Nieuwsbrief

November

Dag lieve mensen,

Heb je dat ook wel eens? Dat je het even niet ziet zitten?
Dat alles zwartgallig lijkt en teveel om te dragen?

Dit klinkt misschien erg zwaar, toch weet ik van de vele mensen die ik begeleid en mijzelf dat dit zo nu en dan onze ervaring is. En ik denk dat iedereen zo nu en dan deze ervaring heeft.

Ik wil een stukje over mijn ervaring vertellen, omdat ik vermoed dat het herkenbaar zal zijn voor velen van jullie. We zijn allemaal mensen met onze kracht en kwetsbaarheid. We lijken zo op elkaar en stumperen soms wat af in eenzaamheid, denkend dat de ander het allemaal tip top voor elkaar heeft. Weet in iedere geval dat ik het niet altijd tip top voor elkaar heb en dat als ik dat wel even heb, het me soms meer moeite heeft gekost dan me lief is. Wanneer het leven je zwaar toeschijnt, dan wens ik je mildheid toe en vooral een licht aan de horizon, dat ook dit weer voorbij gaat. Als het enigszins kan, vecht niet tegen dit moment. Zodat het weer voorbij kan spoelen. Het heeft een functie die we niet hoeven te begrijpen vanuit ons verstand. Door overgave aan het leven in zijn huidige vorm, blijf je op de een of andere manier verbonden met de bron en stroom van het leven. En ook al verzet je hele lijf en geest zich tegen dit moment, ook dat mag je er gewoon laten zijn. Die neiging heeft onze geest nu eenmaal, dat is ook oké.

Ik heb net twee dagen gehad, waarin zwartgallige gevoelens volop de ruimte hadden. Na een pijnlijke periode op mijn werk (maatschappelijk werk) en drukte in het gezinsleven (en vooral hoe ik daar mee om ging, namelijk mijn best doen en streven naar het zijn van een goede moeder en tip top werknemer), werd ik maandag avond opeens ziek. Alle pijn van de afgelopen weken qua werkomstandigheden, alle streven en dus falen (want wat er was, was blijkbaar niet goed genoeg), kwam uitvergroot omhoog in mijn geest en lichaam.

Ik gaf me eraan over, uit ervaring wetende dat dit me in contact houdt met de bron en stroom van het leven, stiekem hopende dat het dan over zou gaan. Hopende dat positieve gevoelens weer ruimte zouden krijgen. Ik was letterlijk en figuurlijk spuugzat van alle moetens, alle streven en alle falen (omdat nooit goed genoeg). De maanden november en december, die nog meer drukte zouden gaan brengen, hingen als zwaarden boven mijn hoofd. Wat was het leven zwaar! Altijd weer de was doen, stofzuigen, boodschappen doen, op tijd opstaan en broodjes smeren… er komt nooit een einde aan! Red ik het wel, houd ik het wel vol om alles op de rails te houden?

Maar vooral; wat was er weinig ruimte voor mijzelf. Gewoon wie ik ben en hoe ik iedere dag vorm krijg in het leven. En de immense druk die ik mijzelf opleg om in een format te passen, die zowel ikzelf als de maatschappij aan mijzelf lijkt op te leggen.
Ik vind dat ik aan alle afspraken moet voldoen op mijn werk, als moeder, als partner, vriendin, kennis, familielid, baasje van een kat, huiseigenaar… En dan moet ik eigenlijk ook nog hobby’s hebben, tijd hebben voor zelf ontplooiing… Whhaaaah!
Het was me opgebroken. En wat ben ik blij dat het me opbrak en openbrak. Naar mate de lichamelijke klachten wegtrokken, trokken ook de negatieve gedachten en gevoelens weg. En bleef er ruimte over. Letterlijk ook, omdat ik nog een dag thuis ben om aan te sterken.
Wat een opluchting. Ik hoef niet op mijn tenen te lopen om beter dan mijzelf te zijn! Sterker nog, wanneer ik op mijn tenen loop ben ik echt een veel minder leuk mens voor mijzelf en mijn medemens, dan wanneer ik stevig op de aarde sta. Met mijn grenzen, gaven en kwetsbaarheden.

Wederom realiseer ik me diepgaand:

*

je kunt het beste van jezelf geven, wanneer je ruimte neemt om jezelf te zijn.

*

Lieve mensen, ik wens jullie mildheid en ruimte toe om het hele leven door jullie heen te laten spoelen. Precies zoals dat nu door je heen stroomt.

Hartegroet,

Linda Rood