald moet worden, kinderen die opgevoed moeten worden en ik wil ook brood op de plank hebben.
Wat ik de afgelopen jaren heb gedaan en nog doe is om iedere overtuiging die mijn vrijheid beperkt in het licht van mijn hart te brengen. In het licht wat ondeelbaar is en waar iedere beperking doorzien kan worden voor wat het is; onwaar. Dit is wat heling werkelijk inhoudt. Leven vanuit angst, beperkingen en verdeeldheid maakt plaats voor inclusieve vrijheid. Alles wat gefragmenteerd is geraakt kan weer geïntegreerd worden. Dit is niet iets wat je mentaal doet, het kan alleen plaatsvinden vanuit heelheid. Alleen wanneer je voelt vanuit hartgedragen bewustzijn dat een overtuiging onwaar is, lost deze op en vindt heling plaats. Dat betekent niet dat er geen beperkingen meer zijn of angst, het betekent wel dat de beperkingen je niet meer wezenlijk belemmeren. Er is een liefde voor wat er is en deze liefde is volledig. En daar waar het nog niet volledig is, nodigt het leven je uit om te helen. Wat dus niet inhoudt dat je perfect zult worden. Want het fijne is dat heel zijn inclusief is, inclusief alles wat er in jouw bewustzijn verschijnt.

Lief mens,

Vanuit het leven en liefde bekeken,
kun je geen fouten maken.
Je doet ervaring op, dat is het.

Ik wil je een fijne maand toewensen en een verdiepend vertrouwen in de liefde van je hart.

Liefs,

Linda