Beste lezer,

Deze week ontmoette ik een aantal mensen die het gevoel hadden terug bij af te zijn. Alsof het in de lucht hing. Ze hadden het gevoel of het leven wat van zijn glans had verloren. Sommigen voelden een gevoel van leegte. Anderen voelde diep verdriet schemeren. Het leek zich schuil te houden vlak achter hun dagelijkse bezigheden. Ze vertelde hoe hun hersenen overuren hadden gedraaid. Door te bedenken waardoor de pijnlijke gevoelens waren ontstaan, zich afvragend of er misschien iets mis was met ze en vooral door eindeloos te bedenken hoe ze van de ongewenste gevoelens af konden komen. Het was uitputtend. Herkenbaar?

Ik had gisteren zo’n dag. Ik wist dat ik hierover wilde schrijven, omdat ik de dag ervoor over borrelde van inspiratie. Toen ik ging zitten om te schrijven, kwam er echter niets anders dan bovenstaande zinnen. Er kwam van alles tussendoor wat mijn aandacht vroeg, waar ik al sputterend en geïrriteerd op reageerde. De rest van de dag bracht ik door met mij verzetten tegen de realiteit. Huishoudelijke karweitjes, het halen en brengen van onze kinderen en dergelijke. Eigenwijs bleef ik ondertussen pogingen doen om geforceerd toch een inspiratiemail te schrijven. Ik kon het allemaal de prullenbak in gooien, zoals ik dat eigenlijk diep van binnen al wist op het moment dat ik het schreef. Het waren inspiratieloze, lege zinnen. Ik streefde naar een beeld in mijn hoofd, wat er gewoonweg niet was. Pas later op de avond, realiseerde ik me met terugwerkende kracht, hoe heerlijk de zon had geschenen terwijl ik buiten de was opvouwde en de kinderen lekker aan het spelen waren. Daar had ik nauwelijks aandacht voor gehad, druk als ik was met streven naar een beeld in mijn hoofd en me verzetten tegen wat er wel was. (Waahh!)

We zijn alleen maar terug bij af, wanneer we een verhaal maken over onze ervaring. Wanneer we onze ervaring in een tijdsperspectief zetten en het afmeten tegen een geïdealiseerd verhaal over een ervaring uit het verleden en een verwachtte situatie in de toekomst. De wonderlijke uitnodiging van het leven is om dit moment volledig toe te laten in je bewustzijn. Zowel je persoonlijkheid; de verhalen over jezelf, maar ook je huidige ervaring, is de gouden poort naar een vrede en vrijheid waar je ten diepste zo naar verlangt. Ook innerlijk verzet, streven, verkramping, verdriet, frustratie, verveling of leegte is dezelfde uitnodiging! Er is niets mis met deze gevoelens, behalve als je ze afzet tegen de zogenaamde ‘lichte’ kanten van het leven. Verlichting en bevrijding betekent niet dat je ergens in de toekomst voor altijd vrij zult zijn van pijnlijke ervaringen en gevoelens. Het is vol- ledig zijn (met wat er ook maar is). Er waren gisteren kleine momenten van genade, dat ik realiseerde wat ik aan het doen was en kortstondig ‘wakker’ was. Zo stond ik het bed op te maken, met nog spanning in mijn lijf van geïrriteerd iets willen wat er niet was, terwijl het opeens helemaal oké was. Het hoeft allemaal niet opgelost te worden, omdat er niets was wat opgelost hoefde te worden. Door iets te willen oplossen, druk je impliciet uit dat wat er nu is, niet goed genoeg is. Je zit dan met je aandacht in het territorium van de persoonlijkheid. Voor de persoonlijkheid zal het nooit goed genoeg zijn. Werkelijke vrede en vrijheid zul je in dit territorium niet vinden, als je het zoekt vanuit dit zelfde territorium.

Het is een wonderlijk alchemistisch proces, wanneer je de ervaring toestaat te zijn, precies zoals het is. Het enige dat daarvoor nodig is, is stoppen met de beweging sturen vanuit wilskracht en de beweging toe te staan in de stilte van je wezen. Dan belichaam je zowel de ‘lichte’ als de ‘donkere’ kanten van het leven, wanneer die door je heen stromen. Een neveneffect is diepe ontspanning, te midden van wat er ook maar is (ook te midden van en met spanning).

*
Je hoeft niet anders te worden dan je nu bent.

Het is precies de vorm die je nu aanneemt die je mag verlichten met je aanwezigheid.
*

Dat deze realisatie maar heerlijk mag verdiepen in je leven.

Hartelijke groet,

Linda Rood