Nieuwsbrief

De woestijnfase van spiritueel ontwaken

Beste lezer,

Met enige regelmaat hoor ik van mensen dat de inspiratiemail hen niet bereikt. Ook wanneer ze deze eerder wel ontvingen. Wanneer je het mailadres, vanwaar ik deze mails stuur, in je adresboek zet, zou het goed moeten komen. Het mailadres is: linda@lindarood.com

Een inspiratiemail over een woestijnfase

In het proces van spiritueel ontwaken is er een fase die ik de woestijnfase zou willen noemen. Het is een overgangsfase waarin de slavernij van conditioneringen in zekere mate is afgeworpen waardoor er ruimte is vrijgekomen. Deze ruimte is nog niet gevuld met nieuwe vormen en gewoonten. In de woestijnfase liggen belangrijke lessen te wachten. Het helpt hier niet meer om oplossingen te zoeken in het domein van de persoonlijkheid en wat je gewend bent. En doordat er geen oriëntatiepunten meer zijn wordt je in deze fase helemaal op je ware zelf teruggeworpen. De enige manier om door de woestijn te komen, is door overgave aan dat wat het persoonlijke overstijgt en je erdoor te laten leiden. Je kunt dat Leven noemen, Bewustzijn, Leegte of God.

Wanneer er in deze fase te snel weer ijkpunten zouden zijn, zou het ‘kleine ik’ (de persoonlijkheid) er al snel weer aan hechten omdat het zo wanhopig graag houvast wil. Daarmee zou het de lessen die in deze fase geleerd kunnen worden over het hoofd zien. De persoonlijkheid heeft het in deze fase dan ook bijzonder moeilijk. Het raakt vertwijfeld en stelt de bevrijding en het te volgen pad ter discussie. Er is alleen stilte, kaalheid, hitte en zand. Er is geen overvloedig groen en er groeien geen vruchten. Zal ik hier wel overleven, vraagt de persoonlijkheid zich wanhopig af. Waar moet ik van leven? Leidt het pad dat ik volg wel naar vrijheid? En zo ja, wat heb ik aan vrijheid als ik omkom van de honger en dorst?

Uit de slavernij

Het bekendste en mooiste verhaal over deze fase vind ik het verhaal van Mozes. Onlangs stuurde een vriendin mij een Bijbelcitaat (http://www.bijbelcitaat.be) over dit verhaal en zijn spirituele betekenis. Het kwam rechtstreeks binnen in mijn hart. Mozes leidde het volk van Israel vanuit de slavernij in Egypte naar het beloofde land. Na een aanvankelijke periode van euforie van het bevrijd zijn, geleid worden door God en de goede vooruitzichten, is er de harde dagelijkse realiteit van de woestijn. Het eten is op en ze dwalen al dagen door de woestijn, een wolk volgend door God gezonden. Twijfel slaat hard toe. Zullen ze het beloofde land wel bereiken? Zullen ze voldoende te eten hebben? Zullen ze veilig zijn? De mensen van Israel beginnen te klagen en wanhopen. In Egypte waren ze onvrij en slaaf maar hadden ze wel te eten!

Ze volgden een wolk, die Gods leiding weerspiegelde. Kun je je voorstellen hoeveel geloof en vertrouwen je moet hebben om een wolk te volgen?! Het is een prachtig metafoor voor het innerlijk kompas dat ieder van ons gekregen heeft wat ik het ja (en nee-) gevoel noem. Je volgt een innerlijke roep zonder de zekerheid dat je ooit het beloofde land, innerlijke vrede en vrijheid, bereikt. Puur omdat je niet anders kunt en wilt dan de roep gehoorzamen. Het is sterker dan de persoonlijkheid. Herken je dat? Dat je diep van binnen een roep(ing) voelt naar bewustzijn en spiritueel ontwaken? Soms zijn er perioden dat je opeens bij een oase bent. Je voelt je gevoed, veilig en vervuld. Maar je kunt daar niet blijven, want je weet heel goed dat dit nog niet het beloofde land is. Het is slechts een voorproefje, een tijd om te ontspannen en op te laden voor de weg die volgt. Zoals we verkwikt wakker worden uit de diepe droomloze slaap, waar we iedere nacht in glijden terwijl we onze ‘ik’ achter ons laten. Zo kunnen we weer met hernieuwde, frisse moed verder na het verblijf bij de oase.

In het nu leven

Een belangrijke les die in de woestijn kan worden geleerd is om met de dag te leven. Ofwel in het nu te zijn. Omdat de Israëlieten voedsel nodig hadden, gaf God hen iedere dag voldoende manna om te eten. Manna was kleine korreltjes naar honing smakend voedsel wat in de morgen door de hele woestijn verspreid lag. Ze mochten de manna alleen op de dag zelf eten en niet bewaren voor de dagen erna. Hierdoor konden ze niet anders dan leren vertrouwen en overgeven aan het Leven en het moment zelf. De geest, ons hoofd, gaat zich natuurlijk ongelofelijk zorgen maken over de dag van morgen. Zal er dan wel weer voldoende Manna zijn? Wat nu als het er morgen niet is? Hoe moeten we ons en onze kinderen dan voeden? Misschien dat we toch maar wat moeten sparen? Misschien hadden we toch niet moeten vertrekken uit Egypte?

