Lieve lezer,

Veel mensen geloven negatieve gedachten over ‘zichzelf’. Gedachten over schuld en schaamte, tekortkomingen, angsten en falen die allemaal worden toegedicht aan een zogenaamd zelf. En hoewel het slechts gedachten zijn en niet werkelijkheid, is het toch zo dat zodra we een negatief zelfbeeld optuigen we dit weerspiegelt zien in ons leven, waardoor het onze beleving is. Hoe kunnen we van onszelf leren houden?

Twee zelven?

De vraag ‘Hou je van jezelf?’ impliceert bijna of er twee zelven zijn. Jij en jezelf. Eentje die kan houden van en eentje waarvan gehouden kan worden. Maar heb je ooit werkelijk ervaren dat je twee bent? Ik denk het niet. Ik vermoed wel dat je de ervaring kent van opgaan in gedachten en gevoelens, om je daarmee te vereenzelvigen. In die laag lijkt het soms of er wel duizenden ikjes zijn die soms ook nog eens volledig tegenstrijdig en innerlijk verdeeld zijn. Wanneer je aandacht hierin opgaat zit je vast in een cirkel waaruit vanuit deze laag geen ontsnappen mogelijk is. Proberen om in deze laag van jezelf te houden kan alleen door positieve gedachten te geloven (als tegenhanger van negatieve gedachten) en je hebt vast wel gemerkt dat dat alleen tijdelijk soelaas biedt en bovendien wilskracht en moeite kost. Het goede nieuws is dat het niet nodig is om vanuit de laag van gedachten en gevoelens deze situatie op te lossen. Er is namelijk niets dat opgelost hoeft te worden. De gedachten zijn niet het probleem en ook niet de gevoelens of ervaringen die in je verschijnen. In feite zijn ze neutraal tenzij je ze een bepaalde lading en macht geeft. Op het moment dat dat gebeurt, merk je dat je aandacht zich vernauwt.

Liefde

De unieke mogelijkheid die we als mens hebben gekregen is dat onze natuur van liefde via ons hart zijn licht werpt op alles waar het mee in aanraking komt. Je noemt dat liefhebben. En hoewel je natuur van Liefde niet werkelijk van zichzelf kan houden omdat het onverdeeld is, kan het via je hart wel houden van alles wat in zijn licht verschijnt; je ervaring van de tastbare wereld en je lichaam en geest! Je houdt van iets, iemand, eigenschappen, gedachten, gevoelens, verhalen, een geschiedenis. Wat zo fijn is aan de liefde van onze natuur, is dat het ook vernauwing liefheeft.

(In)spanning loos

Als liefde is wie we zijn en we zijn niet werkelijk twee, dan blijft er alleen liefde over. Hoewel ons denken hier niets mee kan (vanuit het denken zelf) is dit waar verlichting naar verwijst. Het versmelten van dualiteit in liefde. Of juister gezegd: het opmerken dat er in werkelijkheid geen dualiteit is. Het vereist geen enkele inspanning om jezelf te zijn en wat er ook in je verschijnt is moeiteloos aanvaard en geliefd. Dat is ook het geval wanneer je dat niet bewust bent. Het is ten diepste altijd je ervaring, ook als het onbewust is. Dit bewust te zijn is diepgaand vervullend en geeft een ervaring van oceanische liefde. Iedere golf is dezelfde oceaan.

Als liefde is wie we zijn en we zijn niet werkelijk twee,
dan blijft alleen liefde over.

De inspanning die het wel vraagt

Ook al is vrijheid en vrede (bewustzijn) ten diepste altijd je ervaring toch vraagt het van je om er bewust in af te dalen. Zodat je zwaartepunt kan verschuiven van opgaan in de tastbare wereld naar rusten in de ruimtelijkheid en vrijheid van aanwezigheid. Verlichting houdt in dat we ons bewust worden wat in werkelijkheid altijd is. Het houdt in dat we dit niet alleen bewust zijn maar dat we het ook belichamen en leven. En hoewel onze natuur tijdloos is, vindt onze menselijke beleving plaats in tijd en ruimte en daarom kan de belichaming van vrede en vrijheid zich eindeloos verdiepen. Dat vraagt van je om alles wat de vrede en vrijheid nog in de weg lijkt te staan onder ogen te komen. Het leven helpt daarbij door situaties op je pad te brengen die je aandacht nog kunnen kapen en vernauwen. Verlichting is geen paradijselijke toestand waarin niets ons meer kan raken en waarin we verheven zijn boven menselijke ervaringen als pijn, verlies, verdriet, boosheid en dergelijke. Verlichting is de hele ervaring, volledig.

Liefde wil liefhebben

Liefde wil eenvoudigweg lief hebben en alles in zich op nemen wat ogenschijnlijk verdeeld lijkt te zijn. Het kan niet anders. En wanneer je rust in je hart zul je merken dat de liefde die je bent uitstroomt en uitreikt naar al die aspecten in je leven die nog onverlicht en ongeliefd zijn. Het is een bewust worden van wat in werkelijkheid al zo is. Want ook een hatelijke gedachte is in werkelijkheid al volledig aanvaard in je hart. Evenzo als een beweging van verzet of hechten aan iets, angst, verkramping, ontzetting… Dit bewust te zijn verruimt, verlicht, heelt en bevrijdt je aandacht van het volautomatisch opgaan in de vernauwing van het ego. Je realiseert je dat het niet nodig is om gevoelens en gedachten van schuld, schaamte, (valse) verantwoordelijkheid en zorgen maken te geloven en dat je ze niet vast hoeft te houden. Zodra je dat ziet, kunnen ze jou ook niet meer vasthouden, zoals dat eerder wel zo leek te zijn. Hun zuigkracht lost op. De gedachten en gevoelens zeggen niets over jou! En ze hebben dat ook nooit werkelijk gedaan. Wat er ook aan ervaringen in jou verschijnt, ze zijn niet persoonlijk. En pas wanneer je ze persoonlijk maakt door er een verhaal omheen te breien, zoals we dat allemaal leerden te doen, ontstaat er verdeeldheid en ontstaan er problemen. En tegelijkertijd zijn de problemen unieke kansen en uitnodigingen tot ontwaken en bevrijding.

Liefs,

Linda