Belangrijke lessen

In de woestijn werd pijnlijk zichtbaar dat de Israëlieten snel wanhoopten en terugvielen in oude gewoonten. God probeerde hen te helpen door ze tien geboden te geven. In wezen kwamen de geboden erop neer om trouw te zijn aan God. Trouw aan de innerlijke roep naar spiritueel ontwaken en het ware zelf. Deze geboden bleken voor het volk echter niet voldoende om op het rechte pad te blijven. En voor wie is het wel voldoende? Heb jij genoeg aan een boek over innerlijke bevrijding, om dit in je leven te realiseren? Over richtlijnen hoe je dat zou kunnen bereiken? Hoewel het bijzonder behulpzaam kan zijn, kan het uiteindelijk niet toereikend zijn. De woorden van ‘God’, het Leven, Brahman, kunnen alleen zelf ervaren en gerealiseerd worden. Daarvoor is een bepaalde rijpheid nodig wat je opdoet door ervaring. Het volk wist wat God van hen vroeg. Nu moesten ze het nog zelf realiseren, met vallen en opstaan. Dus bleef het volk ‘fouten’ maken, ervaring opdoen. Om hen ook hierbij te helpen sprak God met Mozes af dat Mozes het volk zou leren offeren aan God. Wanneer ze een ‘fout’ hadden begaan, moesten ze iets van hun wereldse rijkdom offeren aan God. Wanneer ze dit oprecht en met spijt in hun hart zouden doen, zou God hen vergeven. (Zouden ze zelf ervaren dat ze altijd al vergeven waren, zijn en zullen zijn.) Alleen dan zouden ze het beloofde land bereiken.

Met andere woorden: Het Leven wil je in de woestijn leren om dat wanhopig heen en weer springende ‘ik’ los te laten en het te offeren aan het Leven. Niet omdat je hebt gehoord of gelezen dat het verlossing brengt, niet vanuit een trucje. Maar vanuit je eigen ervaring dat het heen en weer gespring van het ‘kleine ik’ nergens toe leidt. Dat het alleen maar afleidt van werkelijke vervulling, vrede en vrijheid. Het gespring van de angstige en ondermijnende gedachten, het zorgen maken, het controle proberen te hebben over een ongrijpbare werkelijkheid. Door onderuit te gaan, in zeven sloten te vallen en weer op te krabbelen rijpt inzicht en bereidheid om het kleine ik los te laten, op te laten lossen in het grote Ik. De verlossing. Iedere keer dat je ontspant in dit moment proef je van deze genade. Ontspanning, overgave en de vreugde van zijn. En het Leven weet wanneer je klaar bent voor het beloofde land. Slechts een gedachte verwijderd, zich onmiddellijk voor je openend wanneer je voorbij de verhalen gaat.

Zalf op het gewonde ego

De fase in de woestijn kan lang duren vanuit het persoonlijke perspectief. Daar komt bij dat de reis van slavernij naar vrijheid vaak een aanvang neemt omdat het ego er een belang in ziet. Het denkt er iets te kunnen halen. In de woestijn wordt het pijnlijk duidelijk dat het ego het beloofde land nooit zal bereiken. Mozes zelf bereikte het beloofde land niet. Uiteindelijk liet hij de twijfel en het geklaag van het volk toe in zijn hart en verloor hij zijn Zelf-vertrouwen. Naar mijn indruk staat het volk symbool voor de vele stemmen in je hoofd die je proberen wijs te maken dat het beloofde land helemaal niet bestaat. Dat het waanzin is om verder te reizen. Dat het levensgevaarlijk en zelfs onverantwoordelijk is. Het ego: al die twijfels, wanhoop, hoop, dromen, verlangens en innerlijk verzet. Ga je daarvoor buigen? Of blijf je buigen voor het Leven?

God liet Mozes sterven op een berg, met uitzicht op het beloofde land. Misschien is dit wel zalf op het gewonde ego. Dat wanneer het ego sterft in de armen van God/ Bewustzijn, het oplost in de verlichte staat van zijn waarnaar het al die tijd gestreefd heeft.

Mocht je in een woestijnfase verkeren, weet dan dat het een teken is van gerijpt bewustzijn. Je hebt al ketenen losgelaten en dat is verheugend. Geef niet op! Zet iedere dag een stap, aanwezig in dit moment. Volg de innerlijke roep die je naar huis leidt, in het besef dat je in werkelijkheid altijd thuis bent.

Liefs,

Linda Rood